Ο Μάρκος μπήκε στο στούντιο το 1932 όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία και όπως εμεις υποθέτουμε απο αυτα που μέχρι τώρα γνωρίζουμε. Το 1932 ηχογράφησε 4 τραγούδια ή καλύτερα ένα ταξίμι, ένα οργανικό και δύο τραγούδια. Το 1933 μπήκε για τα καλα στον κόσμο των εταιρειών και των ηχογραφήσεων παρ'όλο ότι οι ηχογραφήσεις γίνονταν σε ξενοδοχεία ακόμα. Απο την Columbia στην Parlophone και απο την Odeon στην His Master's Voice. Μάλλον έκανε χαλασμό το "Καραντουζένι" και οι επόμενοι δίσκοι. Κάπου 10 τραγούδια έβγαλαν το 1933 μαζι με την τετράδα ή χώρια. Σίγουρα ο Μπάτης έπαιζε μπαγλαμά σε κάποιες ηχογραφήσεις και ο Δελιάς κρατούσε μπουζούκι σε κάποιες άλλες, με το Στράτο όμως ο Μάρκος είχε μια περίεργη σχέση, φίλοι μεν αλλα και αντίζηλοι... Αν σκεφτούμε ότι η περίφημη κομπανία των τεσσάρων, η θρυλική "Τετρας του Πειραιώς" φτιάχτηκε στα μέσα του 1934 για να παίξει στη μάντρα του Σαραντόπουλου, που μέχρι τότες έπαιζαν ο Κάβουρας, ο Στελλάκης, ο μπαρμπα Λορέντζος και άλλοι μικρασιάτες, τα μικρασιάτικα και πολίτικα κυρίως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι μέχρι τότε δεν ήταν κι απαραίτητο να έπαιζαν και οι τέσσερεις της τετράδας στις ηχογραφήσεις του καθενός!!
Ο Μάθεσης στο βιβλίο του Τάσου Κοραντή λέει πως θυμάται που πήγαν με το Μάρκο, Απόκριες του '33 να γράψουν το "Χαρμάνη" και το "Δερβίση" και πρέπει να είναι έτσι! Αν ερχόταν και ο Στράτος ή ο Μπάτης θα το έλεγε... Ο Μάτσας και οι Λαμπρόπουλοι είχαν μαέστρους είχαν μουσικούς, υπήρχε οργασμός... Γαβαλάς στο μπαγλαμά, Καρίπης, Χρυσίνης, Περιστέρης στην κιθάρα, Περιστέρης και Καρυδάκιας στο δεύτερο μπουζούκι και άλλοι...
Μετα τις επιτυχίες αυτες απο το 1935 και μετα ο Μάρκος εξαργυρώνει τη φήμη του και παίζει σε στέκια του Πειραιά και της Κοκκινιάς, κάνοντας περιοδείες (μέχρι και στην Ξάνθη και Κομοτηνή τον θυμόταν το 1982-83 γεροντόμαγκες) και ηχογραφώντας πολλα τραγούδια, πιο προσεγμένα όχι τόσο αλανιάρικα πια, όχι χασικλίδικα και όχι τόσο μειωτικά προς τη γυναίκα, κάτι που συνήθιζε πολυ μέχρι τότε. Οι ανάγκες της δισκογραφίας φαίνεται ήταν μεγάλες και επιστρατεύτηκαν στιχουργοί για να δώσουν τα στιχάκια τους. Άλλα τα έβαλε στο όνομα του, άλλα στο όνομα κάποιου συγγενή και άλλα μπήκαν στο όνομα υπεύθυνων της εταιρείας. Το περίφημο π.χ. "Περνούσα και σ'αντίκρυζα" είναι του Παντελή Καρίβαλη, άντρα της Σοφίας Καρίβαλη, αδερφής της Αμπατζή. Την ίδια εποχή ο Τσιτσάνης γράφει κι αυτος ακατάπαυστα και παίρνει κι αυτος στίχους απο εδω κι εκει όπως του νεαρού τότε Τσάντα. Αν είχαν τόσο ταλέντο στο στίχο οι συνθέτες αυτοι ή ο Μάτσας που στο όνομα του βρίσκονται πολλα τραγούδια θα τους γνωρίζαμε απο τις ποιητικές δουλειές τους... Κάπου να κάνουμε αυτη την αποκατάσταση γιατί είναι αδικία. Ο Χατζηχρήστος απο όσο γνωρίζω πάντα ανέφερε το Λελάκη και τον Μάνεση με τους οποίους συνεργάζονταν...
Ετσι λοιπον ο Μάρκος μετα το 1935 βρίσκεται στο απόγειο της φήμης και της αναγνωρισιμότητας του. Αν και βγαίνουν μετα απ'αυτον στα τέλη του '36 ο Παπαϊωάννου με τη "Φαληριώτισα" που χάλασε κόσμο και λίγο αργότερα ο Χατζηχρήστος με την "Κοκκινιώτισα", ο Κηρομύτης με του "Βάβουλα τη γούβα" και ο Τσιτσάνης με μια σειρα τραγούδια, ο Μάρκος είναι η ανυπέρβλητη αξία του νέου είδους τραγουδιού που κάποιοι το λένε και "μοντέρνο" στα περιοδικά της εποχής... Έτσι τον προσεγγίζουν διάφοροι συνθέτες να συμμετέχει στα τραγούδια τους και να τους δώσει χρώμα, λάμψη ρεμπέτικη, ίσως και μόνο για ρεκλάμα αφου είναι ο σταρ της εποχής, τηρουμένων των αναλογιών...
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου