Καζαντζίδης ή Νταλάρας;;

Πραγματικά είναι ανίερη η σύγκριση των δύο αυτών τραγουδιστών που σημάδεψαν το ελληνικό τραγούδι, ο καθένας όμως για διαφορετικό λόγο. Η συζήτηση ξεκίνησε σχετικά χαλαρά χθές το απόγευμα στο facebook απο το στιχουργό Λευτέρη Χαψιάδη που στέκεται εξίσου και στους δύο για να ακολουθήσουν ήρεμα και άγρια σχόλια απο θαυμαστές και των δύο.
Απο τη συζήτηση που κυμάνθηκε απο παράθεση στοιχείων μέχρι σε ακραίες εκφράσεις, δημιουργείτε η απορία πως ο Γ.Νταλάρας έχει τόσο φανατισμένους και ορκισμένους "φαν" που θυμίζουν τον ίδιο, με ακριβώς το ίδιο εριστικό, υπερφίαλο και υπεροπτικό υφάκι και στυλάκι, που μόνο εμετό και αηδία μπορεί να προκαλέσει στο μέσο έλληνα πολίτη...

Μη συγκρίσιμα μεγέθη, για το όνομα του Θεού, ένας θρύλος, ένας ημίθεος που παρόλα τα λάθη του λατρεύτηκε και εξυψώθηκε στα ουράνια της δόξας και της αποδοχής, πράγμα που εύκολα μπορούσε να τον αλλοτριώσει και να τον κάνει δούλο του παρά, διάλεξε να μείνει μακρυά απο τα φώτα, τη χλιδή και τη μιζέρια της καλοταϊσμένης φίρμας που θα μπορούσε να γίνει...

Μακρυά απο συμφέροντα και κόλπα, διαλέγοντας αυστηρά τι θα τραγουδήσει και που θα τραγουδήσει, όσο το δυνατόν μακρυά απο μαφιόζους της δισκογραφίας και της νύχτας, άφησε το '65 τα μαγαζιά και το '76 τη δισκογραφία, βλέποντας τη λιμασμένη τίγρη που κρύβει ο άνθρωπος στο αντίκρυσμα του κέρδους, του υπερκέρδους, του εύκολου και σίγουρου χρήματος που απέφερε η φωνή του και η σταση ζωής του, γιατί η επιτυχία του ήταν ένας συνδυασμός της ρωμαλέας και παραπονιάρικης φωνής του αλλά και του χαρακτήρα του, που δεν άφηνε περιθώρια για εκμετάλλευση και κράτησε την εικόνα του παιδιού του λαού, που όντως ήταν!!

Ο Νταλάρας (γεν.1949) κατάφερε απο μικρός να ασχοληθεί με τη μουσική μπαίνοντας σε μαγαζιά απο το 1965-66 παίζοντας αρχικά με ποπ γκρουπ και με τρίο κιθάρας, για να έρθουν να τον βοηθήσουν αρχικά ο ρεμπέτης Σπύρος Καλφόπουλος και στη συνέχεια ο Γιώργος Μητσάκης που του έδωσε τα πρώτα τραγούδια. Στάθηκε άτυχος όμως γιατί την ίδια εποχή ο Γιώργος Ζαμπέτας έδωσε στο Μητροπάνο δύο τραγούδια (Θεσσαλονίκη, Ξενύχτης) και ξεπετάχτηκε απο την αφάνεια ενώ ο Κόκοτας που άφησε μία σίγουρη καρριέρα στη Γαλλία επιστρέφοντας το 1965, έπαιξε σαν ηθοποιός στην κλασσική ταινία "Διπλοπεννιές" και με το δίσκο του Ξαρχάκου "Στου Οθωνα τα χρόνια" απογείωσε μέσα σε λίγες μέρες την καρριέρα του το 1966.
Τα χρόνια εκείνα βέβαια οι μεγάλες επιτυχίες στο λαϊκό τραγούδι στις 45 στροφές που ήταν μια βαρειά βιομηχανία,έρχονταν απο τον Καζαντζίδη, το Μπιθικώτση και τους Γαβαλά, Αναγνωστάκη, Αγγελόπουλο, Μενιδιάτη, Β.Περπινιάδη, Παπαδάκη κ.α. και όσον αφορά τις γυναίκες Πόλυ Πάνου, Γκρέϋ, Λύδια ενώ τότε ξεκίναγαν η Μοσχολιού και η Διαμάντη και τη σόλο καρριέρα της η Μαρινέλα.
Ο Νταλάρας με το 45ρι "Στην εποχή του Πάγκαλου" του Μητσάκη έκανε μιά πολυ μικρή επιτυχία την ώρα που το "Πετραδάκι" του Μενιδιάτη πούλαγε τρελλά!!
Ο Γιάννης Καλατζής είχε ένα χρώμα φωνής όμοιο με του Νταλάρα και κατα τη γνώμη μας πιο ζεστή και με καλύτερο "μέταλλο" και με τα "Χρυσά κλειδιά" του Δερβενιώτη έγινε πανελλήνια γνωστός το 1969. Βέβαια ήταν αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι με το κιθαριστικό "Τρίο Μορένο"




Εκείνα τα χρόνια πρόσπαθησε να γίνει γνωστός και ο Γιάννης Πουλόπουλος, ένα πάμφτωχο παιδί που έπαιζε κιθάρα και τραγούδαγε στις μπουάτ απο το 1962-'63.
[...]Ο Γιάννης Πουλόπουλος όμως, πείσμων από τότε, δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε να ζητάει ακρόαση σχεδόν καθημερινά, παρ' όλα τα μεροκάματα που έχανε αφού δούλευε τότε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο. Κάποια μέρα - μάλλον γιατί βαρέθηκαν να τον βλέπουν καθημερινά μπροστά τους - του έκλεισαν αυτό που επιθυμούσε με όλη του τη ψυχή... μία ακρόαση!
Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν μερικά από τα μεγαθήρια της Ελληνικής μουσικής: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Ο δεκαεννιάχρονος τότε Γιάννης Πουλόπουλος, διάλεξε δύο δύσκολα τραγούδια να πει: "Μάνα μου και Παναγιά" και το "Παράπονο". Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας: "Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή".
Ο Μίκης Θεοδωράκης διακρίνοντας ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, πήρε αμέσως τον Γιάννη Πουλόπουλο "υπό την προστασία του". Του δίνει να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Η γειτονιά των Αγγέλων", που εκείνη τη χρονιά (1963) ανεβαίνει στο ΡΕΞ από τον θίασο Τζένης Καρέζη - Νίκου Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν τα "Στρώσε το στρώμα σου για δυο", "Δόξα τω Θεώ", και "Το ψωμί είναι στο τραπέζι". Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί σε δίσκο ο Πουλόπουλος, τραγούδια που αργότερα στην ίδια εταιρία θα δισκογραφήσει και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Η συνέχεια βρίσκει τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Λίγο πριν πάει φαντάρος, ηχογραφεί 4-5 δίσκους 45 στροφών στην COLUMBIA, τραγούδια τώρα πια δυσεύρετα, που με την κυκλοφορία τους "θάφτηκαν", μια και ο τραγουδιστής είχε κλείσει ήδη συμφωνία με την ΛΥΡΑ και τον Αλέκο Πατσιφά. Στη ΛΥΡΑ ξαναηχογραφεί τα τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα δώδεκα του ίδιου συνθέτη όπως τα "Βράχο βράχο τον καημό μου", "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Καημός" κ.ά.
Το 1965 τραγουδάει εκπληκτικά τέσσερα τραγούδια του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Μάνου Λοϊζου, ενώ σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το "Μη μου θυμώνεις μάτια μου", του επίσης καινούργιου εκείνη την εποχή, Σταύρου Κουγιουμτζή.
Το 1966 ο Γιάννης Πουλόπουλος μπαίνει για τα καλά στη δισκογραφία. Τα 45άρια δισκάκια του κυκλοφορούν σωρηδόν και εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κινηματογραφικές ταινίες. 
Είναι όμως η εποχή του "ΝΕΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ". Ο Γιάννης Πουλόπουλος το ακολουθεί. Γράφει και συνθέτει δικά του τραγούδια όπως το "Θα 'θελα να 'χα" που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό (συμμετέχει στην Α και Β Ανθολογία ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το "Παιδί μου ώρα σου καλή" σε ποίηση Γιώργου Βιζυηνού), με τον Δήμο Μούτση ("Το κορίτσι μου στ' άστρα"), με τον Κυριάκο Σφέτσα, το Νίκο Καλλίτση και το Νίκο Μαμαγκάκη ("Άνθη" και "Πέτρινα λουλούδια" σε στίχους του Βασίλη Βασιλικού). Το 1967 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα. Μια συνεργασία που άφησε εποχή στο χώρο του Ελληνικού τραγουδιού. Αφορμή η ταινία μιούζικαλ "οι θαλασσιές οι χάντρες". Ακολούθησαν βέβαια η "Παριζιάνα" και το "Γοργόνες και μάγκες" το 1969.
Το 1969 είναι μια σημαδιακή χρονιά. Ο δίσκος "Ο δρόμος" των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδάει δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, γίνεται αμέσως χρυσός. Είναι ο πρώτος Ελληνικός δίσκος που γίνεται χρυσός, δίσκος που στα χρόνια που θα ακολουθήσουν καταρρίπτει κάθε ρεκόρ πωλήσεων, ρεκόρ που ακόμη και σήμερα δεν έχει φτάσει κανένας άλλος Ελληνικός δίσκος. 
Ο Αλέκος Πατσιφάς όμως, βρίσκει τρόπο να τον κρατήσει στη ΛΥΡΑ. Ξέροντας την επιθυμία του τραγουδιστή να βρίσκεται συνέχεια στο studio, τον βάζει να ηχογραφεί διαρκώς τραγούδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο 1969-71, ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδά σε δέκα μεγάλους δίσκους 33 στροφών (!!!) και σε αρκετούς μικρούς 45 στροφών.[...]*

Στον Πουλόπουλο λοιπόν οφείλει την πρώτη του επιτυχία του ο Σταύρος Κουγιουμτζής με το σίγκλ "Μη μου θυμώνεις μάτια μου" το 1965, όπου ο Πουλόπουλος μιμείται καθαρά τον Πάνο Γαβαλά, στην ερμηνεία του "Κάθε λιμάνι και καυμός" απο τα 1962. Απο το 1967 με το πρώτο του LP και με τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα και παράλληλα με την εμφάνιση του σε ταινίες, η καρριέρα του απογειώθηκε!!
Ο Νταλάρας υπηρετεί τη θητεία του το 1969 και '70 και με τη βοήθεια της Μαρινέλλας μπαίνει σε μεγάλα σχήματα της νύχτας. Η καλή του σχέση με το Μάκη Μάτσα θα τον επιβάλει στον Σ.Κουγιουμτζή και έτσι σιγά σιγά ο Καλατζής και ο Πουλόπουλος παραγκωνίζονται ή δεν ενδιαφέρονται (δεν το γνωρίζουμε αυτο...). 
Ο Καλατζής με τις επιτυχίες του Κατσαρού "Επιπόλαιος" και "Κυρα Γιώργαινα" γνωρίζει απίστευτη επιτυχία σε δισκογραφία και κέντρα και πολλοι μιλάνε για νέο Καζαντζίδη. 
Ο Πουλόπουλος με επιτυχίες τη μιά πίσω απο την άλλη -κυρίως του Πλέσσα- είναι επίσης  μεγάλο όνομα και εκει ακριβώς έρχεται και ο Βοσκόπουλος που μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία με την "Αγωνία" του Ζαμπέτα το ΄68 και αφου γνωρίσει επίσης επιτυχία με το "Ψύλλοι στ'αυτιά μου" και το "Ρωμηό", θα γνωρίσει την αποθέωση με την πρώτη θέση  στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το '71 με το τραγούδι του "Αδέλφια μου αλήτες πουλιά" που  τραγούδησε ο Γιάννης Βογιατζής.
Ο Μητσιάς επίσης έκανε την εμφάνιση του το 1968 ερχόμενος με άδεια να τραγουδήσει φαντάρος ένα ζειμπέκικο του Δήμου Μούτση, που τραγουδάνε σήμερα ακόμα και τα μικρά παιδιά, την "Ελευσίνα" και εκείνου η καρριέρα απογειώθηκε όταν για πολλά χρόνια ήταν ντουέτο σχεδόν με τη Γαλάνη στην Πλάκα, λέγοντας όμως και μέτρια τραγουδάκια όπως "Με λένε Γιώργο" κ.α.. 

Τα χρόνια αυτά ο Καζαντζίδης έχει πεί απίστευτα τραγούδια αλλά οι προστριβές του με την εταιρεία είναι αιτία να τον έχουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Ετσι ο δίσκος "Στεναχώρια μου" στα 1970 με το "Μερτικό" και ο δίσκος "Αλήθειες" με τα 6 τραγούδια του Ακη Πάνου το 1973 δεν ακούστηκαν τόσο, στα ραδιόφωνα, στις ρεκλάμες του Γιώργου Λεφεντάριου και του Βάκη Πέρρου, όσο αγαπήθηκαν απο το λαό!! 

Η Μίνως εχει προδιαγράψει την πορεία του ρεπερτορίου της, έχοντας στα μετόπισθεν τον Καζαντζίδη μη μπορώντας να πάει σε άλλη εταιρεία και βγάζοντας ένα δίσκο το χρόνο μέχρι το "Υπάρχω" του 1975 : Η στεναχώρια μου, Στιγμές, Γυρισμός, Γυάλινος κόσμος, Η ζωή μου όλη, Υπάρχω. (οι "Αλήθειες" και "Στην ανατολή" χρεώνονται στους συνθέτες).
Το άστρο του Νίκου Ξυλούρη έχει όμως επισκιάσει τα πάντα απο το 1972 και μετά, με το "Χρονικό" την "Ιθαγένεια", τα "Ριζίτικα" του Μαρκόπουλου, τη "Συλλογή" και το "Μεγάλο μας τσίρκο" του Ξαρχάκου. Η ελληνική δικογραφία είναι ευτύχημα που δε χαλάλισε αυτά τα τραγούδια σε υποδεέστερες φωνές του μεγάλου κρητικού καλλιτέχνη, αφήνοντας μας στη μικρή χρονικά καρριέρα του αριστουργήματα!!

 Επομένως μετά τις επιτυχίες που έκανε σε δεύτερη εκτέλεση ο Γ.Νταλάρας (Που'ναι τα χρόνια-Μπιθικώτσης, Μη μου θυμώνεις-Πουλόπουλος κ.α.) και μετά απο κάποα όμορφα τραγούδια του Λοίζου και του Κουγιουμτζή αλλα και κάποιες αθέμιτες ενέργειες της εταιρείας στο γνωστό θέμα με τον Κώστα Σμοκοβίτη, δεν απέμενε παρα να τραγουδήσει ρεπερτόριο που δεν "είχαν" οι αλλοι μεγάλοι της εποχής και διάλεξε τα ρεμπέτικα αφου ήδη γνωρίσει επιτυχία με την επανέκδοση του "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" του Καλδάρα.
Το 1975 το "Υπάρχω" παρ'όλη την "αντιστασιακή" υστερία στο ελληνικό τραγούδι, την περίοδο 1974-1978, κατάφερε να γίνει μεγάλη επιτυχία.

Και εδώ εμβόλιμα, να τονίσουμε τον όρο "μουσική βιομηχανία" που πραγματικά ήταν  όπως εξελίχτηκε, αφου για τη δεκαετία του 1930 ο Στελλάκης Περπινιάδης είχε ομολογήσει σε ανύποπτο χρόνο στον Κ.Χατζηδουλή ότι τα γραφεία της Οντεόν- Παρλοφών του Μπενβενίστε με λογιστή το Μάτσα, βρίσκονταν στο πατάρι ενός ισογείου σε μία στοά στην Πανεπιστημίου.... 

Βέβαια υπήρξαν και άλλοι τραγουδιστές μεγάλης αξίας, με σπουδαίες φωνές στη δεκαετία '70 που δεν κατάφεραν να κάνουν μεγάλη καρριέρα καθένας για το δικό του λόγο. Ο Γιάννης Ντουνιάς που έκανε δύο μεγάλες επιτυχίες τραγούδια του Γ.Μαρκόπουλου και δύο ακόμα μικρότερες, δεν προχώρησε. Ο Γιάννης Θυμάκης κι αυτος στην αρχή με το Βασιλειάδη και μετά με τον Ακη Πάνου, δεν είχε ανάλογη δισκογραφική παρουσία αναλογικά με τα μεγάλα μαγαζιά που εργάστηκε, δίπλα στο Γαβαλά και τον Τσετίνη.
Ο Κωστής Χρήστου που ήταν ίσως φωνητικά ο πρώτος μεταξύ ίσων, ήταν άτυχος και απο πλευράς ρεπερτορίου και γιατί "έφυγε" νωρίς. Μεγάλη φωνη και ο Κώστας Κόλλιας που κι αυτός "έφυγε" άδικα. Ο Τάκης Βεριώτης τραγούδησε κάποια τραγούδια στις 45 στροφές και τίποτα παραπάνω στη δεκ.΄70. Ο συγχωρεμένος ο Τάκης μου είπε μιά συγκλονιστική ιστορία το 1992 που παίξαμε μαζί στη "Στοά", "ήμουνα στο ... (δεν θυμάμαι το όνομα) ένα μαγαζί στην Πλάκα και γινόταν χαμός, είχα τετοια επιτυχία το μαγαζί κάθε βράδυ γεμάτο και δίπλα ήτανε τότε ο Νταλάρας, δεν κάνανε σεφτέ...". 
Κι άλλες μεγάλες φωνές, ο Κλωναρίδης, ο Δημητράτος, ο Σάββας ο Κιουλάνης και άλλοι που ποτέ δεν άφησαν οι εταιρείες να φανούν, έστω και ένα σουξεδάκι να κάνουν όπως ο Κερμανίδης που έκανε αίσθηση με τη διασκευή του μπολέρο "Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια" του Μητσάκη.

Η συνέχεια της ιστορίας θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι γνωστή... αλλά δεν είναι καθόλου, απο πολλούς όπως έδειξε η συζήτηση-μάχη που προανέφερα... Ο περισσότερος κόσμος δυστυχώς κάθεται στο καθιστικό του, σε σουηδικά έπιπλα ΙΚΕΑ, φορώντας ισπανικά ρούχα ZARA, παρακολουθώντας το μπαχαλόκρατος του Μερκελιστάν σε ολλανδική ή γιαπωνέζικη τηλεόραση, πίνοντας αμερικάνικο ανυψυκτικό και ακούει ότι του πασάρει ο κάθε τραμπάκουλας επαγγελματίας κολλητιρτζής και καλοπληρωμένος αυλοκόλακας...

συνεχίζεται...


* mygreekfm