Καζαντζίδης ή Νταλάρας... 2

Στη δεκαετία του '70 λοιπόν, στην αρχή της καρριέρας του ο Νταλάρας με τον ένα ή άλλο τρόπο ευτύχησε να πει καλά τραγούδια, κάποια σε πρώτη και κάποια σε δεύτερη εκτέλεση ή ελληνική διασκευή και έτσι θα τα είχε πλέον στο μέλλον σαν το δυνατό του χαρτί. Σε δεύτερη εκτέλεση "Πούναι τα χρόνια", "Μη μου θυμώνεις μάτια μου","Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" κ.α. σε διασκευή το "Μέτοικο" του Μουστακί και σε πρώτη εκτέλεση τραγούδια του Κουγιουμτζή, του Καλδάρα, Λοίζου, Γκάρτζου κ.α. Η διαχείριση της καρριέρας του ήταν θέμα του ίδιου του Μάτσα ενώ ο παραγωγός Αχιλλέας Θεοφίλου είχε στην προστασία του τη Χάρη Αλεξίου που τελικά παντρεύτηκε. Οι καλύτεροι παραγωγοί, Μακράκης Μπενέτος, Θεοφίλου επιστρατεύονται για τα 3 πουλέν του Μάτσα, Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου.

Όσον αφορά το λεγόμενο πολιτικό ή στρατευμένο τραγούδι ο Νταλάρας έκανε διπλωματικούς ελιγμούς, ώστε και να φανεί σαν φανατικός υποστηρικτής της μεταπολίτευσης αλλά και να μην χρωματιστεί σαν κουκουές ή αριστεριστής, ακόμα ούτε σαν πασόκος φανερά αφού το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν ανερχόμενη και καλά, αριστερο-σοσιαλιστική δύναμη... Κάποιοι άλλοι τραγουδιστές χρεωμένοι με μεγάλες επιτυχίες μεσα στη χούντα, δεν τόλμησαν να φανούν στα γήπεδα και συνέχισαν τις καρριέρες τους στα λαϊκά μαγαζιά, με αποτέλεσμα κάποιοι απο αυτους να εξαφανισθούν όπως ο Καλατζής και ο Κόκοτας ενώ ο Πουλόπουλος αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να πάει στο ελαφρο-ποπ τραγούδι, κάτι που έκανε και  ο Πάριος δειλά δειλά, αλλά που έκανε αργότερα πιό σωστές κινήσεις για να επανέλθει. Ο Μητροπάνος έπεσε το '77 στα "χέρια" του Μουσαφίρη προσπαθώντας να καλύψει το κενό της έλλειψης του Καζαντζίδη, κάτι που επίσης εκμεταλλεύτηκε και ο Διονυσίου. Ο Βοσκόπουλος απλά εξαφανίστηκε μέχρι να περάσει αυτη η "μπόρα"... Τοτε ήταν που παντρεύτηκε τη Μαρινέλα, ένα βράδυ με το αυτοκίνητο σταμάτησε σ'ενα φανάρι, δίπλα περίμενε στο δικό της η Μαρινέλα. "Παντρευόμαστε" της είπε; Και αυτο ήτανε...

Τα "Λιανοτράγουδα" ήταν ο δίσκος που έδωσε αντιστασιακή "σφραγίδα" στον Γ.Ν. και έκανε επιτυχία μεγάλη, με τη μικρή συμμετοχή της Βίσση, την ίδια στιγμή που η "Ανατολή" του Μίκη με το Στέλιο δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου. Μάλιστα το συγκλονιστικό ζεϊμπέκικο "Απονες εξουσίες" απο αυτό το δίσκο έγινε επιτυχία μετά το 2000, πιθανολογώ απο το γεγονός ότι ο Γιάννης Θυμάκης το έλεγε κάθε βράδυ στα Χανιά, στο πολύ πετυχημένο "Προξενείο" με κοινό όπως : Ν.Μεντή, Τ.Χαλκιάς, Μ.Μανουσάκης, Γ.Βόγλης, Αλ.Παλαιολόγου, Α.Γκλέτσος κ.α. και έτσι ακούστηκε ευρύτατα!!

Βέβαια παρ'ολη την μή αντιστασιακή του δράση μέσα στην 7ετία, ο Λαμπρόπουλος (Columbia) επέλεξε να επανεκδόσει τους πριν τη χούντα δίσκους με το Μπιθικώτση με τον "αφρό" του Μίκη, το "Άξιον εστί", τη "Ρωμιοσύνη", τα "Λαϊκά", "Επιφάνεια"  και όλα τα άλλα, που σάρωσαν εμπορικά το '74-'76!! Ο Μίκης πιστεύω είχε μία σαδιστική στάση απέναντι στις εταιρείες και αν δει κανείς τη δισκογραφία του θα μείνει έκπληκτος απο τον αριθμό των εταιρειών που έχει ηχογραφήσει. Δίσκους έκανε τότε με τον Πανδή, τη Φαραντούρη, ένα πρώην υποδηματοποιό που ανακάλυψε ο ίδιος, τον Αντωνη Καλογιάννη, μέχρι και με τον Πουλόπουλο!! Έτσι δεν του κατσαν πολλές τέτοιες παραγωγές του Γιώργου, αυτό έχω την αίσθηση ότι του στοίχισε γιαυτο αργότερα επιδίωξε να τραγουδήσει και να κυκλοφορήσει τα πάντα απο Μίκη!! 

Με τον Καζαντζίδη λοιπόν εκτος δισκογραφίας απο το 1975 και ύστερα και με τις εταιρείες να εισπράτουν απο τις επανεκδόσεις όταν αυτός έπαιρνε κάτι λίγα ποσοστά απο την ΑΕΠΙ, κύλησαν τα επόμενα χρόνια. 

Και πάλι όμως δεν του 'κατσαν του Γιώργου οι περιστάσεις αφου απο το πουθενά εμφανίστηκε κάποιος Ξυδάκης και κάποιος Ρασούλης, όπως και κάποιοι τραγουδιστές  ένας Δημήτρης Κοντογιάννης απο ρεμπέτικη κομπανία και ένας Νίκος Παπάζογλου απο τους "Αχαρνής" του Σαββόπουλου... "Εκδίκηση της γυφτιάς" το 1978 και "Δήθεν" το 1979, ρεμπέτικες κομπανίες, Σαββόπουλος στο Σκορπιό (;) με την περίφημη μακαρονάδα (εμεις δε φάγαμε γμτ...), Σιδηρόπουλος και ο Μάνος Χατζιδάκις να διοργανώνει αγώνες τραγουδιού...!!!

Ο Νταλάρας ίσα που δεν ξεχάστηκε το διάστημα αυτό και μπορεί το 1979 να μην τραγούδησε το μνημειώδη "Σταυρό του Νότου" όμως τραγούδησε τα "Παραπονεμένα λόγια" του Μαρκόπουλου και δεν πέρασε στη λήθη... Το 1979 ήταν επίσης η χρονιά που βγήκε η "Ρεζέρβα" και το "Φλου" χρονιές που το ροκ έκανε θραύση στη νεολαία!!

Ο Ρασούλης γράφει ακατάπαυστα επιτυχίες και έχει οδηγήσει όλους τους στιχουργούς σπίτια τους ενω οι εταιρείες θέλουν κι άλλο μετά την τεράστια επιτυχία που είχαν τα "Τραγούδια της Χαρούλας". Ο μόνος που τον παλεύει κάπως είναι ο Σαββόπουλος και κάποιος άλλος, ο Ακης Πάνου, που έχει υλικό και που μετα απο περιπέτειες κάνει δίσκο με το Νταλάρα το 1982, αφού ο Άκης είχε πραγματική ανάγκη τα χρήματα, όπου βγήκαν δύο τεράστιες επιτυχίες, το "Θέλω να τα πω" και "Εφτα νομά", τραγούδια που κράτησαν το Γιώργο στη νέα αυτή τάση. Κάτι που ουδόλως... τεσπα...

Η Αρβανιτάκη έχει γίνει πια μεγάλο όνομα, η Οπισθοδρομική παίζει στα μεγαλύτερα μαγαζιά και οι συζητήσεις για επάνοδο του Στελάρα δίνουν και παίρνουν μετα και απο την εκπομπή των ρεπόρτερς (Χαρδαβέλα, Δημαρά, Λιάνη) στην ΕΡΤ. 

Το 1983 τα "Παιδιά απ'την Πάτρα" αφου έχουν κάποιες απίστευτα πετυχημένες σαιζόν στο "Χάραμα" στην Πάτρα βγάζουν δίσκο στους Αφους Φαληρέα και όλη η Ελλάδα τσιφτετελιάζεται. Ο Νταλ. αφήνει στην άκρη την κουλτούρα και γίνεται ένα με τα συρτοτσιφτετέλια κάνοντας συναυλία στον "Ορφέα" με τον... ύμνο του 1963 "Θα σου φύγω"... Αν δεν κάνω λάθος ένα χρόνο πριν είχε αποφασίσει να απέχε ιαπο τα μεγάλα μαγαζιά. Είχε πάρει χαμπάρι ότι καλύτερα 50 συναυλίες το χρόνο παρα να ξελαρυγγιάζεσαι κάθε βράδυ μέσα σε σύννεφα καπνου για να διασκεδάσεις στην ουσία μερικούς εφοπλιστάδες, βιομήχανους, πολιτικούς και εργολάβους...
Ολο αυτό όμως έγινε μπούμεραγκ για τους εταιρειάρχες και τα σχέδια τους... η Γλυκερία (Κωτούλα) που μέχρι τότε πάλευε να κάνει καρριέρα απο δω και εκεί και ένα διάστημα με τον Νταλάρα, με παραγωγό και σύζυγο το Στέλιο Φωτιάδη, πρώην "Νοστράδαμος", βγάζει τον περίφημο δίσκο "Μια βραδυά στην Όμορφη νύχτα" και πουλάει τρελλά. Απο τότε μέχρι σήμερα τα συρτοτσιφτετέλια της Λύδια, της Γκρέυ και της Πάνου θα παίζονται κάθε βράδυ απ'άκρη σ'άκρη σε όλη τη χώρα και όχι μόνο!!!
Η αλήθεια είναι ότι μετά τον "Ορφέα" ο Ντ. αφενός παρατάει τα νυχτερινά μαγαζιά όπως είχε δηλώσει και αφετέρου προσπαθεί ώστε οι συναυλίες του να είναι υψηλού επιπέδου διαλέγοντας κορυφαίους μουσικούς, συντραγουδιστές και  συνεργάτες. Η αλήθεια είναι επίσης ότι παρέμεινε πάντα ανταγωνιστικός ως προς τους συναδέλφους του αφου έβλεπε να βγάζουν 10πλάσια χρήματα και παραπάνω στη "νύχτα", κάτι που στην πορεία θα τον "αναγκάσει" να γίνει επιθετικός και παραπονιάρης ενω αυτη ήταν καθαρά δική του επιλογή.
Στο peak αυτης της περιόδου ο Ρασούλης γράφει μερικά απο τα πιό ώριμα του λαϊκά και  ο Νταλάρας έχει την τύχη να πει το "Οι κυβερνήσεις πέφτουνε" φράση που έγινε σλόγκαν και μέχρι σήμερα ακόμα !! Παράλληλα ο Λευτέρης Χαψιάδης που ήταν χρόνια κοντά στον Νταλάρα, γράφει πάνω στον καμβά του Ρασούλη "Μια είναι η ουσία" για τη Χαρούλα και "Χίλιες φορές" για το Γιώργο.

Μέσα λοιπόν στη δεκαετία 1976-1986 οι δύο δημιουργοί που βγάζουν στα ανοιχτά τον Νταλάρα είναι σαφώς ο Ρασούλης και ο Ακης Πάνου ενω θα πρέπει να ευγνωμονεί την τύχη που του έφερε παλιά τραγούδια που δεν τα πέρασαν τα "Παιδιά απο την Πάτρα" και τα επανέφερε αυτος... Για μιά ακόμα φορά πάτησε στην πεπατημένη και δε δημιούργησε  δική του εποχή, κάτι που πάντα έκανε ο Καζαντζίδης, οπότε καμμία δηλαδή εξίσωση ή ομοιότητα!!
Αντίθετα ο Ρασούλης δημιούργησε σχολή και άφησε εποχή ενώ ο Ξυδάκης προτίμησε να βγεί απο το παιγνίδι και διάλεξε το δρόμο της εκλεκτικής σκηνής του έντεχνου. Ο Ρασούλης έστρεψε και συμπαρέσυρε μιά ολόκληρη γενιά στους δρόμους της σκέψης του, μιας σκέψης όμως που "επέστρεφε" αυτα που αφομοίωνε απο τις κουβέντες, τις απαιτήσεις της εποχής, τα βιβλία, τις ταινίες, τα συνθήματα στους τοίχους και που βρήκε τον τρόπο να τα κάνει στίχο!!

Η αίσθηση που έχω για την περίοδο αυτή, (1978-1985) είναι ένα λαϊκό τραγούδι να ξαναγεννιέται, τον κόσμο να ντελιριάζεται σε ρεμπετάδικα και μπουζουκοταβέρνες και να ζει σε ένα κλίμα ευδαιμονίας για τα χρόνια του σοσιαλισμού που έρχεται και που στη συνέχεια ήρθε (που τελικά ήταν "σοσιαλισμός") και ένα Νταλάρα να τρέχει ασθμαίνων πίσω απο το τραίνο που έχασε να σώσει την όποια καρριέρα λες κι άλλα βάσανα δεν είχαμε...

Η ιστορία αυτή συνεχίστηκε μέχρι που κάποια κοπέλλα στα 1984 γράφει ένα ωραίο χασάπικο "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ", κάποια Νικολακοπούλου... Αυτός ο δίσκος του Κραουνάκη και της Λίνας γύρισε τη ροή των πραγμάτων και πάλι. Στο παιγνίδι μπήκε  ο Σπανουδάκης, η ποπ σκηνή με Τερμίτες και Φατμέ και η τράπουλα πάλι ανακατεύτηκε μετά τον κορεσμό του λαϊκο-ρεμπέτικου... Ο Σαββόπουλος αντιμετωπίζει το ελληνικό τραγούδι στις τηλεοπτικές του εκπομπές σαν ενα κήπο με πολλά όμορφα λουλούδια και απενοχοποιεί το παλιό ελαφρό τραγούδι, το παραδοσιακό, το τσιγγάνικο. Ο Πάριος θα βγάλει το "Να το πάρεις το κορίτσι" και ο Νταλάρας το "Ελα μου κοπέλλα μου" στα "Λάτιν" που φιλοδωρήθηκε με πολλους πλατινένιους απο τη γενιά των '20ies και '30ies. 

Το λαϊκό όμως δεν ξεχάστηκε. Ο Χριστοδουλόπουλος γίνεται όνομα και ο Αγγελόπουλος κάνει δεύτερη καρριέρα. Βασιλιάς της νύχτας είναι πλέον ο Στράτος Διονυσίου μετά τη γνωστή του περιπέτεια, που τον πείσμωσε πιο πολυ. Ο Βοσκόπουλος ξαναγυρίζει στην πρώτη γραμμή της νύχτας με πολλές επιτυχίες. Ο Πουλόπουλος κάνει 2-3 πολυ εμπορικές σαιζόν, πράγμα που θα του επιτρέψει να κάθεται για πολλά χρόνια, αφου κάνει και μιά σωστή διαχείριση στα οικονομικά του.
Το περιοδικό "Ντέφι" στη συνέχεια της αίγλης της επανόδου του λαϊκού κάνει συναυλίες στο Λυκαβηττο και ο κόσμος ψάχνει το παλιό λαϊκό ρεπερτόριο αναζητώντας τον Καζαντζίδη όλο και πιο πολύ!! 

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος επανέρχεται και γράφει για τον κλώνο του Στελάρα, το Λεωνίδα Βελή "Και το βράδυ το βραδάκι" ενώ στη συνέχεια δίνει στον Νταλάρα μιά σειρά λατινοειδών...
Οι ενέργειες του Αντώνη Τρίτση και της παρέας του Μανώλη Ρασούλη θα πείσουν τους κρατικούς φορείς να αλλάξουν το νόμο και να απελευθερωθεί ο Καζαντζίδης. 

συνεχίζεται