Απο το blog Κομματόσκυλο
Επειδή τώρα τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την δημοσιογραφική οικογένεια και ιδιαίτερα για τις αποδοχές τους, ας προσπαθήσουμε από αυτό το βήμα να δούμε αν και κατά πόσο επιτρέπεται ένας δημοσιογράφος να είναι πλούσιος.
Ως δημοσιογράφος ορίζεται εκείνος ο άνθρωπος που γράφει για τα δημόσια. Που γράφει για τα δημόσια και ενημερώνει την κοινωνία για τα τεκταινόμενα. Είναι ο μεσάζων ανάμεσα στο γεγονός και τον πολίτη. Οφείλει να παρουσιάζει και να αναλύει το γεγονός στον πολίτη.
Το γεγονός, όμως, δεν είναι αφηρημένη έννοια. Το γεγονός πάντα ακροβατεί ανάμεσα σε εκείνο το δίπολο που έχει στις 2 άκρες του το αίτιο και το αιτιατό.
Στην περίπτωση π.χ. που ένας ασυνείδητος οδηγός παραβιάσει την κόκκινη ένδειξη του σηματοδότη και σκοτώσει τον πεζό, προκαλείται ένα γεγονός. Ή, ακριβέστερα, 2 γεγονότα, ανάλογα ποια άκρη του δίπολου εξετάζουμε. Η τροχαία παράβαση ως γεγονός-αίτιο προκαλεί ένα άλλο γεγονός-αιτιατό που είναι ο θάνατος του πεζού.
Ένα άλλο κατατοπιστικό παράδειγμα είναι η εναλλαγή στην εξουσία αποκλειστικά 3 οικογενειών, του Καραμανλή, του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη. Η ασύλληπτη διαπλοκή ως γεγονός-αίτιο προκαλεί το γεγονός-αιτιατό που είναι το μονοπώλιο της εξουσίας. Συμπληρωματικά, η μαλακία που δέρνει 10 εκατομμύρια Έλληνες ως γεγονός-αίτιο έχει επίσης ως επακόλουθο το γεγονός-αιτιατό που είναι το ανωτέρω μονοπώλιο.
Συνεχίζοντας την ανάλυσή μας, επαναλαμβάνουμε ότι ο δημοσιογράφος έχει ως έργο την γραφή για τα δημόσια. Και πάλι, όμως, τα δημοσίως τεκταινόμενα δεν είναι ως έννοια κάτι αφηρημένο. Είναι δημόσιο γεγονός. Ή ίσως να είναι γεγονός που, ναι μεν, συνέβη κατ’ ιδίαν αλλά δύναται να επιφέρει την τέλεση γεγονότος που επηρεάζει καθ’ ολοκληρίαν τον δημόσιο βίο. Π.χ. η συναλλαγή της φαμίλιας του Βουλγαράκη διημείφθη κατ’ ιδίαν, αλλά η απώλεια δημόσιας έκτασης και η χρηματική ζημίωση της πολιτείας συνιστούν δημόσιο γεγονός.
Οι δημοσιογράφοι εφόσον γράφουν – ή υποτίθεται ότι γράφουν – για τα δημόσια γεγονότα, δεν είναι λογικό να αναλύουν τόσο το αίτιο όσο και το αιτιατό;
Δεν οφείλουν να αναλύσουν το αίτιο του ευχάριστου γεγονότος αλλά και το ίδιο το γεγονός ώστε να μαθευτεί στην κοινωνία, και η κοινωνία με την σειρά της να το κατανοήσει σε όλη του την έκταση ώστε να ωθηθεί στην επανάληψη τέτοιων ευχάριστων γεγονότων;
Δεν οφείλουν να αναλύσουν το αίτιο του δυσάρεστου γεγονότος αλλά και το ίδιο το γεγονός ώστε να μαθευτεί στην κοινωνία, και η κοινωνία με την σειρά της να το κατανοήσει σε όλη του την έκταση ώστε να αποτραπεί από την επανάληψη τέτοιων δυσάρεστων γεγονότων;
Το ευχάριστο γεγονός, συνήθως, είναι εύκολα αντιληπτό και από τον πλέον αδαή και ο ρόλος του δημοσιογράφου σε αυτήν την περίπτωση είναι σχετικά εύκολος. Το δυσάρεστο γεγονός, όμως, αφενός δεν είναι πάντα εύκολα αντιληπτό, αφετέρου είναι εξαιρετικά δύσκολο και ενίοτε επικίνδυνο να εκθέσεις στην κοινωνία το αίτιο που το προκάλεσε.
Ενώ όλοι λίγο πολύ αντιλαμβάνονται ως δυσάρεστο γεγονός την ύπαρξη των καρτέλ, είναι εξαιρετικά δύσκολο δημοσιογραφικώς να γράψεις ότι το μεγαλύτερο καρτέλ του 20ου αιώνα εν Ελλάδι είναι η τρόικα Καραμανλή-Παπανδρέου-Μητσοτάκη που έχουν πάρει παρτούζα την εξουσία.
Ενώ όλοι λίγο πολύ αντιλαμβάνονται ως δυσάρεστο γεγονός την ακρίβεια των ειδών διατροφής, είναι εξαιρετικά δύσκολο δημοσιογραφικώς να γράψεις ότι 10-15 μεγαλέμποροι της λαχαναγοράς και της κρεαταγοράς είναι οι κύριοι χρηματοδότες των κομμάτων.
Ενώ όλοι λίγο πολύ αντιλαμβάνονται ως δυσάρεστο γεγονός την πώληση της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ, είναι εξαιρετικά δύσκολο δημοσιογραφικώς να γράψεις ότι δικηγορίσκοι-επενδυτές της πλάκας ηγούνται “επενδυτικών” σχημάτων παρόμοιων με αυτών που πετάχτηκαν έξω με τις κλωτσιές από όλα τα σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη.
η συνέχεια εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου