Γιώργος Νταλάρας, το ξεκίνημα

Ο Γιώργος Νταλάρας γεννιέται στη Νέα Κοκκινιά, στον Πειραιά, το 1949. Πατέρας του ένας από τους μεγάλους Έλληνες ρεμπέτες, ο Λουκάς Νταράλας. Από μικρός, επειδή ο πατέρας του φεύγει από το σπίτι, κάνει και ο ίδιος αρκετές δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσει την οικογένειά του.

Ωστόσο, είναι βέβαιο πως το μήλο έχει πέσει κάτω από τη μηλιά...

Η πρώτη, ερασιτεχνική, ηχογράφηση με τη φωνή του είναι ένα τραγούδι του πατέρα του, στο οποίο ο ίδιος τραγουδά ενώ ο πατέρας του παίζει μπουζούκι. Αυτό, γύρω στο 1964 με 1965, σε ηλικία δηλαδή 15 ετών. Πρόκειται για το τραγούδι "Πικρός καημός".

 Από μαθητής ακόμη, ο Γιώργος Νταλάρας κάνει ερασιτεχνικές εμφανίσεις, ενώ ήδη στα 17 του τραγουδά επαγγελματικά. Τις πρώτες εμπειρίες του στο πάλκο τις έχει στο κέντρο "Στου Στελλάκη" με το Στέλιο Περπινιάδη, όπου παίζει κιθάρα και τραγουδά. Ταυτόχρονα κάνει ακροάσεις, αλλά όλοι τον απορρίπτουν με αιτιολογικό την ηλικία και το ακαλλιέργητο της φωνής.

Το 1967 ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι, την "Προσμονή", που, λόγω του στίχου του, κόβεται από τη λογοκρισία. Λίγο αργότερα, ο Σπύρος Ζαγοραίος, αδελφικός φίλος του πατέρα του, καλεί τον Μάκη Μάτσα στο μαγαζί του στην Πλάκα για να ακούσει τον Νταλάρα. Ο Μάτσας ενθουσιάζεται και ο Γιώργος Νταλάρας υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο. Το 1968, μετά από κάποιες συμμετοχές σε δίσκους με τραγούδια των Λοίζου, Μητσάκη, ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τραγούδια των Σταύρου Κουγιουμτζή, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Γρηγόρη Φούντα, Γιώργου Μητσάκη σε στίχους Κουγιουμτζή, Άκου Δασκαλόπουλου, Δημήτρη Ιατρόπουλου και Κώστα Βίρβου. Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί περίπου 10 εκατομμύρια δίσκοι του.  

Τη φωνή του μικρού ακόμα Γιώργου Νταλάρα εμπιστεύονται μεγάλοι συνθέτες για σημαντικά τους έργα όπως ο Απόστολος Καλδάρας...

 απο το Music Heaven
 

Το άρθρο αυτό απο το Music Heaven δημοσιεύουμε γιατί είναι αρκετά αυτά που δεν γνωρίζουμε για έναν απο τους διασημότερους έλληνες τραγουδιστές, που μάλιστα επιδιώκει να ασχολείται πολύ με το ρεμπέτικο, παρ'όλο που πολλοί του χώρου υποστηρίζουν ότι η φωνή του είναι αταίριαστη με το είδος. 
Η φωτό είναι πρώτη φορά που τη βλέπουμε ενώ δεν αναφέρεται το όνομα του σχήματος. Σε προηγούμενο άρθρο δημοσιεύσαμε φωτό με το τρίο όπου συμμετείχε ο Γιάννης Καλατζής. Ο Νταλάρας ήρθε να "αντικαταστήσει" στη Minos τον πολύ πετυχημένο στις αρχές της δεκ. 1970 Καλατζή. Η εταιρεία τότε, λίγο πριν τελειώσει η χούντα, τυχαία ή όχι, έδωσε στον Καλατζή να πει κάποια "καμμένα" τραγούδια, όπως  "Ετσι ναι η ζωή παπούλη", Και πες πες πες, ετσάκισε ο καναπές", "Στη Χονολουλού, εκει θα πάει η τρέλλα, δεν πάει αλλού"  κλπ και απ'την άλλη έχοντας τα τραγούδια του Κουγιουμτζή ο Νταλάρας και παράλληλα καλλιεργώντας ένα "αντιστασιακό" προφίλ, κατόρθωσε να μείνει στα πράγματα και να αποκτήσει τη στάμπα του ποιοτικού, παρόλο που τα μεγάλα ποσά στη νύχτα πήγαιναν στο Γαβαλά, το Μενιδιάτη (με το δικό του κέντρο στη "Φαντασία"), στον Κοινούση και όσον αφορά το μη λαϊκό, στο Μητσιά, τον Ξυλούρη και σε λιγότερο επώνυμους τραγουδιστές στις άπειρες μπουάτ της Πλάκας. 
Να σημειωθεί ότι στην παραπάνω βιογραφία παραλείπει ο αρθρογράφος να αναφέρει για τη βοήθεια που προσέφερε στον Γ.Ν. ο ρεμπέτης Στέλιος Καλφόπουλος. Στη συνέντευξη του στον Πάνο Γεραμάνη, περιέγραψε ολες τις λεπτομέρειες εν καιρώ θα κάνουμε αναφορά. Μετά τον Καλφόπουλο, ο Μητσάκης τον πήρε κοντά του και του έδωσε τα πρώτα τραγούδια, μεταξύ των οποίων "Στην εποχή του Πάγκαλου", με το οποίο έγινε γνωστός.

Και απο καιρό θέλω να αναφερθώ στα ελληνικά τρίο, μόδα που ήρθε στη χώρα μεταπολεμικά, με τους "Los Paraguayos" κυρίως, εξ όσων γνωρίζω και απο τα μέχρι τώρα στοιχεία ήταν : 
Τρίο Κιτάρα, Τρίο Μπελκάντο, Τρίο Ατενέ, Τρίο Μπριλλάντε, Τρίο Καντσόνε,
Τρίο Γκρέκο κ.α.

Το λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι στη Θεσσαλονίκη, του Θωμά Κοροβίνη

Ας μη γελιόμαστε, λαϊκό τραγούδι δεν υπάρχει παρά μόνο ως επιβίωμα και ως εμμονή κάποιων στερνών μονομάχων που το στηρίζουν. Έχουμε να κάνουμε μ’ έναν λαό νέας κοπής που η ψυχοσύνθεσή του έχει υποστεί ραγδαίες αλλοιώσεις οι οποίες έχουν καταντήσει ακόμη και την πιο πρόσφατη πολιτιστική ταυτότητά του μη αναγνωρίσιμη.
Του Θωμά Κοροβίνη

 Η Θεσσαλονίκη υπήρξε για αιώνες ένα πολυπολιτισμικό χωνευτήρι των τεχνών και μια κομβική  πόλη-σταθμός, από πολλές πλευρές η δεύτερη σε σημασία μητρόπολη δύο αυτοκρατοριών μετά την Βασιλεύουσα, αργότερα Κονσταντινιγιέ και κατόπιν Ιστανμπούλ. Είναι  χτισμένη σε μια θέση, όπου συνυπήρξαν άλλοτε με σχετική ή πλήρη αυτονομία και αυτάρκεια και άλλοτε συνδυαστικά ή αλληλοεπιδραστικά όλα τα μουσικά ρεύματα και οι συρμοί των καιρών.
Η θέση της  και η ιστορία της την φέρνουν ποτέ εντελώς μέσα, πάντοτε όμως  πολύ κοντά, τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση, άλλο τόσο όμως και στα Βαλκάνια. 
Η αείμνηστη δασκάλα μας  Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος δίνει μέσα σε λίγες καίριες προτάσεις μια περιεκτική εικόνα της διαχρονικής σημασίας της:

«Μια πόλη, μια κοσμόπολη σαν την Θεσσαλονίκη μοιάζει με μωσαϊκό.
Η κάθε ψηφίδα της έχει άλλο χρώμα, άλλο σχήμα, άλλη προέλευση. Προέρχεται από μια διαφορετική εποχή ή από μια διαφορετική παράδοση.  Όλες αυτές οι ψηφίδες μαζί, ετερόκλητες, φτιάχνουν μια πολύπλοκη σύνθεση που έχει, ωστόσο, τη λογική της.
Η Θεσσαλονίκη, η δεύτερη πόλη της ελληνικής επικράτειας, είναι ο ιδεολογικός κρίκος που συνδέει την ελληνική αρχαιότητα μέσα από το Βυζάντιο, με την νεώτερη Ελλάδα».   

Το μόρφωμα της Θεσσαλονίκης αρκετούς αιώνες πριν και για  λίγο μετά την ένταξή της στον εθνικό κορμό, δηλαδή μέχρι την συνθήκη της Λωζάνης,  θα μπορούσε κανείς να πει ότι συνδυάζει τοπογραφικά, πολιτιστικά, ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, που την κάνουν να προσιδιάζει σ’ ένα παρδαλό άστυ, που μοιάζει αρκετά με την Σμύρνη και λιγότερο με την Πόλη, έχει κάτι από τις μεσογειακές  πολιτείες της Ισπανίας και λιγότερο της Ιταλίας ή της Γαλλίας –εδώ έπαιξε έντονα τον ρόλο του το σεφραδίτικο στοιχείο των κατοίκων της- αλλά ταυτόχρονα την διακρίνει κι ένας βαλκανικός αέρας που παρόμοιος κάπως φυσάει σε πόλεις σαν τη Σόφια ή το Βελιγράδι και στην πιο παρακατιανή, τρόπος του λέγειν, εκδοχή, τα Σκόπια.       
Στην υπόδουλη Θεσσαλονίκη η βυζαντινή παράδοση εξακολούθησε να δίνει καρπούς ιδίως μέσω της ψαλτικής τέχνης την οποία θεραπεύουν με ζήλο οι ιεροψάλτες στους ορθόδοξους ναούς που λειτουργούσαν.  
Παράλληλα τραγούδια της τάβλας, καλαματιανά και συρτά, που έρχονται από τα χωριά της επαρχίας ιδίως της κεντρικής και της δυτικής Μακεδονίας αλλά ακόμη μέχρι και από την Ανατολική  Θράκη  δημιουργούν μια παρακαταθήκη σκοπών και τραγουδιού, δημοτικού, θα λέγαμε ύφους, με κεντρική θεματογραφία  την Θεσσαλονίκη, τις ομορφιές  της, τα τσαρσιά και τα μπεζεστένια της, τις γυναίκες και τους λεβέντες της.  (θέμα που εν πολλοίς έχουν αναδείξει οι μελέτες και οι συλλογές του Γιώργη Μελίκη)
Ταυτοχρόνως σε διάφορες κεντρικές γωνιές της συντελούνται καθημερινώς μικρές μουσικές πανηγύρεις.
Για παράδειγμα, στο Ασλά χαν, εκεί που σήμερα περίπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της εφημερίδας «Μακεδονία», κάθε Παρασκευή λαδωμένοι Τούρκοι πεχλιβάνηδες έκαναν παλαιστικούς αγώνες ενώ τους συνόδευαν κομπανίες Γύφτων με εκκωφαντικούς ζουρνάδες και θεόρατα τύμπανα και η απαραίτητη γύρα με το ταψάκι για το μπαχτσίσι των θεατών και ακροατών. 
Ανατολική μουσική με φανερές βυζαντινογενείς επιδράσεις στην διαμόρφωση των μακάμ  (των μουσικών δρόμων) παιζόταν και στους μουσουλμάνικους τεκέδες της, στους πιο ξακουστούς ειδικά, σαν εκείνον των Μεβλεβί δερβισάδων έξω απ’ τα τείχη της Άνω Πόλης, το πλουσιότερο ίσως ισλαμικό μοναστήρι της  οθωμανικής αυτοκρατορίας, που το σάρωσε ο στείρος ελληνοκεντρικός εθνικισμός- και τον Φετιχιέ τεκέ, απέναντι από τον Άγιο Δημήτριο, που κάηκε στην πυρκαγιά του’ 17.

Τα τάγματα αυτά είχαν θέσει ως σκοπό να διασώσουν την μυστικιστική μουσική που την αποδίδουν  σε παράσταση οι ιεροί χοροί «σεμά» των περιδονούμενων δερβισών με την συνοδεία ποικίλων τύπου πλαγίαυλου, του γνωστού νέι ή  νάι. 

Πολλά και αξιόλογα λαϊκά τραγούδια γα τη νέα τους πατρίδα έχουν και οι Θεσσαλονικιοί Εβραίοι Σεφαραδί, κάποια από αυτά, όπως ανέδειξαν μελετήματα του αείμνηστου Αλμπέρτου Ναρ, του Ξενοφώντα Κοκόλη και άλλων, κάποτε  συγκλίνουν και με την ατμόσφαιρα γνωστών ρεμπέτικων, μερικά μάλιστα ταυτίζονται, αφού κρατιέται ατόφια η μελωδία και μετατρέπεται απλώς ο στίχος στην ισπανοεβραϊκή γλώσσα.
Υπάρχουν επίσης λίγα δημοτικά ή λαϊκά τραγούδια βλάχικα και  ακόμη πιο λίγα τουρκικά που αναφέρονται υμνητικά ή αποτροπιαστικά στην Θεσσαλονίκη.

Η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη πόλη και το δεύτερο λιμάνι μετά τον Πειραιά που αναθρέφει το ρεμπέτικο. Η Σμύρνη είναι η γιαγιά του, η Σύρα είναι η  μάνα του, ο Πειραιάς η δασκάλα του μα επάνω στον οργασμό του η Θεσσαλονίκη είναι η φιλόξενη αγαπητικιά όπου βρίσκει την πιο τρανή υποδοχή για  την καλλιέργειά του.

Η Θεσσαλονίκη, μετά και την επαίσχυντη και διεθνώς ουδέποτε και ουδαμού γενομένη,  συνθήκη της ανταλλαγής,  δικαιωματικά μπορεί να φέρει τον τίτλο της «Πρωτεύουσας των προσφύγων», όπως ευφυώς την βάφτισε ο Γιώργος Ιωάννου, ένα άξιο πνευματικό τέκνο της που έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην ανάδειξη του μεταπολεμικού πολιτιστικού προσώπου της.
Η πρόσληψη του ρεμπέτικου στους προσφυγικούς συνοικισμούς της υπήρξε ενθουσιώδης.
Η πόλη την δεκαετία του’  30 και του’ 40  –παρά τα δεινά, -Μεταξική δικτατορία, Κατοχή, Εμφύλιος και μετεμφυλιακές διώξεις του λαού- και, σε μεγάλο βαθμό ίσως εξαιτίας τους-  γίνεται σιτοβολώνας του ρεμπέτικου τραγουδιού που καλλιεργείται σχεδόν παράλληλα τόσο στους πολυάριθμους τεκέδες της, όσο και στα μικρά και απομακρυσμένα και αργότερα στα πιο κεντρικά ταβερνάκια, όπου το ρεμπέτικο θεραπευόταν από μικρή ορχήστρα άνευ μικροφώνων, μια παράδοση που συνεχίστηκε  και που εξακολουθεί ευτυχώς -κατά κάποιον τρόπο- και παρά την σταδιακή φθορά της να ισχύει σε μικροκλίμακα μέχρι σήμερα. 

Πολύ ενδιαφέρουσες παραστατικές μαρτυρίες με αναφορές στην γέννηση και την ακμή του ρεμπέτικου στη Θεσσαλονίκη βρίσκουμε στις αυτοβιογραφίες του Μπίνη και του Βαμβακάρη. 

Ο Τάκης Μπίνης, γεννημένος το 1923, λίγους μήνες μετά την ανταλλαγή από γονείς Αϊβαλιώτες, μεγαλωμένος στην Τούμπα, γαλουχημένος από πιτσιρίκος στην ατμόσφαιρα των τεκέδων, όπως του Παναγιώτη Μαύρου και των ταβερνείων, όπως του Σουρή και του Μόνου, στην αυτοβιογραφία του με τον τίτλο «Βίος ρεμπέτικος» μιλάει για την γνωριμία του στη Θεσσαλονίκη το 1934 με τον Παπαϊωάννου φαντάρο μα ήδη γνωστό μπουζουξή και αργότερα, το 1940  με τον Τσιτσάνη.
Στο βιβλίο αυτό ανακαλύπτει κανείς πολλές πληροφορίες γύρω από την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στα πολυάριθμα στέκια της Θεσσαλονίκης την δεκαετία του’  30, προς το τέλος της οποίας ανεβαίνει και ο Μπίνης στο πάλκο, στο Βαρδάρη, στη  Τούμπα, στην Καλαμαριά και αλλού. Ο Μπίνης μαθαίνει το μπουζούκι από αλανιάρηδες γείτονες.
Και εξομολογείται:

«Έπίσημος μπουζουξής με όνομα δεν υπήρχε τότε στη Θεσσαλονίκη και τα λαϊκά συγκροτήματα αποτελούνταν από σαντούρια, βιολιά, ντέφια, ούτια, και πουθενά, μέχρι το 1935, δεν υπήρχε μπουζούκι επαγγελματικά. Υπήρχαν πολλοί ερασιτέχνες που έπαιζαν για το κέφι τους και το κέφι της παρέας σε τεκέδες και κουτουκάκια, στις προσφυγικές συνοικίες και στο Βαρδάρι». 

Σε άλλες σελίδες του βιβλίου μας δίνει πληροφορίες για την ατμόσφαιρα και παραθέτει τα ονόματα πολλών από τα ξακουστά κέντρα της εποχής, όπου στα πάλκα τους θριάμβευε το ρεμπέτικο.
(τα πιο γνωστά: στην Εγνατία, του «Κουφού» και του «Δημόκα», στην Αριστοτέλους : του Βαγγέλη Φραγκολεβαντίνου, Ερμού και Αγίας Σοφίας : το «Αμπελάκι» που έπαιζε ο Τσιτσάνης  κι απέναντι η «Μιμόζα» που έπαιζε ο Γιοβάν τσαούς και ο Καλδάρας, στην Εθνικής Αμύνης: η αντιστασιακή επί Κατοχής ταβέρνα του «Μπούκη», στην Άνω Πόλη : μικροορχήστρες με σαντουρόβιολα, στη Νικηφόρου Φωκά : τα «Κούτσουρα» του Δαλαμάγκα, στο Καραμπουρνάκι : ο «Έλατος» και του «Γιόσκα, στο Βαρδάρι : του σκυλόμαγκα και ταγματασφαλίτη «Κέρκυρα», του «Μακρή», του «Κυπαρίσση», του «Σταμπουλού», του αρχινταβατζή «Καφαντάρη» και οι τεκέδες του Τσικρικόνη και του Σαλικουρτζή)   
Ο Μάρκος στην «Αυτοβιογραφία» του, πρώτον:  αναφέρει πληροφορίες για τα κέντρα και τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκε, (στου Παπάφη με τον Μπάτη, στην Απάνω Τούμπα με τον Μπάτη και τον Παπαϊωάννου, στην οδό Ειρήνης με τον Παπαϊωάννου –και, εδώ, με καθημερινό θαμώνα τον Τσαουσάκη).
Δεύτερον,  πλέκει ένα μοναδικό  εγκώμιο για την Θεσσαλονίκη της εποχής του’ 30 :

«Η Θεσσαλονίκη μ’ άρεσε πολύ. Ωραία πόλη… Δεν θυμάμαι άλλα μαγαζιά που παίζανε λαϊκά αλλά άκουγα, το τάδε μέρος, το τάδε μέρος…. Αλλά η αγορά της Θεσσαλονίκης μου έκανε εντύπωση. Μεγάλα νταραβέρια, μεγάλα πράματα…. Κόσμος, φτωχόκοσμος έτρεχε ντυμένος καλά. Και οι γυναίκες προπαντός πολύ σικ. Πολύ εντυνόντουσαν και οι άντρες.  Δηλαδή πλούσια χώρα. Σα να ήσουνα στην Ευρώπη… Έγραψα τότε και τραγούδι για τη  Θεσσαλονίκη:

Ωραία την επέρασα μες στη Θεσσαλονίκη, 
θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη.
Μικροί μεγάλοι τρέξανε εμένα για να ιδούνε,
ν’ ακούσουνε γλυκιά πενιά και να φχαριστηθούνε.
Πλούσια είναι τα ελέη τους κι αυτά τα χωρατά τους
κι εμένα μ’ αγαπήσανε όλοι με την καρδιά τους. 
Τέλος, ο Βαμβακάρης μας δίνει ένα πορτρέτο  -της προσωπικής του εκτιμήσεως βέβαια- του διαβόητου Νίκου Μουσχουντή, ζηλωτή κομμουνιστοφάγου μα παραδόξως υψηλού προστάτη του μπουζουκιού και των τεκέδων. (Μια αντικειμενική έρευνα για την ζωή αυτού του ανθρώπου και του κύκλου του θα ήταν πολλαπλά χρήσιμη για την κοινωνιολογικού, πολιτικού και πολιτιστικού χαρακτήρα διερεύνηση της Θεσσαλονίκης επί Κατοχής και Εμφυλίου)  

Η Θεσσαλονίκη παίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της καλλιτεχνικής προσωπικότητας του Βασίλη Τσιτσάνη και είναι βασική μήτρα της δημιουργίας του για τα νεανικά του χρόνια*.

Η μεγάλη Ρόζα Εσκενάζυ τραγουδάει εδώ στα πολύ νεανικά της χρόνια στη δεκαετία του’ 20.
Δεν έχουμε ακριβή στοιχεία για την ύπαρξη καφέ αμάν και καφέ σαντάν, ο Κώστας Τομανάς στα βιβλία του για την Θεσσαλονίκη έχει κάποιες αναφορές, ενώ ο σοβαρός μελετητής Αριστομένης Καλυβιώτης από την Καρδίτσα φέρνει στο φως την ύπαρξη εργοστασίου κοπής δίσκων γραμμοφώνου στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του περασμένου αιώνα παράλληλα με την Πόλη και την Σμύρνη. 

Γνωστοί Θεσσαλονικιοί μουσικοί που διαπρέπουν στο πάλκο και συνεργάζονται ιδίως με τον Τσιτσάνη είναι ο παλαιστής Πρόδρομος Τσαουσάκης, ανακάλυψη του Τσιτσάνη, που εξελίσσεται σε κορυφαίο ερμηνευτή ρεμπέτικων τραγουδιών, το ντουέτο  Μίγγος – Τσανάκας, αργότερα ο μπουζουξής  Κοκοράκι, η τραγουδίστρια Σεβάς χανούμ, οι τραγουδιστές Γιώργος Χατζηαντωνίου και Σταύρος Καμπάνης, η Μαρινέλλα, και άλλοι. 

Στα τέλη της δεκαετίας του’ 50 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του’ 60, καθώς το λαϊκό τραγούδι αποενοχοποιείται από το στίγμα των κατωγείων και των ναρκωτικών, χαρακτηριστικά  αμαύρωναν την φήμη του προγενέστερου ρεμπέτικου, και ενώ τα σαλόνια ενδίδουν στον -μόλις πριν λίγο καιρό θεωρούμενο από τους ίδιους τους αστούς και την κρατική εξουσία που τον εδίωκε τριτοκλασάτο ήχο του μπουζουκιού-, η Θεσσαλονίκη γεμίζει κοσμικά κέντρα τύπου «Χορτατζήδες», «Ντελίς», «Φάληρο», «Σταυράκης», «Καλαμάκι» και «Καλαμίτσα», «Ταμπάκης», «Φλοίσβος», «Καρεκλάς», «Κουκουνάρες», «Σαπέρας», «Ηλιοβασιλέμματα», και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός. 
Οι πρωταγωνιστές του λαϊκού τραγουδιού που θριαμβεύει στα πάλκα και στην δισκογραφία ανεβαίνουν συχνά στην γλεντζού φτωχομάνα.

Τα γνωστά ντουέτα Μητσάκης-Χρυσάφη, Τσιτσάνης-Νίνου, Χιώτης-Λίντα, Τόλης και Λίτσα Χάρμα, η Μπέλλου η οποία συνδέεται ιδιαίτερα με την πόλη και την επισκέπτεται πολλές φορές το χρόνο ως το τέλος, ο Καζαντζίδης, ο οποίος επίσης συνδέεται συναισθηματικά, τραγουδάει εμβληματικά τραγούδια για την Θεσσαλονίκη, όπως τη «Μεγάλη φτωχομάνα» του Χιώτη και το «Ο Γεντί κουλές στενάζει», ο Τζουανάκος, ο Λαύκας, η Πόλυ Πάνου, ο Αγγελόπουλος, η Γιώτα Λύδια, η Καίτη Γκραίη, ο Μπιθικώτσης, ο Διονυσίου, ο Μενιδιάτης, ο Μαρκάκης και άλλοι.  

Την ίδια εποχή παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές στη σύνθεση της ορχήστρας και στην πρόταση εκτέλεσης των τραγουδιών, καθώς προστίθεται και γίνεται απαραίτητο το ακορντεόν και αργότερα η ντραμς ενώ κατά προαίρεσιν οι μαγαζάτορες  επιλέγουν να συνοδεύει την ορχήστρα μια φανταχτερή χορεύτρια-τραγουδίστρια-θεατρίνα, νέο είδος που καθιερώνεται από μόδα στις πίστες και τραβάει πελατεία. 
Στην δεκαετία του’  70 και του’  80 θριαμβεύει κυρίως στο κέντρο «ΜΙΝΟΥΙ», η θρυλική Λιλή-Ζαχαρένια Βαλαβάνη,  με τους σπουδαίους παρτενέρ της μπουζουξήδες Γιώργο Καμπουρέλλο και Σωκράτη Θεοδωρίδη.
Τον ίδιο καιρό σημαντική είναι η παρουσία του εξαίρετου ερμηνευτή και σολίστα του μπουζουκιού Στέλιου Κεφάλα –και αργότερα της κόρης του Μαριάνθης-, του θρυλικού Χοντρονάκου ή Στέφανου Κιουπρούλη με τον μπαγλαμά του, που έχει και ωραίες συνθέσεις για την Θεσσαλονίκη στο όνομά του, της Μαριώς που πέρασε πολλά θεσαλονικιώτικα τραγούδια στην δισκογραφία και άλλων.

Όλοι οι προαναφερθέντες  καλλιτέχνες  συντηρούν με σεβασμό ή συνεχίζουν στο πάλκο ή στις ηχογραφήσεις τον ρεμπέτικο μύθο της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της χώρας. 

Πολλοί από τους σημαντικούς δημιουργούς που έζησαν ή πέρασαν από δω υμνογραφούν την Θεσσαλονίκη, τις ομορφιές της, τα τοπία της, τα γλέντια, το λαό της, την προσφυγιά της, τους Θεσσαλονικιούς «ξηγημένους, μάγκες και δερβίσια» της, τις γυναίκες της.

Ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Τσαουσάκης, ο Ρούκουνας, ο Γενίτσαρης, ο Καλδάρας, ο Γούναρης, ο Ζαμπέτας, ο Κολοκοτρώνης, ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς, Ξεχωρίζουν οι συνθέσεις : «Θυμήθηκα το’ 12» του Βαμβακάρη,  «Όμορφη Θεσσαλονίκη» του Τσιτσάνη, «Θεσσαλονίκη μου»  ή «Φτωχομάννα» του Χιώτη, το ωραιότατο αλέγκρο «Μάγισσα Θεσσαλονίκη» του Γαβαλά, και η νεώτερη «Θεσσαλονίκη» του Ζαμπέτα. 

Η μυθολογία γύρω από το διαβόητο βυζαντινό Επταπύργιο αποτελεί δυνατή πηγή έμπνευσης για πολλά τραγούδια του εγκλεισμού, της απομόνωσης, των βασανιστηρίων, της καταδίκης, τα οποία άμεσα ή έμμεσα συνδέονται με τα τραγούδια του τεκέ, μουρμούρικα, χασάπικα, απτάλικα και ζεϊμπέκικα,  αδέσποτα ή επώνυμα, με κοινό παρονομαστή την παρανομία, την κλεψιά, το φονικό και κυρίως τη μαστούρα από το χασίσι.  
Τα σημαντικότερα από αυτά είναι:

«Πέντε χρόνια δικασμένος» του Σμυρνιού Βαγγέλη Παπάζογλου, εμβληματικό άσμα που έχει κακοποιηθεί έχοντας υποστεί σωρεία κλοπών και νοθεύσεων, «Τα κάστρα του Γεντί κουλέ» και «Βράδιασε και στο Γεντί κουλέ» του Γιώργου  Μητσάκη που έζησε στη πόλη από το 1937 ως το 1939,  «Κελί μου κατασκότεινο» του Στέλιου Καζαντζίδη, «Αναστενάζει ο Γεντί κουλές» του Σαράντη Κοντομάτη,  και το «Γεντί κουλέ» του Βασίλη Τσιτσάνη, σε στίχους της αθάνατης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με την συγκλονιστική ερμηνεία του Τσαουσάκη και της Νίνου. 

Η μυθολογία του Βαρδάρη έχει επίσης αξιοποιηθεί λιγότερο στο ρεμπέτικο και περισσότερο στο νεώτερο τραγούδι σε συνθέσεις του Νίκου Παπάζογλου, του Θάνου Μικρούτσικου πάνω σε στίχους του Νίκου Καββαδία, του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε στίχους δικούς του,  νεώτερων όπως του Γιώργου Σφυρίδη, του Γιάνη Τσολακίδη και άλλων. 
Ενώ, συνεχίζοντας μια παράδοση που συντηρεί τους ποικίλους μύθους της Θεσαλονίκης στο πανελλήνιο,  συνθέτες και στιχουργοί, λαϊκοί σαν τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον Κώστα Βίρβο, τον Πυθαγόρα, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Λευτέρη Χαψιάδη, την Σώτια Τσώτου,  και άλλοι που έχουν χαρακτηριστεί «έντεχνοι» ή «έντεχνοι λαϊκοί», όπως πχ, ο Δήμος Μούτσης, ο Νίκος Ξυδάκης, η Αφροδίτη Μάνου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Μηλιώκας, ο Νίκος Γκάτσος, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Μιχάλης Μπουρμπούλης, ο Γιώργος Χρονάς, γράφουν τραγούδια για την Θεσσαλονίκη, αλλά  η έμπνευση του Γιώργου Ιωάννου από τον Βαρδάρη και γενικότερα από τους θρύλους της νεώτερης Θεσσαλονίκης μας χαρίζει έναν από τους εξέχοντες δίσκους απάσης της ελληνικής δισκογραφίας του περασμένου αιώνα, το «Κέντρο διερχομένων» σε υποβλητικές συνθέσεις του Νίκου Μαμαγκάκη.    

Σημαντικά   κέντρα και μουσικές σκηνές όπου έπαιζαν λαϊκή μουσική είναι:

το «ΜΠΑΛΚΟΝΑΚΙ», το «ΜΥΣΤΙΚΟ», το «ΤΗΝΕΛΛΑ», το «ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ», η «ΒΑΡΔΙΑ», το «ΠΛΑΤΩ» και  η «ΑΙΓΛΗ» ή «ΓΕΝΙ ΧΑΜΑΜ», κλειστή κι αυτή σήμερα, ένας από τους πλέον ατμοσφαιρικούς χώρους σε πανελλήνια κλίμακα. Μεγάλοι  χώροι φιλοξενίας μουσικών σχημάτων με διάφορο βαθμό ποιοτικών επιλογών είναι   η «ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ»,  ο «ΜΥΛΟΣ»,  η  «ΒΙΛΚΑ».
Το τραγικό με όλους τους χώρους αυτούς, μεσαίας ή μεγάλης χωρητικότητος, είναι ότι οι νεόκοποι και τυχάρπαστοι συνήθως ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές τους συχνά επιβάλλουν στην ορχήστρα με το στανιό ρεπερτόριο της δικής τους επιλογής με αποτέλεσμα το  ουλαλούμ πρόγραμμα και την ηθική μείωση των καλλιτεχνών.   

Παραδοσιακές λαϊκές ταβέρνες, θεματοφύλακες του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού με ζωντανή ορχήστρα, τζουκ μποξ ή μαγνητόφωνο, και με την ολόψυχη συνδρομή και στήριξη των  φανατικών θαμώνων τους, τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν και είναι:

«ΣΟΥΕΖ», «ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ», «ΤΖΟΤΖΟΣ» «ΛΟΥΤΡΟΣ»,  «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ»,  «ΑΣΥΛΟ»,  «ΚΟΥΦΟΣ», «ΚΟΚΟΡΑΣ»  και άλλες. 

Οι μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης ανέδειξαν μουσικούς-πολλοί είναι εμπειρικοί, άλλοι όμως σπουδαστές ή δάσκαλοι σε ωδεία-, όπως: ο Αγάθων Ιακωβίδης, από τους καλύτερους νεώτερους εκτελεστές του ρεμπέτικου μαζί με τον Γκολέ, τον Κοντογιάννη, τον Ξηντάρη, τον Τσέρτο, οι σολίστες του μπουζουκιού Χρήστος Μητρέτζης, Μανώλης Πάππος, Παύλος Παφρανίδης, και άλλοι ο και συνθέτης Ισίδωρος Παπαδάμου οι κιθαρίστες  Γιώργος Χουλιάρας, Δημήτρης Μυστακίδης Γιώργος Λίζος, Σταύρος Κρομμύδας, Αντώνης Κουμανδράκης,  Μάκης Πάντσιος,… και άλλοι, οι βιολιστές Κυριάκος Γκουβέντας, Φώτης Σιώτας, Στέργιος Γαργάλας Δημήτρης Θεοδωράκης και άλλοι, οι πιανίστες Γιώργος Καζαντζής, Θανάσης Μπιλιλής, Γιώργος Κοκκινάκης και άλλοι οι ακορντεονίστες Κώστας Βόμβολος (και συνθέτης), Κώστας Τσούκρας, Ηλίας Κρομμύδας, Δημήτρης Τσιολχάς,  οι κοντραμπασίστες και συνθέτες Μιχάλης Σιγανίδης,   και Κώστας Θεοδώρου καθώς και ο Δημήτρης Γουμπερίτσης, ο Δημήτρης Μπασλάμ και άλλοι, οι κρουστοί Λευτέρης Παύλου, Κατερίνα Παπαδοπούλου, και άλλοι. Εδώ, ας μου επιτραπεί να σημειώσω και την προσωπική μου συμβολή στη σύνθεση, το στίχο, την ερμηνεία δικών μου και καθιερωμένων λαϊκών τραγουδιών.

Διάδοχος ίσως του θρυλικού «ΜΙΝΟΥΙ» θα μπορούσε να θεωρηθεί  η «ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ» του Χουλιάρα, ο περίφημος «ναός», που στην εποχή του, μέχρι το 2005 περίπου που έκλεισε, δεν είχε το ταίρι της ούτε στον Πειραιά και στην Αθήνα. 

Ωραία μαγαζιά με ζωντανή λαϊκή μουσική που λειτουργούν ακόμη σήμερα είναι: η  κλασική πλέον   μουσική ταβέρνα «ΤΟΜΠΟΥΡΛΙΚΑ» του αγωνιστή μπουζουξή και ερμηνευτή  Παντελή Χατζηκυριάκου , το κέντρο του «ΠΛΑΣΤΑΡΑ» στα Κάστρα, η   λαϊκή μπουάτ «ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ» στο Λευκό Πύργο,  και κάποια ταβερνάκια με ζωντανή λαϊκή ορχήστρα άνευ μικροφώνων, όπως το «ΧΑΤΖΗ ΜΠΑΞΕ», το  «ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥΑΖΕΙ» και κάποια άλλα.  

Στο μεταξύ σημειώνεται η εμφάνιση αξιομνημόνευτων σχήματα παραδοσιακής μουσικής που έχουν τελευταίως αναδειχθεί στην πόλη, όπως ΟΙ «ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ» και το συγκρότημα «ΛΩΞΑΝΔΡΑ». Σχεδόν ταυτόχρονα  ταλαντούχοι μουσικοί, όπως ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Παύλος Παυλίδης προσεγγίζουν μια γκρίζα ή μαύρη εκδοχή τη Θεσσαλονίκης με εμπνευσμένες ροκ συνθέσεις.  
Ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί η σημαίνουσα προσφορά ενός –με έναν ιδιαίτερο τρόπο- λαϊκού συνθέτη και ποιητή πρώτης γραμμής, του Θεσσαλονικιού Σταύρου Κουγιουμτζή, για τον οποίο η πατρίδα του αποτελεί βασικό πυρήνα  έμπνευσης, συνεργάζεται σχεδόν με όλους τους εξέχοντες λυρικούς ποιητές-στιχουργούς της εποχής μας, ιδιαιτέρως δε με τον σημαντικό ποιητή της Θεσσαλονίκης Γιώργο Θέμελη.

Η  στάση ζωής του Κουγιουμτζή αποτελεί μοναδικό παράδειγμα καλλιτέχνη αριστοτεχνικού μουσικού ύφους και  ακέραιου ήθους στα μεταπολεμικά μας χρόνια. 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος καταφεύγει νεαρός στην πρωτεύουσα κουβαλώντας μια τεράστια παρακαταθήκη αναμνήσεων από την Θεσσαλονίκη που διαμορφώνουν εν πολλοίς τη βάση των εμπνεύσεων για τη δημιουργία μιας ιδιόμορφης και ιδιοφυούς τραγουδιστικής εποποιίας.
Το ύφος του διακρίνεται από συγκερασμό στοιχείων με καταγωγή από το ρεμπέτικο, το δημοτικό τραγούδι,  την καντάδα, τις βαλκανικές ορχήστρες, την σύγχρονη δυτική ροκ κουλτούρα. 

Ο λατρεμένος Νίκος Παπάζογλου, με συγγενικές καταβολές σαν εκείνες του Σαββόπουλου, αλλά με πιο επίμονη και πιο συναισθηματικής καταγωγής την κεντρομόλο ροπή του προς την Θεσσαλονίκη και την προσφυγιά της, δημιουργεί άκρως πρωτότυπους και ενδιαφέροντες κύκλους τραγουδιών με βάση το λαϊκό τραγούδι και μια μοναδική ανατολίζουσα –ενίοτε σπαρακτική, άλλοτε παιχνιδιάρικη  ερμηνεία. 

Ο Μανώλης Ρασούλης, ένας λαϊκός δημιουργός και ποιητής αξιώσεων, τόσο μοντέρνος, όσο και παραδοσιακός μαζί, διαλέγει τα τελευταία χρόνια για θετή του πατρίδα την πόλη μας και την υποστηρίζει σθεναρά με την παρουσία του αλλά δεν τυχαίνει να εμπνευστεί ιδιαίτερα απ’ αυτήν (εξαίρεση το σουξέ «Πότε Βούδας, πότε Κούδας». 

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες εξακολουθούν να γεννιούνται και να παρουσιάζουν αξιοσημείωτες μουσικές εργασίες -σε ύφος που κατά βάση στηρίζεται στη λαϊκή μουσική παράδοση- με επιτυχία αξιόλογοι δημιουργοί, -πρώτη ταλεντομάννα πανελληνίως η Θεσσαλονίκη- κυρίως τραγουδοποιοί και συνθέτες που δημιουργούν ποιοτικό μουσικό και στιχουργικό έργο, όπως, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Γιώργος Καζαντζής, ο Γιώργος Ζήκας, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης και άλλοι, καθώς και πολλοί και καλοί ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, όπως η Μελίνα Κανά, η Λιζέτα Καλημέρη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μαρία Φωτίου, η Κατερίνα Σιάπαντα, η Φωτεινή Βελεσιώτου, οι αδερφές Τσαϊρέλη, η Τουρκάλα Ντιλέκ Κοτς, ο Κώστας Μακεδόνας, οι αδελφοί Πρατσινάκη, ο Ανδρέας Καρακότας, ο Παντελής Θεοχαρίδης, ο Δημήτρης Νικολούδης, ο Παναγιώτης Καραδημήτρης και άλλοι. Πολλοί απ’ αυτούς   επιλέγουν να εργαστούν στην Αθήνα, δικαίως, αφού η συμπρωτεύουσα έχει αποδείξει ότι δεν διαθέτει τα μέσα, δεν έχει τον τρόπο ή την διάθεση να βοηθήσει στην ανάδειξη της εργασίας των δημιουργούν που διαμένουν εδώ και σχεδόν δε μπορεί πια να τους θρέψει.

Είναι δυστυχώς γεγονός ότι μια πόλη που πριν από είκοσι χρόνια διέθετε πολλά ατμοσφαιρικά στέκια του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, σήμερα έχει ορφανέψει από αυτά και οι  καλοί μουσικοί και τραγουδιστές βρίσκονται εδώ και αρκετά χρόνια σε διαρκή και απεγνωσμένη αναζήτηση εργασίας.
Φαινόμενο, που αποτελεί επιμέρους χαρακτηριστικό μιας φθίνουσας πορείας του πολιτιστικού προσώπου της πόλης, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες είχε γυρίσει  τις πλάτες της στις όποιες εξελικτικές διεργασίες της χώρας, προτίμησε το φλερτ με την συντηρητική εσωστρέφεια και αρκέστηκε να συνεχίσει να τραγουδά τον στείρο αμανέ της για την μπαμπέσα  Αθήνα, που «όλο της την φέρνει», εξαντλώντας η ίδια  την καθωσπρεπίστικη αμηχανία της σε αναπλάσεις διατηρητέων πλατειών  όπως τα Λαδάδικα, ή Άθωνος και η Εμπορίου που απευθύνονται σε ανυποψίαστους φοιτητές ή ιλουστρασιόν και λαμέ πελατεία του σαλονικιώτικου νεοπλουτιστάν, -όπως  θα’ λεγε και ο αείμνηστος αδελφός Ρασούλης-  σκυλοπόπ δημαρχιακές φιέστες και  πλαστικολουλουδοπόλεμο στα Σφαγεία.
Τόσο οι ταγοί της, όσο και η πλειοψηφία του λαού της επέλεξαν να την στρέψουν να μιμηθεί τα κακά της Αθήνας αλλά και τα κακά, ας πούμε,  της Λάρισας αντί για τα καλά, τα όποια καλά, της εσαεί «ένοχης» υποτίθεται,  πρωτεύουσας. 

Ας μη γελιόμαστε, λαϊκό τραγούδι δεν υπάρχει παρά μόνο ως επιβίωμα και ως εμμονή κάποιων στερνών μονομάχων που το στηρίζουν. Έχουμε να κάνουμε μ’ έναν λαό νέας κοπής που η ψυχοσύνθεσή του έχει υποστεί ραγδαίες αλλοιώσεις οι οποίες έχουν καταντήσει ακόμη και την πιο πρόσφατη πολιτιστική ταυτότητά του μη αναγνωρίσιμη.

Παρόλα αυτά συν τω χρόνω έχει μαζευτεί μια ισχνή σοδειά για το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι για την Θεσσαλονίκη : μονογραφίες, άρθρα, επιφυλλίδες, συνεντεύξεις, απόπειρες για την παρουσίαση πορτρέτων λαϊκών καλλιτεχνών,   που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί στον περιοδικό τύπο  ή σε λαογραφικά και λογοτεχνικά έντυπα και ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις περιοχών του τραγουδιού.
Ακόμη έχουν την αξία τους βιβλία που περιέχουν το κόρπους των δημιουργιών ενός δόκιμου καλλιτέχνη, όπως εκείνα του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Διονύση Σαββόπουλου και αυτοβιογραφίες όπως της Σεβάς χανούμ και της Καίτης Γκραίη. 
Όλα αυτά  μαζί συνδιαμορφώνουν το υλικό για την σύνθεση ενός πρώτου πεδίου έρευνας γύρω από το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι στην πόλη μας.

Να προσθέσω και δουλειές που μου έρχονται στο νου, όπως πονήματα του Ηλία Πετρόπουλου, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του Γιώργου Ιωάννου, του Τόλη Καζαντζή, και νεώτερων, όπως του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ιδίως με το «Ουζερί Τσιτσάνης»   και κάποια αφηγήματα, -δικά μου βιβλία, ιδίως το μυθιστόρημα «Όμορφη νύχτα» και άλλα-, του ακάματου Χρήστου Ζαφείρη, που ετοιμάζει μελέτη για το πρόσωπο του θεσσαλονικιώτικου τραγουδιού, του Άκη Γεροντάκη,  και άλλων. 

Μη βαυκαλιζόμαστε βέβαια. Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτε το ολοκληρωμένο.

Θα χρειάζονταν χρόνια αυτοθυσίας και επίπονης τριβής κάποιων καμικάζι της μελέτης και της έρευνας με πρόσφορο μόνον ένα υλικό δυσεύρετο έως απολεσθέν  και βάση την υπάρχουσα ισχνή βιβλιογραφία.

Η κατάσταση είναι θλιβερή. Πριν από χρόνια ο Φοίβος Ανωγιαννάκης έκανε θαύματα. Βρέθηκε κάποτε μια ερευνήτρια, η Δέσποινα Μαζαράκη και έγραψε την πολύτιμη μελέτη «Το λαϊκό κλαρίνο στην Ελλάδα».  

Υπάρχει βέβαια παλαιά και νέα γενιά ερευνητών που επιμένουν : Ο Κουνάδης, ο Διονυσόπουλος, ο Χατζηδουλής, ο Μανιάτης, ο Λιάβας, ο Καλυβιώτης,  ο Κοντογιάννης, ο Μπαλαχούτης, ο Γεωργιάδης, ο Καπετανάκης και άλλοι. Μα αυτοί εργάζονται σε πανελλήνια κλίμακα και πάντως όχι ιδιαίτερα ή σχεδόν καθόλου για την μουσική ιστορία της Θεσσαλονίκης. 

Είναι τραγικό επίσης που σήμερα δεν κυκλοφορεί στην χώρα μας κανένα περιοδικό για το λαϊκό τραγούδι εκτός από τον «Μετρονόμο» που επιμένει να εκδίδει ο χαλκέντερος νεαρός Θανάσης Συλιβός ιδίοις αναλώμασιν και πωλείται μόνο 4 ευρώ με ελάχιστους μουστερήδες. 

Μήπως θα ήταν πιο χρήσιμο για όλους μας αντί να διοργανώνουμε συμπόσια για τέτοια σοβαρά θέματα, υψηλών απαιτήσεων, με ανύπαρκτη βιβλιογραφία, να στρωθούμε στη δουλειά για να διασώσουμε έστω τα έσχατα ψυχία του αστικού μουσικού πολιτισμού ενός λαού ο οποίος, προτού να γονατίσει, είχε ήδη εξόφθαλμα ενδώσει και αλλοτριωθεί;

Και πώς άραγε, δηλαδή με τι φόντα, να μιλήσουμε σχετικά με την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού της πόλης μας ή της χώρας μας για  ολόκληρο τον περασμένο αιώνα, όταν δεν διαθέτουμε ούτε μια υποτυπώδη μονογραφία της ιστορίας του μπουζουκιού;
Θωμάς Κοροβίνης
Το κείμενο αποτελεί μια πρώτη απόπειρα πρωτεγενούς προσέγγισης ενός μεγάλου κεφαλαίου, του λαϊκού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη τον 20^ο αι. Διαβάστηκε ως εισήγηση, την Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου, στο συνέδριο για την μουσική του Φεστιβάλ «Παρά θιν αλός» της Καλαμαριάς και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μετρονόμος», τεύχος 46-Αφιέρωμα στον Μάνο Λοίζο.
Σημείωση: *(Δεν επεκτάθηκα επ’ αυτού, εκτενώς, επειδή για την σχέση του κορυφαίου συνθέτη με την πόλη μίλησε ο φίλος συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης).

O Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους.

Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά πολιτιστικού προσανατολισμού.
Έγραψε τα βιβλία: Τουρκικές παροιμίες, Κανάλ ντ' Αμούρ, Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου, Φαχισέ Τσίκα, Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες, Κωνσταντινούπολη – Λογοτεχνική ανθολογία, Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη, Ο Μάρκος στο χαρέμι, Το χτικιό της Άνω Τούμπας, Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα, Οι Ασίκηδες ‒ Εισαγωγή και ανθολογία της τουρκικής λαϊκής ποίησης από τον 13ο αιώνα μέχρι σήμερα, Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας, Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη, Θεσσαλονίκη 2005 – Ρεπορτάζ – Στον αδελφό Γιώργο Ιωάννου πού λείπει 20 χρόνια στην καταπακτή, Σμύρνη, μια πόλη στην λογοτεχνία, Όμορφη Νύχτα ‒ Χρονογραφία-μυθιστόρημα για 20 χρόνια λαϊκού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη [1985-2005], Ο Καραγκιόζης λαϊκός τραγουδιστής, Ο γύρος του θανάτου, Θεσσαλονίκη 1912-2012 ‒ Μέσα στα στενά σου τα σοκάκια, Το αγγελόκρουσμα – Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου.

Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Για το μυθιστόρημά του Ο γύρος του θανάτου τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2011.

Είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών.
Δισκογραφία: Από έβενο κι αχάτη, Φουζουλή: Λεϊλά και Μετζνούν, Τακίμια, Το Κελί.
Συχνά παρουσιάζει συναυλίες με το δικό του ρεπερτόριο ή με θέματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.
***
Φωτογραφία (Ο Βασίλης Τσιτσάνης με αφιέρωση στον Ηλία Πετρόπουλο), από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου, (2009) Ρεμπέτικα τραγούδια, Κέδρος

της Κρυσταλίας Πατούλη
tvxs

Η απίστευτη "δύναμη" της λαϊκής τραγουδίστριας -και ενίοτε τραγουδιάρας...

  Απο τα παλιά χρόνια -το ερευνάμε ακόμα- μέχρι το σήμερα, στις λαμπερές πίστες των μπουζουκάδικων της παραλιακής , της Πειραιώς, της Συγγρού κλπ και περνώντας απο τα λαϊκά μαγαζιά της δεκαετίας 1940, '50 κλπ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού, καθώς σκαλίζει κανείς το παρελθόν και δει τι γίνεται στο παρόν διαπιστώνει την απίστευτη δύναμη που έχει η λαϊκή τραγουδίστρια. Εφοπλιστές, βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εργολάβοι, εισοδηματίες κυρίως και λιγότερο επιστήμονες -κι αυτό βγαίνει στατιστικά...- μπερδεύονται στα δίχτυα της γοητείας των λαϊκών τραγουδιστριών, που κάποτε μπορει να είχαν πρώτα φωνή και έπειτα εμφάνιση, σήμερα αρκεί να έχουν κορμί και να είναι διαθέσιμες...

  Πριν λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο (το παλιό) με τη ζωή της Καίτης Γκρέϋ και τώρα έχω ξεκινήσει αυτό με τη ζωή της Σεβάς Χανούμ. Για κάποιο λόγο ενώ τα είχα χρόνια, είχα διαβάσει κάποια κομμάτια και όχι ολόκληρα. Γνωρίζοντας απο συνεντεύξεις και άλλες κουβέντες, παλιές ιστορίες με λαικές τραγουδίστριες άλλοτε επώνυμες και άλλοτε όχι και βλέποντας ότι το πανηγύρι συνεχίζεται, πραγματικά είναι πηγή απίστευτης ενέργειας ο συνδυασμός μιάς όμορφης ή τέλος πάντων θελκτικής γυναίκας, με το να δουλεύει στην (ελληνική) "νύχτα", στο πατάρι ή την πίστα των μπουζουκιών!!

  Στην εποχή μας βέβαια το πράγμα έχει ξεφύγει. Καλλίπυγες τραγουδίστριες εκμεταλλευόμενες το γκελ που κάνουν στο πάλκο, κάνουν σχέσεις με ζάμπλουτες νέους ή και μεγαλύτερους και άλλες "εξαφανίζονται" απο τα πάλκα έχοντας εξασφαλίσει πλουσιοπάροχο βίο εβερ άφτερ, άλλες μετά απο κάποιο χωρισμό ξαναρχίζουν απο την αρχή, ψάχνωντας για νέο "γαμπρό"... Δικαιολογημένα θα σου πουν βέβαια : "και με ποιον θες να κάνω παρέα, με το φίτσουλα απο τη γειτονιά μου;;" και μόνο η πιθανότατη απάντηση αυτή, τα λέει όλα...

Θα θέλαμε απο εδω να ασχοληθούμε με διάφορες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον παραπάνω "κανόνα" αλλά υπάρχει περίπτωση να μας τραβήξουν στα δικαστήρια μιάς και το μπλογκ έχει μεγάλη αναγνωσιμότητα. Θα αναφερθούμε σε κάποιες ανώνυμες περιπτώσεις και σε αποσπάσματα απο τα παραπάνω βιβλία που δείχνουν εύγλωττα τη "δύναμη" της λαϊκής τραγουδίστριας!!!

Βέβαια μην είμαστε άδικοι, το ίδιο ισχύει και για τους τραγουδιστές, λαϊκούς και μη και είναι αμέτρητα τα σπαρταριστά επεισόδια και οι πονεμένες ιστορίες, αλλά στην περίπτωση της τραγουδίστριας κυριαρχεί το πάθος και η φαντασία στις -συχνότατα υπερβολικές-αντιδράσεις των ερωτευμένων θαμώνων, που κάνουν τις ιστορίες αυτές να είναι το λιγότερο αξιοσημείωτες... 

(συνεχίζεται)

Δώρο ο ΦΠΑ για Cosco-HP στο λιμάνι

 Χωρίς ΦΠΑ οι «μπίζνες» για Cosco και Hewlett -Packard. Τροπολογία που διευκολύνει εμπορευματικές πολυεθνικές κατατέθηκε την Πέμπτη στη Βουλή. Την ίδια ώρα, ο ΦΠΑ στο 25% πνίγει εκατομμύρια ανθρώπους, η κυβέρνηση παρακαλά την τρόικα να το μειώσει και υπογράφει αύριο τη συμφωνία στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ οι πωλήσεις στο λιανεμπόριο βούλιαξαν 12,2% το 2012.

 Την Παρασκευή 1 Μαρτίου υπογράφεται -παρουσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά- η συμφωνία μεταξύ Cosco , Hewlett-Packard και ΤΡΑΙΝΟΣΕ για την μεταφορά εμπορευμάτων της HP από το λιμάνι του Πειραιά προς τις αγορές της Ευρώπης.
Διευκολύνσεις για τις ξένες επιχειρήσεις που εισάγουν εμπορεύματα στην Ελλάδα με στόχο την επανεξαγωγή τους σε άλλες χώρες- μέλη της ΕΕ και τρίτες χώρες, προβλέπει τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή.
Στην τροπολογία προβλέπεται ότι κατά την εισαγωγή των προϊόντων ο ΦΠΑ δεν θα καταβάλλεται αλλά θα βεβαιώνεται και θα «παρακολουθείται» έως τον τελικό προορισμό των συγκεκριμένων προϊόντων σε άλλες χώρες της ΕΕ ή τρίτες χώρες.
Ανάλογο καθεστώς ισχύει σήμερα και σε άλλες χώρες- κέντρα διαμετακομιστικού εμπορίου όπως η Γαλλία και η Ολλανδία. Σημειώνεται ότι στις περιπτώσεις αυτές ο συμψηφισμός του φόρου γίνεται σε μεταγενέστερο στάδιο.
Όταν έκλεισε η συμφωνία με τη Cosco -επί κυβερνήσεως Καραμανλή, με τις υπογραφές των τότε υπουργών Αλογοσκούφη και Βουλγαράκη- η πολυεθνική από την Κίνα κέρδισε φορολογικά προνόμια κάτω από τις διατάξεις «αποικιακού» νόμου του 1953, του Μαρκεζίνη, «περί προστασίας κεφαλαίων εξωτερικού».
Η πολυεθνική από την Κίνα είχε τη δυνατότητα να λαμβάνει επιστροφή ΦΠΑ από το ελληνικό δημόσιο μέσα σε 60 ημέρες από την υποβολή αίτησης της εταιρείας, γλιτώνοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, όταν τώρα τα έσοδα ΦΠΑ στον προϋπολογισμό βουλιάζουν λόγω ύφεσης.
Τώρα αυτό μοιάζει να διευρύνεται, ζητώντας νέες διευκολύνσεις και επέκταση και στην προβλήτα Ι που ανήκει στον ΟΛΠ. Ήδη η Cosco ζητά «έκπτωση» για το ενοίκιο παραχώρηση (28 εκατ. ευρώ) που δίνει στον ΟΛΠ για τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ.
Στην τροπολογία αναφέρεται συγκεκριμένα ότι: «Κατά την εισαγωγή, μη υποκείμενων σε ειδικό φόρο κατανάλωσης αγαθών, ο φόρος προστιθέμενης αξίας που βεβαιώνεται επί του οικείου τελωνειακού παραστατικού δεν εισπράττεται από την αρμόδια τελωνειακή αρχή εισαγωγής, υπό την προϋπόθεση ότι αναγράφεται στην περιοδική δήλωση ΦΠΑ του εισαγωγέα και εφόσον πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
- Ο εισαγωγέας να είναι μη εγκατεστημένο στη χώρα μας υποκείμενο στον φόρο πρόσωπο.
- Η στατιστική αξία των εισαγωγών να ανέρχεται σε ετήσια βάση σε τουλάχιστον 300 εκατ. ευρώ. Κατά τα πέντε πρώτα χρόνια ένταξης στο καθεστώς αναστολής του ΦΠΑ κατά την εισαγωγή, το ποσό αυτό προσδιορίζεται σε 120 εκατ. ευρώ ετησίως.
- Ποσοστό άνω του 90% της αξίας των εισαγομένων αγαθών σε ετήσια βάση παραδίδεται σε άλλες χώρες της ΕΕ ή τρίτες χώρες.

  Στην έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους επισημαίνεται ότι με την τροπολογία «επιχειρείται να καταστεί η χώρα μας κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου ως πύλη εισόδου για εμπορεύματα προερχόμενα από τρίτες χώρες, λαμβάνοντας υπόψη την ευνοϊκή γεωγραφική της θέση, κάτι που στην παρούσα οικονομική συγκυρία αναμένεται να έχει ευνοϊκές επιπτώσεις στην απασχόληση , την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη».
Τραβούσε το αυτί του Μπαμπούκη για το ΦΠΑ
Τον φθινόπωρο του 2010 είχε δημιουργηθεί πρόβλημα στις σχέσεις της κυβέρνησης με τον κινεζικό κολοσσό Cosco, επειδή η κυβέρνηση είχε καθυστερήσει να επιστρέψει το ΦΠΑ στην εταιρεία.
Με επιστολή του στον τότε αρμόδιο υπουργό Χάρη Παμπούκη, ο πρόεδρος της Cosco κάπτεν Γουέι Τζαφού έκφραζε τις ευχαριστίες του για «την τηλεφωνική διαβεβαίωση» που του παρείχε ο υπουργός Επικρατείας ότι η Ελλάδα θα καταβάλει στην εταιρεία το ποσό των 11,35 εκατ. ευρώ έως το τέλος του έτους (εκ των περίπου 21,5 εκατ. που της οφείλει).
Ο κάπτεν Γουέι, μάλιστα, αναφέρεται με ιδιαίτερη θέρμη «στην προσοχή και τις προσπάθειες» που εν γένει κατέβαλε ο Παμπούκης στην κατεύθυνση της σύσφιγξης των ελληνοκινεζικών σχέσεων στην επίσκεψη τότε του πρωθυπουργού Γουέιν Τζιαμπάο στην Αθήνα και στο γεύμα που παραχώρησε προς τιμήν του ο τότς πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
«Με την ένθερμη υποστήριξη και των δύο κυβερνήσεων, είναι πεποίθησή μου ότι η επένδυση της Cosco στον Πειραιά θα έχει μακρά διάρκεια και θα αποτελέσει παράδειγμα επιτυχημένου μοντέλου στη συνεργασία Κίνας και Ελλάδας» αναφέρει χαρακτηριστικά ο κάπτεν Γουέι.
Κλείνοντας την επιστολή του, ευχαριστεί την κυβέρνηση για «τη λύση που βρέθηκε στην καθυστερημένη απόδοση του ΦΠΑ» και με νόημα προσθέτει ότι «αποτελεί μια σημαντική χειρονομία που μεταδίδει και στον κόσμο εμπιστοσύνη για το επενδυτικό περιβάλλον στην Ελλάδα. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι έχετε την ψήφο της εμπιστοσύνης μου για την προσπάθεια ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και της αύξησης των επενδυτικών ευκαιριών στη χώρα σας».
Σαν να μην πέρασε μια ημέρα…

 e net

Γύρισε το Nordic Explorer - Ευφορία στο ΥΠΕΚΑ: "Μεγάλη η αξία των ευρημάτων"!

Ολοκληρώθηκε η αποστολή του γεωφυσικού ερευνητικού σκάφους Nordic Explorer της νορβηγικής εταιρείας PGS για την ανίχνευση υδρογονανθράκων και ήδη το σκάφος επέστρεψε στο λιμάνι της Πάτρας με έναν τεράστιο όγκο στοιχείων στους υπολογιστές που κατέγραφαν τα δεδομένα των ηχοβολιστικών συστημάτων του σκάφους.
 Σημειώνεται ότι δύο ή τρεις εταιρείες έχουν ήδη αγοράσει τα δεδομένα της PGS, ενώ τα αποτελέσματα, όπως διαρρέεται από το ΥΠΕΚΑ που θα διαχειριστεί τις πωλήσεις δεδομένων, φαίνεται ότι είναι "Εξαιρετικά ελπιδοφόρα" όπως είπε πηγή του υπουργείου στο defencenet.gr.

 Το Nordic Explorer εκτέλεσε σύνθετες γεωφυσικές έρευνες για υδρογονάνθρακες για λογαριασμό του ελληνικού Δημοσίου στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης. Τα δεδομένα που συλλέχτηκαν υπερέβησαν τελικά τον αρχικό προγραμματισμό, λόγω του ενδιαφέροντος που επέδειξαν εταιρείες υδρογονανθράκων, οι οποίες αν και ακόμη λίγες στον αριθμό, κάτι όμως το αναμενόμενο, λόγω της αρχικής φάσης που βρίσκεται το πρόγραμμα, είναι από τις ηγέτιδες στον κλάδο.

 Μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες συνεχούς πλεύσης του Nordic Explorer και των συνοδών σκαφών της νορβηγικής εταιρείας, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα με τις μετρήσεις και το περιβάλλον, σε συνολική θαλάσσια επιφάνεια, όση η έκταση της Ρουμανίας (από την οποία μόνο η επιφάνεια νότια της Κρήτης ισοδυναμεί με την έκταση του Βελγίου), τα συστήματα συλλογής των κατάλληλων δεδομένων συνέλεξαν πλήθος γεωφυσικών στοιχείων, συνολικού μήκους καταγραφών 12.431 χιλιομέτρων.

 Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του έργου του Nordic Explorer, o υπουργός Ευ. Λιβιεράτος απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον πλοίαρχο, το πλήρωμα και τους επιστήμονες της PGS και δεν έκρυβε την ικανοποίησή του για το αποτέλεσμα:
 «Σήμερα ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της εργασίας για την ανίχνευση υδρογονανθράκων στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο. Η επιτυχής ολοκλήρωση της πρώτης φάσης, της συλλογής των στοιχείων είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας και σπουδαιότητας, λόγω της μεγάλης αξίας που έχουν τα πραγματικά δεδομένα των μετρήσεων, για τον πραγματικό και όχι υποθετικό προσδιορισμό των αποθεμάτων υδρογονονθράκων. Μόνο τα πραγματικά δεδομένα είναι εκείνα που μας επιτρέπουν να περάσουμε από τις θεμιτές εκτιμήσεις, υποθέσεις και προβλέψεις στην πραγματικότητα των ποσοτικών και ποιοτικών μεγεθών, δηλαδή στην βεβαιότητα σχετικά με τα αποθέματα υδρογονανθράκων και την ποιότητά τους».

 Πρακτικά έχουμε την πρώτη δημόσια δήλωση παραδοχή ύπαρξης μεγάλων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που πλέον βασίζεται σε θετικά στοιχεία και όχι εικασίες. Οι επόμενες κινήσεις θα είναι ακρως καθοριστικές, καθώς εισερχόμαστε πλέον στην δεύτερη και πιο κρίσιμη φάση, αυτή των εταιρειών που θα επιλεγούν για την γεώτρηση και κυρίως το πότε θα ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις και σε ποια σημεία.

 Αν δεν υπάρξουν κωλυσυεργίες, το αργότερο μέχρι το τέλος του κακοκαιριού πρέπει να έχει επιλεγεί η εταιρεία ή οι εταιρείες που θα προχωρήσουν στις γεωτρήσεις. Το που θα γίνουν αυτές θα επιλέγουν ουσιαστικά από τις εταιρείες που έχουν την τεχνογνωσία για να αντιληφθούν που βρίσκεται ο θησαυρός!

defencenet.gr

"Εφυγε" άδοξα ο Στρατής Τσοπανέλλης

Συγκλονίζει την κοινότητα των ελλήνων ηθοποιών εδώ και λίγες ώρες ο τραγικός  θάνατος του ιδιαίτερα αξιόλογου ηθοποιού Στρατή Τσοπανέλλη, ο οποίος εργαζόταν ως οικοδόμος για να εξασφαλίσει τα προς το ζην.

Ο Στρατής Τσοπανέλλης ήταν έναν εκ των πρωταγωνιστών της εξαιρετικής ταινίας της Τόνιας Μαρκετάκη "¨Η τιμή της αγάπης" αλλά και της θρυλικής επίσης ταινίας της σειράς "Το Θέατρο της Δευτέρας", "Ματωμένος γάμος"  καθώς και της ταινίας  "Εν πλω". Τελευταία του τηλεοπτική συμμετοχή ήταν στη σειρά του Antenna  "Δρόμοι της πόλης: Ο τελευταίος μπάτσος".

Ο ταλαντούχος ηθοποιός είχε ουσιαστικά εγκαταλείψει τον καλλιτεχνικό χώρο και εργαζόταν ως οικοδόμος και αυτό έμελλε να του στοιχίσει τη ζωή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ένα τραγικό δυστύχημα στην οικοδομή που εργαζόταν τον έριξε στο κενό από μεγάλο ύψος. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο και έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή αρκετές μέρες αλλά τελικά χθες υπέκυψε στα βαρύτατα τραύματά του.

Οσμάν Πεχλιβάν

 

Ο Οσμάν Πεχλιβάν ήταν παίκτης του σαζ, τούρκος και στη δεκαετία του 1930 ηχογράφησε δίσκους 78 στροφών. Απο κάποιο άλλο κομμάτι του που τυχαίνει να έχω ακούσει, και όπως φαίνεται και εδω το παίξιμο του μοιάζει με αυτό του Γιοβάν Τσαούς ή αντίστροφα και με αυτό το Καραπιπέρη, με όλες τις χορδές μαζί. 
Χαρακτηριστικά και τα επιφωνήματα που ακούμε και απο τον Καραπιπέρη!! 

Εδώ να σημειωθεί πως και ο Καραπιπέρης έπαιζε με φτερό και όχι πλαστική πένα ή απο ταρταρούγα!! Αυτά και άλλα είναι στοιχεία που θα αποκαλυφθούν με τη νέα έκδοση για τον ταμπουρά και το μπουζούκι που αναμένεται προσεχώς. 

Τα στοιχεία είναι απο την έρευνα του Σταύρου Κουρούση.

«Πάρτι» με ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΤ

 

 Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, στην ΕΡΤ και πιο συγκεκριμένα στη Ραδιοφωνία, λεφτά υπάρχουν! Το αποδεικνύει η… συναυλία αποφάσεων του Γενικού Διευθυντή Ραδιοφωνίας Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Στην εταιρεία «Μ. Παπαθανασίου & ΣΙΑ ΟΕ» ανατέθηκε η παραγωγή της εκπομπής «ο ελληνικός ποιητικός λόγος στην ΕΡΑ», για το χρονικό διάστημα από 1 Ιουνίου έως 31 Δεκεμβρίου. Η εκπομπή μεταδίδεται από το Β΄ και Γ΄ πρόγραμμα. Παραγωγός ο Κώστας Φασουλάς και κόστος χωρίς ΦΠΑ, 36.814 ευρώ. Αυτό μας κάνει κάτι παραπάνω από 6.000 ευρώ το μήνα για μια ραδιοφωνική εκπομπή!

Στην ατομική επιχείρηση «Πέτρος Αδάμ- Ραδιοφωνικές υπηρεσίες- παραγωγές», για το ίδιο χρονικό διάστημα, ανατέθηκε η παραγωγή της εκπομπής «Από τις 33 στις 45 στροφές» με συνολικό κόστος 25.840 ευρώ. Δηλαδή κάτι παραπάνω από 4.300 ευρώ το μήνα. Η εκπομπή είναι ζωντανή και μεταδίδεται για το Ράδιο Κόσμος. Για την εκπομπή «Τα ΠΙ της αγάπης» η ατομική επιχείρηση «Γεώργιος Ν. Ευσταθίου», για έξι μήνες επίσης, 26.096 ευρώ. Δηλαδή κάπου 4.350 ευρώ το μήνα. Η εκπομπή μεταδίδεται ηχογραφημένη από το Γ’ Πρόγραμμα.

Τέλος, μόλις προ ολίγων ημερών, στις 11 Οκτωβρίου, ανατέθηκε στην εταιρεία «MSPS AE» της δίωρης ζωντανής εκπομπής «Καθρέπτης»- από Δευτέρα έως Παρασκευή, για το Β’ Πρόγραμμα, με κόστος 9.240 ευρώ. Με δεδομένο ότι η εκπομπή άρχισε στις 15 Οκτωβρίου, στοιχίζει περίπου 3.700 το μήνα. Παραγωγός ο Χρήστος Μιχαηλίδης.
Αυτά τα λεφτά στην ΕΡΤ, για να μην αναφέρω τους συμβασιούχους και… λαϊκίσω, δεν τα παίρνει ούτε ο διευθύνων Νίκος Σίμος, ούτε η Έλλη Στάη!
«Αγάπες που μ΄ ανάθρεψαν», όπως έγραψε στους στίχους του και ο Κώστας Φασουλάς και τραγούδησε η Φωτεινή Δάρρα σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου…
Χριστίνα Αναστασίου

ΥΓ: Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε μαζί μας, ο Κώστας Φασουλάς, διευκρίνισε ότι η προσωπική του αμοιβή είναι «στη σφαίρα του φυσιολογικού» και ότι το αναγραφόμενο κόστος αφορά στο σύνολο της παραγωγής που είναι εξωτερική.

Δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω. Θα μπορούσε ωστόσο, ο Δ. Παπαδημητρίου να του αυξήσει την αμοιβή (!) κάνοντας την εκπομπή εσωτερική. Με τον τρόπο αυτό και ο κ. Φασουλάς θα ήταν ευχαριστημένος και η ΕΡΤ θα γλύτωνε λεφτά.


newpost.gr

Η απόλυτη ξεφτίλα

Νύχτα ψήφισαν τον νόμο έκτρωμα για μη καταλογισμό ευθύνης υπουργών…. Οι υπουργοί δεν θα φέρουν καμία ευθύνη σε περίπτωση αποτυχίας τους. Η χούντα της τρικομματικής κυβέρνησης συνεχίζεται...

trello kouneli

Γκρέϋ, Τσιτσάνης - Αφου μ'αρέσει να γυρνώ

Το μπλογκ του Κώστα Παπαδόπουλου

http://kostaspapadopoulos-bouzouki.com/

Το blog του Κώστα Παπαδόπουλου, του μέγιστου μπουζουξή μας. Νομίζω απο εδώ έχουμε ξαναμιλήσει γι'αυτό, σήμερα το ξαναείδα πολυ ενημερωμένο και φροντισμένο.
Όμορφο μπλογκ, εμπλουτισμένο, σαν τις όμορφες πεννιές του!!!

Κι άλλο ρεμπέτικο blog

Ενα νέο ρεμπέτικο blog ανακαλύψαμε σήμερα, με τον τίτλο "Το Ρεμπέτικο τραγούδι".

Θα το "ψάξουμε" με ενδιαφέρον...

Μίμης Ξαπλαντέρης - Μακριά από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας.

Διακρίνονται ο Μίμης Ξαπλαντέρης (μπουζούκι) κι η Φωφώ Στράτου (1959)

   Συνθέτης και τραγουδιστής της χρυσής εποχής του λαϊκού μας τραγουδιού. Δημήτρης Ξαπλαντέρης. 

  Είχε γεννηθεί στο χωριό Σιάμου, το 1933. Από την παιδική του ηλικία άρχισε να ασχολείται με το μπουζούκι. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 κέρδισε τα πρώτα του μεροκάματα σε πανηγύρια χωριών της Μεσσηνίας και σε μονιμότερη βάση στο κέντρο του Πατριαρχέα στην πόλη της Καλαμάτας. Το συγκρότημα Πατριαρχέα, στο "Νησί" της Καλαμάτας. 
Διακρίνονται ο Μίμης Ξαπλαντέρης (μπουζούκι) κι η Φωφώ Στράτου (1959) 

  Τα καλλιτεχνικά του βήματα συνεχίστηκαν στην Αθήνα στην αρχή της επόμενης δεκαετίας. Οι πρώτες του ηχογραφήσεις έγιναν για λογαριασμό της γνωστής δισκογραφικής εταιρίας PARLOPHONE. Ακολούθησαν αμέτρητες ηχογραφήσεις σε μικρότερες εταιρίες που άνθιζαν τη δεκαετία του 1960. Είχε στενή συνεργασία με το σπουδαίο κιθαρίστα του λαϊκού τραγουδιού Μπάμπη Μαλλίδη και το μουσικοσυνθέτη Απόστολο Καλδάρα. Με τον Χάρη Λεμονόπουλο αποτέλεσαν αρμονικό ζευγάρι μπουζουκιών με πολλές ώρες STUDIO. Τo 1963 δούλεψε με τον περίφημο Πρόδρομο Τσαουσάκη στο κέντρο "ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ". 
 Ο Μίμης Ξαπλαντέρης γνώρισε την επιτυχία ως ερμηνευτής με το τραγούδι "Δραπετσώνα και Ταμπούρια" του πολυτάλαντου συνθέτη Βασίλη Αρχιτεκτονίδη με στίχους του Νίκου Μπακογιάννη. Συμμετείχε ως σολίστας μπουζουκιού σε συναυλίες των συνθετών Γ. Μαρκόπουλου, Χρ. Λεοντή, Μ. Λοΐζου, καθώς και σε ηχογραφήσεις δίσκων με έργα των προαναφερθέντων. Στη μεγάλη οθόνη εμφανίστηκε πλάι στους Απόστολο Καλδάρα, Νίκο Ξανθόπουλο, Στέλιο Καζαντζίδη, Μιμίκα Καζαντζή, Φούλη Δημητρίου… Το 1966 περιόδευσε στην Αυστραλία με τη Μαρινέλλα και τον Νίκο Ξανθόπουλο. 

  Το 1967 η επιτυχημένη του παρουσία με παρτενέρ τη Βάνα Λάμπρου, αρχής γενομένης από το κέντρο "Βράχος", έκανε αίσθηση στη νυκτερινή Αθήνα. Το 1969 συνόδευε στη λαϊκή ώρα τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Καίτη Αμπάβη στο πρόγραμμα του κέντρου "Παληά Αθήνα". Την άνοιξη του 1970 με την ορχήστρα του μαέστρου Σπύρου Παπαβασιλείου έπαιζε στα "Αστέρια" της Γλυφάδας με τραγουδιστές τις αδελφές Δήμα, τον Σώτο Παναγόπουλο, τη Σόφη Ζαννίνου, τον Γιώργο Γερολυμάτο… Το 1972 κυκλοφόρησε σε μικρό δισκάκι 45 στροφών τη σύνθεσή του "Η Ροδιά" με τον τότε ανερχόμενο τραγουδιστή Γ. Νταλάρα σε στίχους Ν. Ρούτη. Εκείνη την περίοδο έλαβε μέρος σε πολλές ηχογραφήσεις τραγουδιών και είχε μακρά συνεργασία με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Στις αρχές Μαρτίου 2008 έφυγε από τη ζωή ο εκλεκτός μπουζουξής, συνθέτης, τραγουδιστής της χρυσής εποχής του λαϊκού μας τραγουδιού και συντοπίτης μας Δημήτρης Ξαπλαντέρης. 

ΜΕΡΟΠΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Δεν υπάρχεις φίλε...

Τα βαρειά της Γκρέϋ

Η ανάρτηση ήταν προγραμματισμένη καιρό πριν, χάρις σε ένα αφιέρωμα που έκανε ο Δήμος ο Κερδέλας στον Πάνο Πετσά στο Δίκτυο fm Χανίων. Η εκπομπή του Δήμου είναι κάθε Δευτέρα βράδυ.

Rebeto-vision...

Προκριματικά για το διαγωνισμό σαχλοτράγουδου της Eurovision απόψε και διαγωνίζονται μεταξύ άλλων ο Αγάθωνας και η εγγονή της Καίτης Γκρέϋ, Αγγελική Ηλιάδη!!! Σύμπτωση;; Πάλι καλά που δε συμμετέχει και η Μαριώ...

 Η Καίτη Γκρέϋ που το κανονικό της όνομα είναι Αγγελική (και όχι Καίτη!!) Καλαϊτζή-Ηλιάδη (του πρώτου συζύγου της) ξεκίνησε το 1950 και διέγραψε μιά αξιόλογη καρριέρα στη δεκαετία του '50, με μεγάλες επιτυχίες, με την κλαψιάρικη και συνάμα ρωμαλέα φωνή της, που αποτύπωσε τα βάσανα της εποχής τόσο χαρακτηριστικά! Εκτος απο τις πολυ γνωστές επιτυχίες : Το δικό σου το μαράζι, Το βουνό, Το τελευταίο βράδυ (ντουέτο με τον Καζαντζίδη) τραγούδησε δεκάδες βαρειά ζεϊμπέκικα, συνθέσεις των Μπακάλη, Πετσά, Χιώτη, Κολοκοτρώνη κ.α.
Στο τέλος της δεκαετίας άρχισε να αλλάζει το ρεπερτόριο της αφου ήταν και απο τα πουλέν των εταιρειών, μαζί με την Πόλυ Πάνου, τη Λύδια και τη Μαίρη Λίντα. Τραγούδησε απίστευτα τα "Ξένα χέρια" του Τσιτσάνη, το "Αναψε το τσιγάρο" του Κλουβάτου, το "Τόπες και τοκανες" του Μακριδάκη και του Γκούτη και μιά σειρά απο χορευτικά λαϊκά μέχρι το '65 περίπου, όπου επισκιάστηκε πιά απο τη Μοσχολιού και τη Σακελλαρίου που κινούνταν στο ίδιο ηχόχρωμα φωνής.
Μαγκιώρα και άψογη συνάδελφο μου την έχουν περιγράψει φίλοι μουσικοί που τη γνώρισαν!!!
Εγραψε ιστορία με το θυελλώδη δεσμό της με το Στέλιο Καζαντζίδη απο το 1954 έως το '59 και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή επέβαλε στις εταιρείες να τραγουδάνε στον δίσκο ο καθένας απο μία πλευρά. 

Όσον αφορά την ιστορία της εγγονής της είναι μιά άλλη μεγάλη και πονεμένη ιστορία με πολλές συνέχεις αλλά δεν είναι του παρόντος... Η ουσία είναι ότι και αυτή αποδείχτηκε ζημιάρα και μέσ'στην περιπέτεια όπως τη γιαγιά της!!

Το τραγούδι του Αγάθωνα και των Kosa Mostra, θυμίζει κάποια Σέρβικα, Βοσνιακά και Τούρκικα απο άλλες χρονιές, με ρυθμό μπαλκαν-σκα θα το λέγαμε και το όλο κόνσεπτ μάλλον χάνει με τη συμμετοχή τους σε ένα διαγωνισμό που προβάλλονται τα νούμερα, εκτος ελαχίστων εξαιρέσεων...
Το ρεμπέτικο είναι βαλκάνια, είναι μεσόγειος, είναι πηγή έμπνευσης, το είδαμε άλλωστε πρόσφατα και στη δουλειά του Ιταλού "ρεμπέτη"... περιμένουμε λοιπόν η συνεργασία του Αγάθωνα με το συμπαθητικό αυτό γκρουπάκι να έχει δημιουργική συνέχεια και εκτος Eurovision...

Ανδρέας Στεφανάκης

Αυτά που δεν μας έμαθαν ποτέ...

Ο Νίκος Σοφιανός μιλάει στη Βίκυ Φλέσσα για τον Μέγα Αλέξανδρο, το Λευκάδιο Χερν και τον Κωνσταντίνο Γεράκη. Αγνωστοι ήρωες της ιστορίας μας και της ανθρωπότητας, κοσμοπολίτες κατά μία έννοια Ελληνες...

Στα άκρα - 15/2/13

Και μία μερα μετά ο Γιώργος Ρωμανός μιλάει για το βιβλίο του "Γιούντιν. Μιά γυναίκα της Θεσσαλονίκης", στον Βασίλη Βασιλικό. Ερευνα και ψύχραιμη ματιά στην ιστορία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και στοιχεία για την πόλη, μεταξύ των οποίων για τους Βουλγάρους, το "κήτος" και την υπόθεση Πολκ.

Άξιον εστί- 16/2/13  (26'58'')

Πολλά μπράβο στη μνημονιακή ΕΡΤ!!!!


υγ
Επεται και συνέχεια με τη σημερινή συνέντευξη της Μπήλιως με το Μίκη Θεοδωράκη!!!

υγ2
Επίσης άγνωστα ιστορικά στοιχεία μαθαίνουμε απο την εκπομπή του Δ.Καμπουράκη, το απόγευμα του Σαββάτου, όπου ασχολήθηκε με πολλά ενδιαφέροντα ιστορικά και μεταξύ των άλλων για τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Θ' και την αυτοκράτειρα Ζωή του Βυζαντίου, τις Σουφραζέτες, το γάμο του Ελληνα βασιλέα και τα κουτσαβάκια και άλλα...

Βήμα fm 

Σημείωση R.C.

Το site της ΕΡΤ με τις εκπομπές αρχείου της, οφείλω (εν αγνοία του) στο φίλο Θανάση, απο το rebetiko.sealabs και σημερινή του δημοσίευση.

Nat King Cole

 

Σαν σήμερα έφυγε απο τη ζωή το 1965 σε ηλικία μόνο 46 χρονών ο Nat King Cole. Ο μεγαλύτερος κατά τη γνώμη μου τραγουδιστής του 20ου αιώνα παγκόσμια, ο άλλος ήταν ο Καζαντζίδης!!!
  Πιανίστας και συνθέτης, δεν έδωσε αρχικά βάση στο τραγούδι αλλά απο το 1943 οι δισκογραφικές τον έπεισαν να τραγουδήσει μία δική του σύνθεση και έτσι το "Straighten up and fly right" έγινε η πρώτη του επιτυχία, τραγούδι που μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο rock 'n roll τραγούδι στην ιστορία!!
Την ίδια χρονιά το γκρούπ του Cole Υπέγραψε στην Capitol και οι επτυχίες που είχαν τις επόμενες χρονιές είναι η κύρια αιτία για τα μεγάλα κέρδη της, και εξ αυτού κτίστηκε ο πύργος της Κάπιταλ στο Λος Αντζελες, που είναι και το πρώτο κυκλινδρικό κτίριο γραφείων στόν κόσμο!!

Σεμινάριο Λαϊκής Κιθάρας, στη Θεσσαλονίκη

Σεμινάριο Κιθάρας

Λαϊκοί δρόμοι:  Δομή και ανάπτυξη

Ο Δημήτρης Μυστακίδης θα αναλύσει τους λαϊκούς δρόμους και τις ιδιαιτερότητες της λαϊκής εναρμόνισης.

Θα παρουσιάσει  βασικές τεχνικές συνοδείας σε διάφορα ιδιώματα της λαϊκής κιθάρας καθώς και διασκευές & ενορχηστρώσεις προσαρμοσμένες στην λαϊκή κιθάρα.

Το σεμινάριο απευθύνεται σε όλους τους κιθαρίστες και τους μουσικούς που θέλουν να εμβαθύνουν στο ρεμπέτικο.

Κυριακή 17/2

Ώρα: 7:00 μ.μ.

Διάρκεια ≈ 120΄

Ηλικίες: 17+

Τιμή εισιτηρίου: 15€