Δεν τους προλαβαίνουμε... ΓΑΠ, Βαγγέλα έλεος....

Βενιζέλος μέτρα 2 by fon1972

Κε Παπούλια, τι σοι Δημοκρατία είναι αυτή που αμείβει εσάς με 350.000 ευρώ το χρόνο και τους αναπήρους πολέμου συνομιληκούς σας με 350 ευρώ το μήνα;

Ο Πάγκαλος και τα 17.500 χιλιάρικα

Η Αθηναική Πρεμιέρα της ταινίας ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ για την μυθική Ρεμπετισσα Ρόζα Εσκενάζυ!

Η Αθηναϊκή Πρεμιέρα της προβολής ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΜΟΥ ΓΛΥΚΟ, θα γίνει απο το CineDoc την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου, 20.00 ,  στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία που είναι αφιερωμένη στην αξέχαστη ρεμπέτισσα, και την παρακολουθεί στη ζωή και στο πάλκο από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, κι από εκεί στην Αθήνα.  

Στο οδοιπορικό αυτό συνταξιδεύουν τρεις νέοι μουσικοί, ο Tomer Katz από το Ισραήλ, η Mehtap Demir από την Τουρκία και η Martha Lewis από την Ελλάδα, οι οποίοι ακολουθούν τα μουσικά ίχνη της Εσκενάζυ. 

Η κορυφαία ερμηνεύτρια γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς Εβραίους σεφαρδίτικης καταγωγής, και έζησε στη Θεσσαλονίκη, ερμηνεύοντας ελληνικά, τούρκικα και αρμένικα τραγούδια. Στα μέσα της δεκαετίας του '20, κατέβηκε στην Αθήνα και άρχισε να τραγουδάει στα στέκια των μουσικών της προσφυγιάς. Το 1928-29 έκανε τις πρώτες της ηχογραφήσεις, ενώ στη δεκαετία του ‘30 ηχογράφησε πάνω από 500 ρεμπέτικα, σμυρναίικα και δημοτικά τραγούδια.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία του ισραηλινού σκηνοθέτη Roy Sher, ο οποίος «ερωτεύτηκε τη βασίλισσα του ρεμπέτικου» σε μια συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη της που έγινε στην Ιερουσαλήμ. Η ταινία, που προβάλλεται από το CineDoc σε πρώτη προβολή, αποτελεί διεθνή συμπαραγωγή της ΕΡΤ, του γαλλο-γερμανικού καναλιού πολιτισμού ARTE και του Israel Broadcasting Authority.

Θα ακολουθήσει δεξίωση, κατά την οποία το παραδοσιακό σχήμα Ανέμου Ώτα θα παίξει τραγούδια από τη Μικρά Ασία.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ :

http://www.youtube.com/watch?v=MSKwVDQe-h4

www.cinedoc.gr

https://www.facebook.com/event.php?eid=266049733417591

http://twitter.com/#!/CineDoc_gr

Στράτος Διονυσίου Λόγια μου λεν οι φίλοι σου

Το πανέμορφο χασάπικο του μπαρμπα Γιάννη Παπαϊωάννου, απο τα 1937, σε μιά ωραία μεταγενέστερη εκτέλεση, απο τον Στράτο Διονυσίου, που μόλις πρίν λίγο ανακαλύψαμε.

Αιτία ο φίλος απο το facebook : 

MPOYZOYKI KAI MPOYZOYKSIDES!!!!

Είναι σε στίχους Γιώργου Φωτίδα και στην πρώτη εκτέλεση τραγουδούν ο Γ.Παπαϊωάννου και ο Χρήστος Λουρετζής

Μία «μπέμπα» 750.000 ευρώ για τον Μπένι!

 Ένας υπουργός ανακοινώνει ξανά και ξανά μέτρα εξαθλίωσης και αποχωρεί με μία κούρσα συνολικής αξίας 750.000 ευρώ. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Μιλάμε για ντόπιο οξύμωρο σχήμα.

Τη στιγμή που όλοι ζουν με την αγωνία της ανακοίνωσης νέων μέτρων λεηλασίας, που μετρούν τις οικονομίες τους για να δουν εάν - και πόσο- αντέχει η τσέπη τους να πληρώνει φόρους, τη στιγμή που οι μισθοί και οι συντάξεις ψαλιδίζονται, περικόπτονται και εξαφανίζονται και απομένει και ο... αέρας ο υπουργός Οικονομικών Eυάγγελος Βενιζέλος αράζει στην τετρακίνητη πολυτέλεια της BMW 740.

Πρόκειται για το κορυφαίο αμάξι των αυτοκινήτων ασφαλείας BMW, για το πρώτο θωρακισμένο μοντέλο παγκοσμίως που φέρει πιστοποίηση επιπέδου B7 και για τα κρύσταλλα. Διαθέτει πέρα από δερμάτινα καθίσματα και όλες τις υπερπολυτελείς ανέσεις (τηλεοράσεις κλπ κλπ) ειδική θωράκιση για τα λάστιχα, τα παράθυρα ακόμη και ειδική θωράκιση στο χώρο του ρεζερβουάρ.
Αμάξι 3000 κυβικών με απόδοση 315 αλόγων «αρματωμένο» με ειδικό χάλυβα και ένα δεύτερο αμάξωμα να λειτουργεί ως δεύτερο επίπεδο προστασίας.

Ο κ. Βενιζέλος στις διαδρομές του μπορεί - χάρη στα ειδικά συστήματα δορυφορικής τηλεπικοινωνίας-  να ενημερώνεται από όλα τα δίκτυα παγκοσμίως μέσω τηλεοπτικού δέκτη και   να μιλά απευθείας στα «κόκκινα τηλέφωνα» μέσω κρυπτογράφησης.

Η «μπέμπα» είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να αντέχει επιθέσεις με τα εξής όπλα: Μ16, Heckler & Koch G3, Steyer AUG, Kalashnikov RPK-74, Kalashnikov AK-47, FN FAL και Steyer AUG είναι τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν από την εταιρία στις δοκιμές της αλεξίσφαιρης προστασίας του αυτοκινήτου. Στις δοκιμές μάλιστα το αυτοκίνητο ανταποκρίθηκε θετικά σε επιθέσεις από εκρηκτικές ύλες αλλά και χειροβομβίδες.

Με λίγα λόγια, είναι αμάξι που προτιμάται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ και όχι από υπουργούς της Ψωροκώσταινας η οποία - by the way -  τελεί εδώ και δύο χρόνια σε καθεστώς χρεοκοπίας...
Αχ,  Βαγγέλη για εσένα είναι η ζωή βρε! Όχι τίποτε άλλο κρίμα για τον προκάτοχό του, τον Γιώργο τέως  τσάρο Παπακωνσταντίνου ο οποίος το είχε παραγγείλει για εκείνον και δεν πρόλαβε να το χαρεί... Τώρα απλώς το βλέπει από μακριά.. Άτιμη κοινωνία Γιώργο, άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια... 

ΥΓ Και να σκεφτείτε την υπερηφάνια του Φίλιππου Πετσάλνικου όταν ανακοίνωνε στη Βουλή ότι εξοικονομήθηκαν 1,5 εκατομμύρια ευρώ από την κυβερνητική απόφαση οι υπουργοί να μετακινούνται με οχήματα 1600 κυβικών.

Α.Π.

Πληροφορίες: Newsbomb-Pinnokio - Newpost

Νίκος Παντέλος

Ο Νίκος Παντέλος γεννήθηκε στα Χανιά, στη λαϊκή συνοικία της Καινούριας Χώρας, δυτικά της πόλης. Στα στενά της Νέας Χώρας με τους ψαράδες, του εργάτες, τους μαγκίτες, τις κυράδες, τις μικρασιάτισες τις τσιγγάνες και ένα σωρό άλλο κόσμο που ζούσαν στη φτωχογειτονιά, κοντά στην αμμούτσα. Εικόνες που λίγο ως πολυ βίωσα και εγω στη δεκαετία '60 και αρχές '70, αφου δεν είχε αλλάξει τόσο δραματικά...

Εκεί μεγάλωσε μιά δεκαετία αργότερα και ο Μανώλης Αγγελόπουλος, όπως φημολογείται και λίγο αργότερα ο Γιάννης Θυμάκης ενω εκει έζησε απο το 1948 περίπου μέχρι το 1959 ο Ναύτης ο περίφημος Χανιώτης βιολάτορας με την πρώτη του σύζυγο κι ακόμα ο Δημήτρης Γαλάνης σπουδαίος λαουτιέρης, ο Σημαντηράς μπατζανάκης του Ναύτη, λαουτιέρης κι αυτος με το τσαγκάρικο, ο Λέλης Ντελικανάκης με το μπουζούκι, ο Καγιάς με τη χαβάγια, ο Κουμής με την κιθάρα, ο Κουτζόγλου πατέρας, αμανετζής απο το Καρατάσι και ο Γιώργος με το τρίχορδο που είχε λαμπρή πορεία, ο Λιάμπος μικρασιάτης κι αυτος με την κιθάρα, ο Σκάρος με το μπουλγαρί, οι Μαριάνοι, οι Φραγκέδηδες πατέρας και γιοι, οργανοποιοί και λαουτιέρηδες, ο Γαλαθιανός, ο Μανώλης Θεοδωράκης, ο Κοτζαμάνης και άλλοι...

"Οταν ο Παντέλος έβγαινε για καντάδα, δεν έμενε πάραθυρο κλειστό" μας λέει σήμερα ο Νίκος Ψαρουδάκης, απο την άλλη φτωχογειτονιά και προσφυγογειτονιά, τη Σπλάντζια !!

"Το 1952 ο Παντέλος έπαιζε στο μαγαζί μου εδω που είχα μια ταβέρνα στα Περβόλια", μας είπε πέρσυ τέοια περίπου εποχή ο Γιάννης Κοντουδάκης, ο Θεος να τον αναπαύσει αφου έφυγε 85χρονος λίγους μήνες μετα. Η γυναίκα του συμπλήρωσε "και την ορχήστρα τη λέγανε "Μάμπο" !!" "Ξυπόλητος ήτανε ο  Παντέλος, τα πόδια του είχανε κάνει πετσί... μέχρι και Δεσπότες ερχότανε να τον ακούσουνε, ο κόσμος έκανε ουρά..."

Ο Νίκος ο Ψαρουδάκης θυμάται και μιά άλλη ωραία ιστορία απο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου εμφανίζονταν ο Παντέλος το 1958, που θα συμπεριληφθεί στο βιβλίο για τη Νέα Χώρα.

"Τελευταία φορά που τον είδα, ήτανε στο "Ρετρό" στη Χαλέπα, είχε κατέβει στα Χανιά, γύρω στο 1985-86, τραγούδησε σε μία βάφτιση και έγινε φοβερό κέφι" μας λέει ο Μανώλης Αγγελάκης

Η ζωη του Νίκου Παντέλου είχε διακυμάνσεις, έζησε μεγάλες δόξες είχε όμως και περιόδους δύσκολες, λόγω προβλημάτων που κουβάλαγε ενδεχομένως απο την εφηβεία και τον λίγο έως πολύ επεισοδιακό χωρισμό των γονιών του.

 

Τραγουδιστικά ήταν ένα καλό αντίγραφο του Νίκου Γούναρη, που ο κόσμος το αποδέχτηκε αντι να τον κάνει στην άκρη. Ελάχιστη διαφορά είχαν οι φωνές τους και αυτο τον έκανε αμέσως δημοφιλή, όμως ήταν και αιτία να μείνει πάντα στη σκιά του μεγάλου τραγουδιστή και του απόηχου του... αφου έφυγε νωρις απο τη ζωη.

Προσπαθούμε να ερευνήσουμε την καρριέρα του Νίκου Παντέλου, που επειδή ήταν πολυσχιδής και αεικίνητος θα χρειαστεί πολύ κόπο και χρόνο.
Πρόσφατα ανέβηκαν στο site, rebetiko.sealabs, δύο ωραία τραγούδια, αρχοντορεμπέτικα του βιολιστή Μπουρλιάσκου με τον Παντέλο απο τα 1956 : Οπου Θανάσης και μάλαμα (ζεϊμπέκικο) και Μαριόλα (χασαποσέρβικο) που πιθανόν να είναι και τα πρώτα που ηχογράφησε ενω στο you tube βρήκαμε τον "Δοσατζή" που είναι απο τα καλύτερα του !!

Για τον Παντέλο έχει γράψει στο βιβλίο του "Σινε Σαντάν" ο Γιώργος Φθενάκης. Φωτογραφίες του θα ανεβάσουμε σύντομα... 

Εκδηλώσεις για τον Στέλιο Καζαντζίδη στην Κρήτη - 10 χρόνια απο το θάνατο του

Italo-mastouro...!!!

Δύσκολες ώρες για τη χώρα... η καλοκαιρινή ραστώνη πέρασε... τα κεφάλια μέσα...

 Ερωτήσεις πού θα θέλαμε να ακούσουμε κατά την διάρκεια των συνεντεύξεων τύπου των δύο συμφοιτητών.

 

 Η ιστορία της οικονομικής απάτης στην Ελλάδα

 

Ζωή Γεωργαντά - Το ΠΑΣΟΚ αύξησε σκόπιμα το έλλειμμα

Η κα Γεωργαντά μπήκε στην ΕΛΣΤΑΤ τον Αύγουστο του 2010, δηλαδή ΜΕΤΑ από την ένταξη της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίου. Επομένως, ΔΕΝ μπορούσε να γνωρίζει τι γινόταν ΠΡΙΝ. To έλλειμμα αναθεωρήθηκε από 13,6% σε 15,4% το ΝΟΕΜΒΡΙΟ του 2010. Αφού είχε προηγουμένως διαφωνήσει σε υπηρεσιακό επίπεδο, ενημέρωσε πολιτικά πρόσωπα και προσπάθησε να δημοσιοποιήσει τις απόψεις της στον Τύπο, αλλά συνάντησε εμπόδια.

Το ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ διορίστηκε με ΕΠΙΛΟΓΗ του τότε υπουργού (Γιώργου Παπακωνσταντίνου), ο οποίος τώρα δεν απαντάει επί της ουσίας στην καταγγελία.

Η καθηγήτρια ΔΕΝ λέει πως δεν είχαμε υψηλό έλλειμμα, αλλά πως αυξήθηκε ΤΕΧΝΗΤΑ εκ των υστέρων (από 12-13% στο 15,4%).

Επαγγελματική και ακαδημαϊκή εμπειρία της κας Γεωργαντά: http://pastebin.com/fse8Mbpn

---

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Ζωή Γεωργαντά, στην εκπομπή του δημοσιογράφου Νίκου Χατζηνικολάου στο ραδιοφωνικό σταθμό Real FM 97,8.

Σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία:

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=310053

«Το έλλειμμα του '09 είχε τεχνηέντως διογκωθεί για να φανεί ότι η χώρα είχε το μεγαλύτερο σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και από αυτό της Ιρλανδίας που ήταν 14%, με σκοπό να δικαιολογηθούν όλα αυτά τα βαριά μέτρα κατά της χώρας.»

Άρθρο Real.gr: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=92915&catID=11

Η σελίδα της κας Γεωργαντά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: http://www.uom.gr/modules.php?op=modload&name=Cv&file=index&id=97...

Τα βιβλία της: http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=81112

Θε' να 'ρθει η αυγή να σηκωθώ

Ξεπεράσαμε τις 200.000 επισκέψεις και τους 120.000 επισκέπτες !!!

Το Rebet Cafe είναι στην ευχάριστη θέση να δει στα στατιστικά του ότι απο το Φλεβάρη του 2008 έως τον Σεπτέμβρη του 2011, οι επισκέψεις ξεπέρασαν τις 200.000 ενω συμπτωματικά οι μοναδικοί επισκέπτες ξεπέρασαν τους 120.000 !!!

Είναι κάτι πολυ τιμητικό και ενθαρρυντκό για τη συνέχεια του blog, φτάνει να'χουμε υγεία και όρεξη...!!!

Σαν υπεύθυνος του μπλογκ ευχαριστώ όλους τους επισκέπτες, φίλους, φίλες, γνωστούς και μη, και ένα ακόμα ευχαριστώ στους καλούς φίλους και φίλες, που με τον ένα ή αλλο τρόπο συνέβαλαν στην τελική εικόνα του rebet cafe !!!

Δεσμεύομαι για τη συνηθισμένη προσφορά δώρων για την ευτυχή αυτή στιγμή, με μόνη παράκληση την προθεσμία χρόνου, γιατί το διάστημα αυτο λόγω της γενικότερης κρίσης υπάρχει έλλειψη χρονου...

Και πάλι πολλά ευχαριστώ και ευχές για ότι καλύτερο !!!

Γ.Β.

Ο Yiorgo και τ'αδέρφια του...

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ - ΒΟΜΒΑ ΑΠΟ ΤΗ "ΣΙΒΥΛΛΑ"

Όταν γράφαμε ότι ο γνωστός επιχειρηματίας Τζ. Χάλακ συνεχίζει να έχει επαφές με το Νίκο Παπανδρέου, μέσω του πληρεξούσιου δικηγόρου του, ο Λιβανέζος επιχειρηματίας έστελνε επιστολές στο Fimotro για να διαψεύσει το ρεπορτάζ. Η έγκυρη και πάντα...
πολύ καλά πληροφορημένη "Σίβυλλα" στο Βήμα της Κυριακής, μας επιβεβαιώνει απόλυτα. Σε μια συνάντηση που ιδιαίτερη σημασία που αποκαλύπτει σήμερα από την στήλη της (κλικ). Τώρα τι έχετε να πείτε κύριε Χάλακ;

ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΚΟΝΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΓΕ Η ΚΡΙΣΗ, Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΧΑΛΑΡΩΝΕ ΣΤΗΝ "ΕΛΙΑ"!!!

Σχολιάζει ο Γιάννης Παπαγιάννης
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη δημοσιονομική κρίση τα μέλη της οικογένειας Παπανδρέου. Χθες, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός αποφάσιζε να ματαιώσει το ταξίδι του στις ΗΠΑ, ο αδερφός του Νίκος, ναι αυτός που έδινε συμβουλές...

Fimotro

Τι κάνει το άντρωπο ;;;

 

Ο εκπληκτικός Tommy Emmanuel -είναι δυνατόν να έχουμε μεσάνυχτα περι αυτού ;;- επηρρεάστηκε τα μέγιστα όπως λέει, απο τους θρύλους της κάντρυ κιθάρας, Chet Atkins και Jerry Reed, στη δεκαετία του '60 !!! 

και όλα φαίνεται ότι ξεκίνησαν απο τον επίσης θρυλικό Merle Travis...

Εναλλακτικοί τίτλοι άρθρου :

Tommy Emmanuel

What is he doin' ???

Ο εχθρός του καλαμπόρτση...

Ψιλό γαζί μας δουλεύουν απο το Φλεβάρη του 2010...

Τα σπάσαν φαίνεται στη ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ, ποιος ξέρει, τους μειώσανε τους μισθούς, τους κόψανε τα επιδόματα, καμμιά χοντρή προσβόλα έπεσε... και τα "πουλάκια" άρχισαν να κελαηδάνε !!! Γιατί ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αγαπάει και το νοικοκύρη... και έτσι μάθαμε πως το έλλειμα το τέλος του 2009 διαμορφώθηκε απο το ELASTAT σε απόλυτη σύμπνοια και εντολή απο το EUROSTAT -δυό μαγαζιά όπως αποδεικνύεται εντελώς χειραγωγούμενα και επικινδύνως διαστρεβλωτικά με αντεθνικές προεκτάσεις και προθέσεις- με τρόπο ώστε να φανεί πως έχει ξεφύγει το έλλειμα και υπάρχει ανάγκη επέμβασης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Ετσι εξηγούνται και τα χαμόγελα όλων αυτων των νταλαβεριτζήδων... γιατί όταν μια χώρα βουλιάζει, κυττάζεις να τη σώσεις και όχι να χασκογελάς...

Το να βάλει η ΕΘΝ.ΣΤΑΤΙΣΤΙΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ στον υπολογισμό του χρέους και του εθνικού δείκτη του ελλείματος, τις ΔΕΚΟ, που κάποιοι τις λένε και εισηγμένες... είναι όπως υποψιαζόμαστε απο τα λεγόμενα της κυρίας στατιστικολόγου και καθηγήτριας του παν/μίου Γεωργαντά, κάτι που δεν συνηθίζεται για να μην πούμε παράνομο...

Οταν ο καθένας μαγειρεύει κατα το δοκούν τα νούμερα του ελλείματος και του χρέους για να πετύχει κάποιο σκοπό, τότε δε μιλάμε για ευνομούμενα κράτη αλλά για μπανανίες...
Ηδη βουλευτές του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζονται με χαμόγελα ως τα αυτιά, ότι δεν θα πειράξουμε χαμηλόμισθους και άνεργους, απο τη στιγμή που ανακοινώθηκε το νέο, ενω ο "σκληρός" πρώην τσάρος Παπακωνσταντίνου αμύνεται όσον αφορά τα νούμερα του ELASTAT και την τάχα μου καταστροφή που επέφερε η Νέα Δημοκρατία, τη στιγμή που υπάρχουν τρία βαρειά δεδομένα που κανείς και δη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ δε λαμβάνει υπόψιν !!

- Πώς υπόσχεται προεκλογικά απο τα μπαλκόνια και τις τηλεοράσεις το ΠΑΣΟΚ, ότι "λεφτά υπάρχουν" τη στιγμη που ξέρουν ότι το έλλειμα είναι τόσο αφύσικα ψηλο ;; Δεν ήξεραν ;; Αφου όλα, μα όλα τα στοιχεία είναι προσβάσιμα απο όλους τους πολιτικούς !!!

- Γιατί ποντάρει σε CDS κινδύνου πτώχευσης της χώρας ο Αντρίκος, αδερφός του πρωθυπουργού, με εταιρεία στην Ελβετία, σε ανύποπτο χρόνο το Νοέμβρη του 2009. Λίγο πρίν βέβαια πόνταρε και ο Νεοδημοκράτης Φιλλιπίδης για λογαρισμό του Ταχ.Ταμιευτήριου...

- Γιατί μία μέρα μετα τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο Προβόπουλος αλλάζει τον τρόπο αγοράς ομολόγων στην Ελλάδα και επεκτείνει το χρόνο διαπραγμάτευσης σε 10 μέρες με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν τα σπρεντ και να έχουμε πρόβλημα δανεισμού και έλλειμα αξιοπιστίας των ελληνικών τραπεζών, τη στιγμή που βγήκαν αλώβητες απο την παγκόσμια κρίση του 2008-'09, επι Νέας Δημοκρατίας ;;

(δεν παίρνουμε θέση υπερ της ΝΔ, αλλά πρέπει να συγκριθούν στο κομμάτι αυτο οι διαφορετικές πολιτικές. Τα καμμένα ταμεία με τα δομημένα της ΝΔ το 2005-06 είναι μιά επίσης σοβαρή αμαρτία που θα πληρώναμε αργα ή γρήγορα...)


Τα greek statistics ξαναβρομάνε

''Βρισκόμαστε υπό γερμανική κατοχή.Μας έχουν για μπανανία''

Ψιλό γαζί...

Η ρεμπέτικη ζωή στη Σαλονίκη...

Το κείμενο- αφήγηση του Χοντρονάκου, στην προηγούμενη ανάρτηση, πρέπει να διαβάσει κανεις, όπως και τον "Ξακουστό Τσιτσάνη" του Σώτου Αλεξίου (4η έκδοση), για να έχει μια πλήρη άποψη για τη ρεμπέτικη ζωή στη Σαλονίκη τα χρόνια γύρω στην κατοχή. Επίσης και τη βιογραφία του Μπίνη της Ιωάννας Κλειάσιου, που δένει όλα τα γεγονότα με τις γλαφυρές αφηγήσεις του Τάκη Μπίνη, όπως και τα βιβλία του Ντίνου Χριστιανόπουλου, που συμπληρώνουν το πάζλ στο θέμα αυτο, που σε όσους ασχολούνται με το ρεμπέτικο είναι αρκετά θολό το τοπίο...

 

Ο Κέρκυρας (ψευδώνυμο) ήταν ένα απο τα μεγάλα μαγαζιά στην κατοχή στη Σαλονίκη, η Φωλιά, ο Αετός, ο Αετός Β ', ο Δαλαμάγκας με τη μάντρα τα "Κούτσουρα", η Μιμόζα, το Αμπέλι κ.α.

Πολλοι οι Σαλονικιοί μουσικοί που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο όλη αυτη την περίοδο που επεκτείνεται 10 χρόνια πρίν και αρκετά μετα απο τα χρόνια της κατοχής, ενδεικτικά απο το 1935 έως το 1955 : 
Νίκος Νερατζόπουλος (Μαύρος) -μπουζούκι, τραγούδι, Μπαρμπα-Θανάσης -κιθάρα, τραγούδι, Παύλος Τσιγάρας -κιθάρα, Γιώργος Τσανάκας -κιθάρα, τραγούδι, Χρήστος Μίγκος -μπουζούκι, Γιάννης Κυριαζής -τραγούδι, κιθάρα, Τάκης Μπίνης -τραγούδι, μπουζούκι, Απόστολος Καλδάρας -μπουζούκι, τραγούδι, Πρόδρομος Μουταφίδης (Τσαουσάκης) -τραγούδι, Γόλης (Γρηγόρης) Γιοβάνης ή Γιοβάντσαους -μπουζούκι,  Α.Κυριακόπουλος, Φώτης ή Φωτάκης Χαλουλάκος -μπουζούκι, τραγούδι, Μήτσος Χρήστου ή Σκύλος -μπουζούκι, τραγούδι, Χάρης Λεμονόπουλος -μπουζούκι, Μαίρη Σοϊδου -τραγούδι  και φυσικά ο Βασίλης Τσιτσάνης ή Βλάχος ή Λαλάκος... όπως τον έλεγε ο Μουσχουντής.

Επίσης οι : Διογένης Παντσίδης -βιολί, Χουρμούζης Δράγμας - τσίμβαλο, Γιάννης Σαρρής -μαντόλα, Αθανασία -τραγούδι, Τάκης Λαβίδας -σαντούρι

Κομπανία ή τρίο ή τριτσέτο (λέξη που είδαμε στον Αλεξίου) είχαν οι : Τσιτσάνης, Φωτάκης, Νερατζόπουλος και Μήτσος Χρήστου

Είμαστε σε επαφή και με τον πολυ ωραίο Σαλονικιό μάγκα Στέφανο Φ. εδω στα Χανιά που κοντεύει τα 75 τώρα και έχει πολλές ιστορίες να μας πει και έχουμε μία εικόνα απο μαρτυρίες φίλου που έκανε γκαρσόνι σε ένα απο τα μπουζουκομάγαζα του Βαρδάρη στη δεκαετία '70....

Στέφανος Κιουπρούλης ή Χοντρονάκος

Συνέντευξη του Χοντρονάκου στον Ν.Παπαδάκη (1993 στη "Στοά Αθανάτων").


Ο Χοντρονάκος ήταν αυθεντικός, αθυρόστομος, ρεμπέτης «ψυχή τε και σώματι», που γενναιόδωρα γλέντησε όλους όσους, κάποια βράδια, του εμπιστεύθηκαν το κέφι τους, τη χαρά τους, τον καημό τους, τον νταλκά τους, την μέθη τους, την παρεκτροπή τους. Και ο Χοντρονάκος ήταν «πάντα εκεί», για να δώσει το δικό του βάλσαμο.
Η παρούσα, είναι αφιερωμένη στην μνήμη του. Μια μνήμη ανεξίτηλη... Ας τον αφήσουμε να αφηγηθεί:

ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ 

Από Μικρασία ήλθαν πολλοί μουσικοί αλλά οι περισσότεροι τα παρατήσανε. Από κει ήλθε και ο πατέρας μου, που είχε κομπανία στη Σμύρνη, οι Σκαρβέληδες. Ο Κώστας, η αδελφή τους η Ευγενία και του Παπαϊωάννου η μάνα αδελφή τους ήτανε, έγραφε στίχους (Χρύσα). Ο Παπαϊωάννου ήτανε πρώτος μου ξάδερφος. Ο πατέρας μου ήτανε από τους καλούς μουσικούς, έπαιζε σαντούρι, ούτι, βιολί, τζουρά, σάζι, ήταν και βυζαντινός ψάλτης. Έλεγε: «Σ' αυτό το επάγγελμα είσαι ζητιάνος. Ζητιανόξυλα είναι αυτά. Δεν θα μείνεις νηστικός ποτέ, αλλά δεν θέλω να γίνεις μουσικός». Κονόμαγα κάνα φράγκο, αγόραζα ένα μπουζούκι, το πήγαινα σπίτι, τό 'πιανε και τό 'σπαζε στα ίσια και με πλάκωνε στο ξύλο. Έπαιζα με την σκούπα, έπαιζα με κολοκύθια... Όλα τα όργανα του τα είχε δώσει, εκτός απ' τον τζουρά. Τό 'πιασα μια μέρα και έπαιζα, με βρίσκει με πλακώνει και μ' αυτό. «Δεν θα σε κάνω ζητιάνο, θα σε κάνω γιατρό, κάτι άλλο...». Έλα όμως που ήταν η τρέλα μου. Εν τέλει από 10 χρονών έπιανα πουλιά στο μπουζούκι. Δεκαπέντε χρονώ πήρα καλό μπουζούκι και το κρέμασα. Στο σπίτι, μια μέρα, κατοχή ήτανε, βρέθηκαν ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Μπάτης, ο Αρτεμης, ο Παπαϊωάννου και εγώ είμαι δίπλα στης γιαγιάς μου τον μπαξέ. Παίρνω και εγώ το μπουζούκι και έπαιζα μαζί τους. Κάποια στιγμή μ' ακούσανε. Λέει ο Μάρκος: «Ποιος παίζει;». «Αχ, τον πούστη!», λέει ο γέρος μου, σηκώνεται απάνω και έρχεται. Τα βάζει με την γιαγιά μου, φωνές κακό. Του λέω: «Αυτό το μπουζούκι δεν θα μου το σπάσεις. Το 'μαθα πια, τελείωσε...». Με παίρνανε μετά και τους έπαιζα κάτι ρεμπέτες από τη Θεσσαλονίκη. Ο Μήτσος ο Σκύλος, ο Πεπόνης, ο Κόκκορας και άλλοι... Και φαντάρος έπαιζα, είχαμε κάνει ένα συγκρότημα. Παίζαμε, την βγάζαμε μάγκικα. Μετά έμπλεξα, μπήκα φυλακή...

Ερ.: Γιατί πήγες φυλακή;
Απ.: Έδειρα ένα λοχαγό. «Γιατί άργησες στο προσκλητήριο:». Εγώ δούλευα στην ταβέρνα. Μαλώσαμε, λογοφέραμε, τον πλάκωσα και με στέλνουν τρία χρόνια φυλακή. Πέντε με δικάσανε, τρία έκατσα.

Ερ.: Πού τά 'βγαλες αυτά;
Απ.: Στο Εφταπύργιο, στη Μακρόνησο και στη Καλλιθέα. Αλλά και πάλι δούλευα. Στην Μακρόνησο είμαστε με τον Μπιθικώτση στο αντίσκηνο, τον Θεοδωράκη, τον Μάνο Κατράκη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο τον ηθοποιό. Με τον Μπιθικώτση και τον Ορφέα τον Κρεούζη πηγαίναμε στους αξιωματικούς, ρίχναμε πενιές και κονομούσαμε κάνα τυρί, κάνα βούτυρο, κάνα κομμάτι κρέας, για τους άρρωστους. Δίναμε και συναυλίες με τα μπουζούκια, θεατρικές παραστάσεις. Εν τω μεταξύ έγραφα στίχους. Τους έστελνα στον Τσιτσάνη να μου στέλνει κάνα χαρτζιλίκι, έστελνα και στον Παπαϊωάννου.

Ερ.: Γίνανε αυτοί οι στίχοι γνωστά τραγούδια;
Απ.: Γίνανε...

Ερ.: Μπορούμε να πούμε ποια είναι;
Απ.: Πρέπει να ψάξω, δεν θυμάμαι καλά. Τα 'χω σημειωμένα, αλλά είναι στη Θεσσαλονίκη. Θυμάμαι όμως κάποια, το «Μάγκα μου συμμορφώσου πια» του Τσιτσάνη, «Η Κατινούλα», η «Σαλονικιά», σ' αυτό πάνω εγώ έβγαλα τώρα τη Δημητρούλα. «Ήταν μια Τρίτη βροχερή, καταραμένη μέρα» το «Τρελό καψώνι φάγαμε», ο Τσιτσάνης το 'κάνε. Σ' αυτά δεν έχει μπει τ' όνομα μου. Ούτε είχα ανάγκη να μπει. Ούτε ήξερα τι σημαίνει αυτό το πράγμα, δικαιώματα κ.λ.π.
Όταν απολύθηκα πήγα στο «Πίγκαλς», ήταν ο Παπαϊωάννου, Χιώτης, Μπέμπης, με είδε ο Τσιτσάνης κακοντυμένο, με πήγε μ' έντυσε, με χαρτζιλίκωσε, μου λέει: «Θα παίξεις εδώ», γιατί ήμουνα και καλό όργανο. Δούλεψα δύο-τρεις μήνες εκεί. Πήγα στη Θεσσαλονίκη μετά, μου λέει ο πατέρας μου: «Θα σταματήσεις το μπουζούκι, θα πάρεις ένα φορτηγό». Έβγαλα δίπλωμα, δούλεψα το φορτηγό, το μπουζούκι το είχα στ' αμάξι, δεν το άφηνα σπίτι μη το σπάσει ο γέρος. Και το βράδυ πήγαινα στην ταβέρνα της γειτονιάς, στη Νεάπολη, ρίχναμε πενιές, κονομούσαμε. Στην Κατοχή παίζαμε στου «Κέρκυρα», εκεί ήταν τα μπουρδέλα. Παίζαμε μέρα γιατί απαγορευόταν η κυκλοφορία νύχτα. Ήταν ο Γενίτσαρης, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Μπίνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μπιρ - Αλλάχ, ο Ανέστης ο Δελιάς, ο Μπακάλης. Ήταν ο αγαπητικός. Καλό παιδί.
Με βλέπανε οι παλιοί οι μεγάλοι και λέγανε: «Κάτι θα 'χει ο πιτσιρικάς, να μας πει κάνα καινούργιο». Το ακούγανε, το παίρνανε, το άκουγα μετά δυο-τρεις μήνες από δίσκο. Καλά κάνανε, δεν με ξεχάσανε, μ' εκτιμούσανε και ακόμα μ' εκτιμούνε. Ο Τσιτσάνης με εκτιμούσε ιδιαίτερα, να πάω σπίτι του, η οικογένεια του να με δεχτεί... Ο Χιώτης ωραίος φίλος. Μ' αγαπούσε υπερβολικά. Τον είχα δώσει ένα τραγούδι, το «Κοντεύουνε χαράματα κι ο ύπνος δεν με παίρνει». Είναι δικό μου, μουσική - στίχος. Αυτός όμως τα 'κάνε καλύτερα. Δεν πέρασε όμως σαν τραγούδι . Το λέει κάπου και η Μπέλλου σε νέα έκδοση. Δεν ξέρω αν τό 'δώσε ο Χιώτης και μπήκε σ' άλλο όνομα γιατί τα κάνανε αυτά οι εταιρείες, βάζανε τραγούδια στ' όνομα αυτών που προωθούσανε.
(Σ.Σ. Το τραγούδι υπάρχει στο όνομα του Απόστολου Καλδάρα με τον Πρ. Τσαουσάκη και Ι. Γεωργακοπούλου. 1949.)
Γινότανε αρπαγές. Την Παπαγιαννοπούλου την ρίξανε κατά κόρον, πουθενά δεν την βάζανε. Και του πατέρα μου έχουν πάρει τραγούδια ο Μάρκος, ο Μπάτης, ο Χατζηχρήστος, αλλά δεν θυμάμαι ποια. Δεν έχω ντοκουμέντα, όμως γινότανε πάντα αυτό. Αν ήξερα τότε πως θα γίνω επαγγελματίας, θα είχα βρει την φόρμουλα και θα ήμουν κατοχυρωμένος.
Αλλά ήμουν πιο πολύ ερασιτέχνης. Έγραφα, τα 'παιζα, τα παίρνανε, τα γράφανε, τ' άκουγα και... χαιρόμουνα. Πράγματι χαιρόμουνα. Με ικανοποιούσε κατά κάποιο τρόπο. Έλεγα, χαλάλι του. Και το ξέρανε και δέκα φίλοι στη Θεσσαλονίκη ότι εγώ το 'βγαλα... αλλά με λέγανε κορόιδο. Εδώ είναι το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Χρήστου Μίγκου, σίγουρα. Ήταν φυλακή ο Μίγκος και από εκεί το 'δώσε στον Καλδάρα, ήταν πολύ φίλοι.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

Τα πρώτα ερεθίσματα τα πήρα από Μικρασιάτες. Υπήρχαν κομπανίες με σαντούρια στα καφέ-σαντάν, ήταν το «Πανελλήνιο», ο «Λούκουλος», του «Μαλίκ - Μπέη», τραγούδησε η Εσκενάζυ και η Αμπατζή εκεί. Ήταν Σμυρνιοί και Πολίτες οι περισσότεροι. Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους αυτοί. Έλεγες, «Πάμε στο Σμυρνέικο», ή «Πάμε στο Πολίτικο». Στο Πολίτικο άκουγες κιμπαριλίκι, οι Σμυρνιοί είχανε πιο πουτανιά, είχανε μπάλλους, τσιφτετέλια, «κούνα το κούνα το το κορμάκι σου, να δω και να θαυμάσω το κεφτεδάκι σου». Άλλος έλεγε «το πατάκι σου», άλλος «το κωλαράκι σου». Ενώ οι Πολίτες ήταν πιο σοβαροί. Είχανε το ζεϊμπέκικο, το χασάπικο, καρσιλαμάδες ωραίους, που τους χορεύανε με τα μαχαίρια, παράσταση κανονική και σεβότανε ο κόσμος. Παράγγελνες ένα τραγούδι, «Κύριε Νίκο το τραγουδάκι σας», χόρευε ο Νίκος και χτυπούσανε παλαμάκια, σεβότανε τη μουσική, χειροκροτούσανε και το Νίκο, χόρευε δε χόρευε καλά δεν τον κοροϊδεύανε. Ύστερα, αν έσπαγε ένα ποτήρι στο σμυρνέικο δεν γινότανε καβγάς και σπούσανε και πιάτα. Όμως εκεί που ήτανε οι Κωνσταντινουπολίτες οι μάγκες, άμα σπάγανε ένα ποτήρι, έπρεπε να σηκωθεί και να ζητήσει συγνώμη από όλο τον κόσμο. Ειδεμή θα τον σκοτώνανε.

Μετά μπήκαν οι Γερμανοί και διαλύσανε αυτά. Στη ρεμπέτικη πιάτσα της Θεσσαλονίκης τότε ήταν ο Νίκος Νερατζόπουλος, ράφτης, μπουζούκι - σάζι, ο Μπάλης ο Μήτσος ο κουρέας μπουζούκι - μπαγλαμά, ο Αντώνης ο Πεπόνης ταπετσέρης, γερό όργανο, μπουζούκι ο Γιάννης ο Μπάκακας, ο Ντίνος ο Καρούμπαλος, ο Στελλάκης, ο Βαγγελάκης, ο Τσανάκας ο Χρήστος, ο Χρήστος ο Μπαρτζάνος. Είχανε τις δουλειές τους και παράλληλα πηγαίνανε στην ταβέρνα να κονομήσουνε χαρτούρα. Στη Τούμπα ήταν ο Καρούμπαλος ο Κώστας, ο Βαγγέλης ο Σμυρνιός, τα Αραπάκια τ' αδέλφια βιολί και ούτι, γύφτοι της Μικράς Ασίας, κατσίβελους τους λέγανε. Ο μπάρμπα-Γιάννης ο Σαντουράκιας, ο Πετμεζάς, αυτός με τα υφάσματα - ρετάλια στη Θεσσαλονίκη, είχε το καλύτερο συγκρότημα, τη Ρίτα τη Θεσσαλονικιά, μια χοντρή με καταπληκτική φωνή. Ερχότανε και οι Αθηναίοι και γινότανε συγχώνευση. Ο Μάρκος, ο Στράτος ο τεμπέλης, ο Μπάτης, ο Αρτεμης, ο Γενίτσαρης πολλές φορές, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Στελλάκης, ο Παπαϊωάννου, ο Καραπατάκης, ο Χιώτης, ο Μιχαλόπουλος. Ερχότανε ο Παπαϊωάννου και έμπαινε σ' ένα συγκρότημα με σαντούρια. Ήτανε κάτι πρωτότυπο το μπουζούκι. Τον Ζαμπέτα δεν τον θυμάμαι τότε, μετά την Κατοχή. Ο Ζαμπέτας είναι από τα πρώτα όργανα στο ρεμπέτικο. Άπιαστος, για μένα είναι ο καλύτερος απ' αυτούς που μείνανε, το προωθεί το ρεμπέτικο και του αξίζει.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΖΩΗ

Οι ρεμπέτες δεν είναι άνθρωποι να τους βάλεις στο κλουβί, να τους πεις εδώ είστε. Όχι. Ο ρεμπέτης είναι ένας τύπος που ξεκινάει μόνος του, έχει δικά του σημεία, κάνει ότι θέλει και ζει τη ζωή του όπως θέλει. Ή παίζει όργανο ή όχι, κι εσύ που δεν παίζεις είσαι ρεμπέτης. Δεν σ' αρέσει το ντύσιμο το πολύ, δεν σ' αρέσει να κάθεσαι στον καθρέφτη, άμα δεν μπορείς να συνεννοηθείς σηκώνεσαι και φεύγεις, δεν έρχεσαι στους καβγάδες, είσαι διαλλακτικός, είσαι σαν το πουλί. Δηλαδή εγώ τον ρεμπέτη τον χαρακτηρίζω σαν ένα πουλί, που «πετάει εδώ, πετάει εκεί και όπου τη βρίσκει κελαηδάει». «Το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει». Τους κυνηγάνε, αλλά οι ρεμπέτες είναι σαν πηγή, σαν το νερό. Όσο και να το φράξεις το νερό, θα βρει διέξοδο να βγει. Γι' αυτό οι ρεμπέτες δεν θα χαθούνε αφού βγαίνουν έτσι από την φύση. Είναι ρεμπέτισσα η φύση αν το εξετάσεις. Τα ποτάμια, η βροχή, ο αέρας, οι βροντές, οι ήχοι της φύσεως είναι οι εφτά νότες. Έπαιρναν οι ρεμπέτες το μπουζούκι, μάζευαν ραδίκια στο δρόμο, έτρωγαν φρούτα και πήγαιναν εδώ, εκεί. Άνθρωποι ελεύθεροι που δεν ξεχώριζαν σύνορα και πατρίδα. Αλλά όταν έχουν υποχρεώσεις, είναι πιστοί, είναι καλοί οικογενειάρχες, έχουν μπέσα, ο λόγος τους είναι λόγος. Ό,τι πει ο ρεμπέτης είναι νόμος. Δεν σου λέει είπα, ξείπα...

Στην Κατοχή κάναμε διάφορα σαμποτάζ στους Γερμανούς. Μπήκαμε σε ένα στρατόπεδο και τους κλέψαμε τα λάστιχα από τ' αυτοκίνητα, κάτι φάρμακα, κάτι ανταλλακτικά, ό,τι βρήκαμε. Με δικάσανε σε θάνατο, αλλά απέδρασα από το στρατόπεδο του Παύλου Μελά και βγήκα στο βουνό, με το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ήμασταν τσακάλια, 17άρηδες τότε, δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Σαλταδόροι, κλέβαμε τους Γερμανούς και το βράδυ, το μπουζούκι μπουζούκι. Ήμασταν τακίμι εγώ, ο Χρηστάκης και ο Κόκκορας.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΚΚΟΡΑ 

...ήταν μπουζούκι ιδιόρρυθμο. Ρουσσάκης Γιώργος λεγόταν. Ο πατέρας του λοχαγός. Από το Ηράκλειο Κρήτης καταγότανε. Η μάνα του από το Ασβεστοχώρι, δασκάλα. Κάνανε δυο παιδιά, ένα κορίτσι (είναι τώρα συμβολαιογράφος στον Ορχομενό) και τον Γιώργο, τον Κόκκορα. Υπηρέτησε μαζί με τον Ζαμπέτα στην αεροπορία. Είχε κληρονομήσει στη Θεσσαλονίκη μια πολυκατοικία, ένα μαγαζί και ένα φούρνο. Αυτός δεν δούλευε. Μπουζουκάκι, καφενείο και τεκέδες. Ανταμώναμε τα βράδια, κολλούσαμε στο τραγούδι, είχε ιδιόρρυθμη φωνή. Τέρας μορφώσεως και τέρας αλητείας. Έβγαλε το Γυμνάσιο, αλλά το μπουζούκι μπουζούκι και η αλητεία, αλητεία. Ήταν κακομούτσουνος, άσχημος, γουρλομάτης, στραβομύτης, αδύνατος, με τον Βαρδάρη, έπρεπε να τον δένω μη τον πάρει ο αέρας, τόσο ελαφρύς. Αλλά είχε μια φωνή τέτοια, που την μιμήθηκε ο Χρηστάκης. Ίδια η φωνή του Κόκκορα, όταν ακούω Χρηστάκη ακούω τον Κόκκορα. Μπουζούκι γρήγορο, πιο γρήγορος κι απ' τον Χιώτη, αλλά ήταν άχρονος, αν δεν είχε κιθάρα να τον κρατάει σε πέταγε από τον Λευκό Πύργο κάτω. Καλό παιδί, τίμιος.

Όλα τα κουσούρια τα είχαμε. Κουμάρια παίζαμε, χασίσι πίναμε, για να παίξεις μπουζούκι πραγματικό έπρεπε να μπεις στον τεκέ, στους τεκέδες ήταν τα μπουζούκια, όπως λέω στο τραγούδι «Χρόνια οι μάγκες είχανε, μες τον τεκέ κρυμένο, μπουζούκι όμορφο γλυκό και περιφρονημένο». Τεκέδες λαϊκοί, τεκέδες σαλονίσιοι, για την αριστοκρατία, πιο ακριβός ο αργιλές αλλά έμπαινες σε χαλιά, καθαριότητα, άλλο «σχέδιο» μαύρο. Τώρα δεν υπάρχουν τεκέδες. Όσο υπήρχανε τεκέδες δεν υπήρχε πρέζα. Κυνηγήσανε το μαύρο, βγάλανε την πρέζα. Καταστρέφουν την νεολαία έτσι. Που λένε χασικλής - εγκληματίας; ποτέ. Ο χασικλής μόλις φουμάρει είναι δειλός. Κάνει τα κέφια του, ούτε μαλώνει, ούτε σκοτώνει. Αυτοί με τα σκληρά ναρκωτικά και ληστεύουνε και σκοτώνουνε. Ο Κόκκορας έπινε μόνο μαύρο. Και 'γω ακόμα πίνω αν βρω, παρ' ότι δεν είμαι στην υγεία μου καλά. Πρέπει να το αφήσει ελεύθερο η πολιτεία και να κυνηγήσει τα σκληρά. Γιατί εκεί, πέφτουνε οι νέοι και δεν σηκώνονται.

Με τον Κόκκορα, κάθε βράδυ είμασταν μαζί. Τον έπαιρνα ταξίδια με το φορτηγό, Σέρρες, Δράμα, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη, Φλώρινα, Λάρισα. Τα μπουζούκια στο αυτοκίνητο και όπου πηγαίναμε, στήναμε, παίζαμε, γλεντούσαμε. Στη Θεσσαλονίκη παίζαμε σε καλά μαγαζιά, όχι σκυλάδικα, μας γουστάρανε. Είχαμε μαζί μας πολύ κόσμο και από τα ανώτερα και από τα κατώτερα στρώματα. Με τον Κόκκορα περάσαμε χρόνια τακίμι. Δεν χαλάσαμε ποτέ την φιλία μας. Κι όταν παρεξηγιόμαστε, πίναμε μαζί έναν άργιλε και τα κάναμε όλα καπνό... Είχα φτιάξει ένα μαγαζί το '69, με τον αδελφό μου, την «Καλύβα». Κι ο Κόκκορας μαζί. Δέκα τραπέζια αλλά γινότανε χαμός, για να μπεις έπρεπε να τηλεφωνήσεις μία βδομάδα πριν. Μετά τρία χρόνια, πήραμε ένα μεγαλύτερο μαγαζί, ένα θερινό που να τους χωρά. Αναγκαστικά πλαισιωθήκαμε και μ' άλλους, με γυναίκες κλπ. Ο Κόκκορας δεν την εύρισκε, ούτε εγώ την εύρισκα. Μου λέει: «Φεύγω, πάω στην ταβέρνα του Μπέμπη και θα έρχομαι στις 2 η ώρα για το ρεμπέτικο». Αναγκάστηκα έτσι να πάρω την Μαριώ, μια πολύ ωραία τραγουδίστρια και ρεμπέτικη και ελαφριά. Δεθήκαμε μετά και είμαστε 20 - 25 χρόνια μαζί. Ο Κόκκορας πέθανε από κύρωση του ύπατος το 1976, ήταν μπεκρής. Έπινε μια οκά ούζο χωρίς μεζέ. Ήταν στο νοσοκομείο και είχε πάει ο αδελφός μου να τον δει. Του λέει: «Πες στο Νάκο να έρθει». Πάω το μεσημέρι, «Καλώς τον φίλο μου» μου λέει και μου πιάνει το χέρι, μου το σφίγγει και πέφτει σε σπασμούς, χωρίς να μ' αφήσει, με σφίγγει δυνατά, με τεράστια δύναμη. Έρχεται ο γιατρός, του βγάζει τον ορό, μου 'σφίγγε το χέρι, πιο σιγά, πιο σιγά, άαααπ, παραδόθηκε. Το 'μαθέ ο κόσμος, έγινε η κηδεία στην Καλαμαριά. Τι να σου πω, τι έγινε. Όλοι κλαίγανε. Ήταν η μισή Θεσσαλονίκη στην κηδεία του. Την ώρα που τον βάζανε στον τάφο, έπεφταν μέσα ούζα πενηνταράκια, κρασιά, τρίφυλλα τσιγάρα, φούντες, ένα μπαγλαμαδάκι του 'ριξα εγώ... οδυρμός. Η αδελφή του απορούσε: «Τόσες γνωριμίες είχε ο αδελφός μου;». Τη λέω: «Τι νόμισες; Επειδή ήταν μπουζουξής, χασικλής και μπεκρής, ήταν και κακός άνθρωπος; Ήταν το πιο σωστό παλικάρι. Του άρεσε αυτός ο δρόμος, το μπουζούκι». Έχουμε κάνει 2-3 τραγούδια μαζί, το ένα το είπε ο Στράτος ο Τεμπέλης και το άλλο ο Χρηστάκης, είναι «Η ρουλέτα» το ένα. Είχε πολλά, αλλά όχι δισκογραφημένα. Τα 'χω γραμμένα όλα εγώ. Θα τα βγάλω με τ' όνομα του...

Είχε κάνει ένα παιδί ο Κόκκορας στους Αγίους Αναργύρους, όταν υπηρετούσε στην Αεροπορία με τον Ζαμπέτα. Το αποκατέστησε όμως, του 'δώσε και τ' όνομα του. Φίνα ξηγήθηκε.

Αν είχα σκεφτεί επαγγελματικά, δηλαδή την τέχνη μου να την κάνω εμπόριο, θα είχα βρει άκρια. Μέχρι σήμερα ακόμα παίζω για κέφι μου, δεν παίζω επαγγελματικά. Δεν με νοιάζει το χρήμα. «Μπαίνω στο παλκοσένικο και κάνω τον αρτίστα και όλοι με φωνάζουνε Νάκο ζαμανφουτίστα». Κι εγώ τους λέω: «Γιατί άμα λάχει δηλαδή είμαι κι εγώ ένα πουλί, πετάει εδώ πετάει εκεί κι όπου τη βρίσκει κελαηδάει». «Σαν παίρνω το μπουζούκι μου το κέφι να κάνω, ποτέ μου μεροκάματο μάγκες μου δεν ζητάω». Βρήκα; Θα τσιμπίσω κάτι. Θα παίξω μετά να ικανοποιήσω τον κόσμο, να ικανοποιηθώ κι εγώ. Όταν ένας καλλιτέχνης ικανοποιεί τον εαυτό του μ' ένα έργο του, οπωσδήποτε ικανοποιεί και αυτούς που τον ακούνε. Εγώ έχω τραγούδια στο συρτάρι, που λέω αν τα κάνω δίσκους θα πεθάνω. Και τη λέω τη Μαριώ: «Τα ξέρεις τα τραγούδια, αν πεθάνω κάντα δίσκους εσύ». Δεν θέλω να πουλήσω αυτό το οποίο το έχω για μένα. Θα πω ορισμένα απ' αυτά, που έρχονται κάποιες στιγμές ιδιαίτερες όπως προχθές με τον Αριστο τον φίλο μας. Αυτά τα ακούω εγώ και όσοι τύχουνε.

Ο Γιάννης ο Παπαϊωάννου είναι πρώτος μου ξάδελφος, η μάνα του και ο πατέρας μου αδέλφια. Είναι καταγωγής από την Κίο και ήλθανε εδώ στη Νέα Κίο με καράβια. Ο πατέρας μου ήλθε το '12 στη Θεσσαλονίκη. Στη Μικρασία, Τούρκος δεν είχε μπει μέσα στο χωριό. Όλοι οι Κιώτες ντερβίσια και νταηλήδες. Με τον Γιάννη παίξαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Κανείς δεν μπορεί να παίξει τα σόλο του Παπαϊωάννου. Ήταν από τα καλά όργανα. Τον αγαπούσε πολύ ο πατέρας μου, σαν μάγκας ήτανε σωστός. Ο πατέρας μου του έδινε τραγούδια, «Διάλεξε όποια θες» του έλεγε. «Όμως μην βάλεις το όνομα μου, δεν θέλω, το έχω αλλάξει. Λέγομαι Κυπριούλης, όχι Σκαρβέλης, έκανα οικογένεια, θέλω να ξεφύγω». Ο αδελφός του πατέρα μου, ο Κώστας Σκαρβέλης ή Παστουρμάς ο γνωστός, είχε μείνει ελεύθερος γεροντοπαλλήκαρο, έβλεπε ο πατέρας μου τις συνήθειες του και δεν γούσταρε.
................
Εγώ έχω ρεμπέτικα με διάλογο. Λέει η γκόμενα, η Μαριώ: «Δεν είμαι 'γω ρε μάγκα κορόιδο του παππά, να σου τα δίνω φίλε ταχτικά». Ο παππάς είναι το τρίφυλλο. «Κι αν είμαι αλανιάρα, το ξέρεις πως μπορώ, μια μέρα πάλι να συμμορφωθώ». «Να πας να βρεις γυναίκες με πλούτη με ρημάδια στη ζωή, να πας και 'συ ξανά να μην σε δω φιγουρατζή». Αυτό το είχα δώσει στον Τσιτσάνη κι άλλο ένα το «Δεν μ' αρέσει να δουλεύω», που έβαλε τη Θεσσαλονίκη μέσα, «Είσαι το καμάρι της καρδιάς μου», πάνω στη δική μου μουσική το 'φτιάξε. Εγώ στον δικό μου στίχο λέω: «Με κατηγορείς πως είμαι αλάνι και γυρίζω μες τα ταβερνιά, κι όλο μου γυρεύεις εξηγήσεις, θα με κάνεις μόρτισσα φονιά». «Όοο! Δεν μ' αρέσει να δουλεύω, όοοο θέλω πάντα να γλεντώ». Αυτά τα δύο τα έδωσα στον Τσιτσάνη, τα έκανε όπως ήθελε, τα μετέτρεψε.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ 

Δισκογράφησα τα «Ρεμπέτικα της Θεσσαλονίκης» μ' έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου, τον Ξ. Κοκόλη που γράφει για την ιστορία της Θεσσαλονίκης, με τον συγγραφέα τον Ντίνο τον Χριστιανόπουλο. Αν θα δεις τον δίσκο, ο Ξ. Κοκόλης γράφει και την ιστορία κάθε τραγουδιού ξεχωριστά, σε λεπτομερές ένθετο. Λέμε για την αγορά της Θεσσαλονίκης, λέμε για τις γυναίκες της Θεσσαλονίκης, λέμε για τον Γεντί Κουλέ. Έχω και δύο δικά μου τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη. Και στον δεύτερο δίσκο, βάλαμε πάλι για τη Θεσσαλονίκη ρεμπέτικα, με την Μαριώ, ενώ ετοιμάζεται και ένας τρίτος δίσκος, πάλι με δύο δικά μου που θα πει η Μαριώ, κάποια άλλα ο Κ. Μακεδόνας και η Γλυκερία. Θα είναι συνολικά έξι δίσκοι. Ποιο ήταν αυτό, ποιο εκείνο. Ποιο το Πεξινάρι, ποιος ο «Χατζήμπαξές». Η Θεσσαλονίκη τότε ήταν όλο μπαξέδες. Από τις γραμμές του τρένου περνούσε ένας δρόμος που πήγαινε στα σφαγεία, με καλντερίμι και έτσι είναι ακόμα. Εκεί μεσ' στα δέντρα ήταν ένα κέντρο, ο «Χατζημπαξές» και πηγαίναμε και διασκεδάζαμε εκεί μέσα στα πουλιά, το καλύτερο κέντρο.

Είχε κρεμμυδάκια, είχε ντομάτες κι η θάλασσα κοντά στο Πεξινάρι, ψαράκια, τα σφαγεία κοντά, γλυκάδια, συκώτια, τα καλύτερα και πήγαινε ο κόσμος και την έβρισκε με τα παϊτόνια (άμαξες). Γώρα δεν υπάρχει αυτό το κέντρο, αλλά το σπίτι είναι εκεί μέσα. Δηλαδή όλο εκείνο το γραφικό υπάρχει ακόμα. Ύστερα το Πεξινάρι, «ο κήπος των πριγκίπων». Ήταν ζωολογικός κήπος, με λιοντάρια το Πεξινάρι, το τραμ μέχρι εκεί πήγαινε. Και ήταν και τα «Μπενμίξ», χώρια οι άνδρες, χώρια οι γυναίκες κάνανε μπάνιο. Σε μια άκρη πέρα από τον πριγκιπικό κήπο ήτανε κάτι παράγκες και είχανε τα ψαράκια, τα ούζα και τα λοιπά. «Πάμε για το Πεξινάρι να γουστάρουμε». Και πηγαίναμε και εμείς με τον Κόκκορα και ρίχναμε πενιές. Πήγαινα εγώ τα δρομολόγια με το φορτηγό, το βράδυ τον έβρισκα στο Πεξινάρι, ήξερα πού θα τον βρω ή στον Σωκράτη ή στον Δημόπουλο. Ο πατέρας του είχε ψαροταβέρνα και τεκέ στο Πεξινάρι και πηγαίναμε. Από κει φαίνονταν το Καραμπουρνάκι, Αρέτσου ήταν η αριστοκρατία, Καραμπουρνάκι ο λαός. Καλαμάκι με τα κέντρα που άνοιξαν μετέπειτα. Και το Μπαξέ-τσιφλίκι ήταν αρχαίο, εκεί πρωτοέπαιξε ο Τσιτσάνης το '38, όταν υπηρετούσε στο τάγμα τηλεγραφητών, εκεί έβγαλε και το τραγούδι το ομώνυμο.

ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΙΧΟΡΔΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΑ 

Εγώ δεν το χωνεύω το τετράχορδο, ούτε το πιάνω στα χέρια μου. Δεν έχει τον ήχο που έχω μάθει με το τρίχορδο. Γιατί το ένα είναι μπουζούκι, το άλλο είναι μαντολίνο. Θα μου πεις, με τα μηχανήματα γίνονται όλα μπουζούκια. Τα βγάλανε τα τετράχορ-δα για πιο ευκολία, να βγάζουνε περισσότερες νότες να το μπερδεύουν το κομμάτι. Τα τετράχορδα πρώτα-πρώτα δεν τονί-ζουνε, τα παίζουνε παπαγαλίστικα. Ενώ με το τρίχορδο τα παίζεις σωστά, όπως είναι το κομμάτι, με ύφος και ήχο. Ο Χιώτης το 'κάνε τετράχορδο με κούρδισμα αλά μαντόλα. Ο Χιώτης ήταν αιτία και επιτράπηκε ελεύθερα, αφού το «'βγάλε από το περιθώριο». Ο Χιώτης ήταν ήρωας. Παλιά τα κουρδίσματα ήταν δύο, το αραμπιέν και το καραντουζένι.
...................
Ερ.: Πες μου κάποια καλά μπουζούκια από τη Θεσσαλονίκη.
Απ.: Έχει πολύ καλά μπουζούκια η Θεσσαλονίκη. Είναι ο Καμπουρέλος, ο Σωκράτης, ο Στ. Βογιατζής...

Ερ.: Πες μας τώρα Νάκο, πώς αισθάνεσαι με τόσα χρόνια θητεία μέσα στο ρεμπέτικο τραγούδι;
Απ.: Από τα σπάργανά μου είμαι μέσα στο ρεμπέτικο, το έζησα και μέχρι να πεθάνω δεν θ' αλλάξω πίστη. Είναι κάτι που μ' αρέσει τόσο πολύ - όχι ότι δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο και ταγκό γράφω και σλόου ροκ και βαλς και μπλουζ, αλλά αυτά δεν είναι για μένα. Μου τα ζητάνε κάτι μοντέρνοι τραγουδιστές και λέω: «Ας κάνω και ένα ροκ, ένα μπλουζ». Αλλά σαν καλλιτέχνης είμαι στο ρεμπέτικο, γιατί το θεωρώ το πιο κλασικό ελληνικό πράγμα. Όλοι ξεκινάνε από τα ρεμπέτικα. Ας βρεθεί ένας μπουζουξής που δεν ξεκίνησε με την «Φραγκοσυριανή». Εγώ ξεκίνησα με κάτι άλλο... «Βρε γρουσούζη όλη μέρα, που γυρνάς και μπεκρουλιάζεις, και την οικογένεια σου απ' την πείνα την ταράζεις». Ποιο μπουζούκι σήμερα δεν παίζει την «Φραγκοσυριανή»; Και μετά τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» και μετά «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»; Σχολείο Βαμβακάρη, σχολείο Τσιτσάνη, σχολείο Καλδάρα. Εμείς είμαστε στα πιο παλιά σχολεία. Σχολή Χατζηχρήστου, που ήταν από τους καλύτερους, σχολή του Σκαρβέλη, σχολή του Γιοβάν Τσαούς, σχολή του Γιάννη του Σαντουράκια, μ' ένα σαντούρι ήταν μια ορχήστρα και τώρα η πιο τελευταία σχολή, η σχολή του Νάκου.

ΓΙΑ ΤΟ «ΚΥΤΤΑΡΟ» 

Το 1972, στο «Κύτταρο», με κάλεσε ο Ηλίας ο Πετρόπουλος. Είπα στον Κόκκορα να κατέβουμε, δεν ήθελε, κατέβηκα με τον Σπυράκι. Ήταν τότε ο Γενίτσαρης, ο Μουφλουζέλης, ο Μπίρ-Αλλάχ, η Άννα Χρυσάφη, ο Σκαρπέλης, ο Καλφόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Τσαουσάκης, ο Ρίκος με τη λατέρνα και είχαμε σαν νεότερη την Αλεξάνδρα. Κάθε Τρίτη ήταν γεμάτο, φοιτητόκοσμος. Ήταν χούντα τότε, το 1972.
Λέω ένα τραγούδι, «Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, μπάτσοι κλάστε μας τ' αρχίδια».
Και όταν τελείωσα μου λέει ένας χωροφύλακας: «Θα μ' ακολουθήσεις».
Αλλά ήταν και ένας ταγματάρχης που παρακολουθούσε το πρόγραμμα και τον λέει: «Εμείς δώσαμε διαταγή να λένε τα τραγούδια αυθεντικά...».

rembetiko.gr

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ !!!!!!!!!!!!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΕΟΣ ΦΟΡΟΣ !!!!!

ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΤΑΚ, ΤΟ ΦΑΠ, ΦΟΡΟ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ, ΤΟ ΦΟΡΟ ΙΔΙΟΚΑΤΟΙΚΙΣΗΣ, ΤΟ ΦΟΡΟ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΦΟΡΟ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ κλπ κλπ
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ::

ΜΗΝ ΣΤΕΚΕΣΤΕ ΑΚΙΝΗΤΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 5 ΛΕΠΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ,ΘΑ ΣΑΣ ΘΕΩΡΗΣΟΥΝ ΑΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ

Προτού σου σπάσω τη μαγκιά

  Προτού σου σπάσω τη μαγκιά by rebetcafe

Τραγουδάει η Σούλα Πανταζίδου

Σύνθεση του Λευτέρη Τσαγκάρη

Δίσκος  Odeon απο τα 1957

Opa nina... παγκόσμιο τσιφτετέλι...

Τσίτερα και βιολί

Τσίτερα και βιολί απο τα 1635 (Cittern & Violin)

 

"The duet" Painted by Cornelis Saftleven c. 1635

Currently in the Akademie der Bildenden Künste, Vienna. Oil on panel, 34 x 53 cm.

 

"Although it is simply entitled The Duet, the picture is a self-portrait of the artist Cornelis Saftleven, then aged 28, probably with his younger brother Herman, with whom he lived at the time in Utrecht; in the previous year they had collaborated in painting a commissioned work.  Saftleven was noted for his genre paintings, but not for vanitas pictures. Moreover, the instruments are painted with considerable care, especially the cittern with its highlights. Artists liked to prove that they were men of culture and did not want to be treated as mere artisans; here they are shown not only with the instruments they play but surrounded by a gamba, a lute, and a transverse flute.
Furthermore, Cornelis plays a particularly large cittern, not the smaller instrument that could easily have been obtained as an artist’s prop. If it is a bass cittern, and such instruments are occasionally shown in other paintings, it would better suit the role of accompanying the violin, and Cornelis probably had it made especially for him."

from Early Music America magazine, vol 16. no 1

Information provided by Andrew M. Hartig

ΠΗΓΗ

Cittern and violin duet

SAFTLEVEN, Cornelis (b. 1607, Gorinchem, d. 1681, Rotterdam)

Akademie der Bildenden K�nste, Vienna

Period: Baroque

απο άλλη πηγη...

Η αρχική πληροφόρηση προέρχεται απο το πολυ ενδιαφέρον thread του rembetiko.gr περι λαϊκότητας του βιολιού... και του σχετικού ντόρου που δημιουργήσαμε απο εδω στη μέση του καλοκαιριού και εξελίχτηκε σε μια πολυ ενδιαφέρουσα ιντερνετική συζήτηση, βοηθούντος και του φίλου Λευτέρη απο το μπλογκ Κίσαμος μουσική και κουλτούρα

Αμέτοχος δεν έμεινε και ο Γιάννης Π. απο την Κίσαμο με το μπλογκ Sadentrepese...

Το όλο θέμα σχετίζεται, πρώτο με το βιολί για τον παραπάνω λόγο, δεύτερον για την "τσίτερα"  που αναφέρεται σε κείμενο (παίζαν λαούτα, τσίτερες, βιολιά...) του κρητικού Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή του 17ου αιώνα, σαν όργανο που συνόδευε τις διασκεδάσεις των κρητικών και τρίτον για το συνδυασμό τους σε περιοχές της Ευρώπης απο τα χρόνια εκείνα, στα χέρια λαϊκών οργανοπαικτών !!!

Και όμως !! Λύρα (lira) απο την Καλαβρία !!

Ο Θρασύβουλος Στανίτσας για τον Σίμωνα Καρρά

Μέγας Πρωτοψάλτης στο Φανάρι ο Θρασύβουλος Στανίτσας, εκφραστής του απόλυτου στη τέχνη της Βυζαντινής -Ελληνικής- μουσικής για πάνω απο 50 χρόνια.

Αξιόλογος ερευνητής και δάσκαλος της παραδοσιακής και βυζαντινής μουσικής ο Σίμωνας Καρράς.

Και οι δύο συγχωρεμένοι σήμερα...

Ομως ουδείς άσφαλτος και πολλοι κατηγόρησαν τον Καρρά για προσωπικές απόψεις και μη τήρηση του γράμματος της παράδοσης. Μεγάλος επίσης ο ρόλος του στην παραγκώνιση του βιολιού απο την κρητική παραδοσιακή μουσική !!
Σε αυτην εδω τη συνέντευξη που ανακαλύψαμε απόψε, ακούγεται ο Θρ.Στανίτσας να μιλάει για αυτον τονίζοντας την υπεροψία του και τα άλλα του κουσούρια, αλλα και "ότι έχει πιάσει τα πόστα"...

Γιάννης Παπαβασιλείου (Βλάχος) Της κοινωνίας η διαφορά

Το Ισραήλ εμπλέκει σε πόλεμο την Ελλάδα !!!

Απο εγκυρες πληροφοριες ισραηλινα μαχητικα και στρατος εχουν κατεβει στη σουδα και εχουνε εγκατασταθει τυχαιο;

απο ανάρτηση σε τοίχο στο facebook

Η ντεμέκ κόντρα Τουρκίας και Ισραήλ δύο χωρών που παραδοσιακά εχουν τις καλύτερες σχέσεις, εμπλέκει σε σύρραξη την Ελλάδα με την έγκριση της οικογένειας Παπανδρέου και του Βαγγέλη Τούρκογλου (Βενιζέλου) :

Μόλις η Ελλάδα σήκωσε κεφάλι οι εχθροί της έφαγαν τα λυσσακά τους να την καταστρέψουν...
2000-'08
1960-65
1945
1928-36
1918-22
1897
....

Το Ταξίμι ανοίγει 16/9

ΤΟ " ΤΑΞΙΜΙ " ΞΕΚΙΝΆΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΆ ΠΑΡ. 16/9 ΜΕ ΤΟΥΣ Ν. ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟ , ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΙΡΊΔΟΥ, ΣΩΤΉΡΗ ΠΑΠΑΤΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΒΑΣΊΛΗ ΣΚΟΥΤΑ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΑΡΑΚΗ & ΓΙΏΡΓΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ !!
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ ΌΛΟΥΣ !!! ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΏΝΑ !!!!

Rembetadiko Taximi

Με λες μπεκρή και μπατηράκι...

Μουσική παράσταση για τη Μικρασία στο Δήμο Καισαριανής

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη 2011 και ώρα 9.00 μ.μ. (Είσοδος Ελεύθερη)

Μικρασιάτικο αντάμωμα

 Ο Δήμος Χανίων, το κοινοτικό Συμβούλιο Βαμβακόπουλου, η Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ», η Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βαμβακόπουλου «Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ», διοργανώνουν κάθε χρόνο εκδηλώσεις μνήμης, συμβάλλοντας στην διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των ξεριζωμένων, από τις εστίες τους, Μικρασιατών.

Η φετινή εκδήλωση, θα πραγματοποιηθεί στις 4 Σεπτεμβρίου ημέρα Κυριακή και από ώρα 19.30 μ.μ., στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου Βαμβακόπουλου.

Συμμετέχουν :

H Χορωδία της Αδελφότητας Μικρασιατών Ν . Χανίων – Σούδας « Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ» με την συνοδεία του μουσικού σχήματος «ΥΑΚΙΝΘΟΣ» του κ. Β. Βαϊγκούση.
Ο Σύλλογος Περαμίων Κυζικηνών Νέας Περάμου Αττικής
Η Πανελλήνιας Ένωση Εφεσίων από την Νίκαια του Πειραιά

4/9/2011 

Διοργάνωση 

ΔΗΜΟΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΒΑΜΒΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ Ν. ΧΑΝΙΩΝ , «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ», ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ « ΠΛΑΤΑΝΟΣ», ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 

Ωρα : 19.30

Είσοδος : ελεύθερη

«Η Μικρασία πριν την καταστροφή»: Παμμικρασιατικό αντάμωμα στο Χαλάνδρι

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2011 στο Χαλάνδρι ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών ‘Οι Ρίζες», διοργανώνει Μικρασιάτικο Αντάμωμα από όλη την Ελλάδα, με θέμα: Η Μικρασία πριν τη Καταστροφή.