Για το Θόδωρο Αγγελόπουλο

Πριν λίγες μέρες άφησε τον κόσμο αυτο ένας σπουδαίος Ελληνας, ένα ποιητής της εικόνας, ο σκηνοθέτης  Θόδωρος Αγγελόπουλος. Δεν είμαι ειδικός να αποτιμήσω το έργο του, όμως σαν ένας απλός θεατής και σαν προβληματισμένος νεανίας όταν έβλεπα το "Θίασο", τους "Κυνηγούς", το "Τοπίο στην ομίχλη" κλπ ένοιωσα να μου μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνω αφου πρώτα σκεφτώ και όχι αυτη του σινεμά τσιχλόφουσκα -που κι αυτος ως ενα βαθμό επιτέλεσε το έργο του- με έμαθε σε μεγάλο βαθμό να εκτιμώ τις εικόνες -όσο κι αν ακούγεται βαρύ αυτο- και με βοήθησε μαζι με άλλους, να δω πέρα απο το μένος του κομματικού οπαδού.

Οσο κι αν προσπαθήσει κανεις να αμφισβητήσει το έργο του ή την εν γένει παρουσία του στο χώρο του κινηματογράφου -αφου είχε και αδύναμες στιγμές- δεν θα πάει μακρυά, αν αντιπαρατεθεί με τις ποιητικές εικόνες και τις βασανιστικές αλήθειες του "Θίασου", με τις υπέροχες μουσικές της Καραΐνδρου, τη φωτογραφία του Αρβανίτη, το άψογα μοντάζ, τις άψογες ερμηνείες των ηθοποιών!!

Το "Θίασο" -ευτυχώς- έδειξε η ΕΡΤ το βράδυ του φευγιού του, σε μιά πολυ καλή κόπια και χωρις διαφημίσεις. (Το τελευταίο το αναφέρω για να θυμήσω τι τραβάγαμε παλιότερα για να δούμε μια ταινία στην ΕΡΤ...).

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σε ένα παγκόσμιο τοπίο όπου είχε να αντιπαρατεθεί με κολοσσούς, όπως η Ιταλική σχολή, ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκυ, ο Φασμπίντερ, ο Γκοντάρ, ο Κόππολα, ο Γκιουνέϊ κ.α. κατάφερε με τα εγχώρια υλικά, με την απλότητα της εικόνας και την εμβάθυνση των νοημάτων, να γίνει κατανοητός και παραδεκτός σε μιά εποχή που οι σειρήνες του μοντερνισμού και των τεχνολογικών εφφε έτειναν να κάνουν τον κινηματογράφο τσίρκο!! Αντ'αυτου παρέδωσε στο κοινό και στην ιστορία πλέον, μία καταγραφή και άποψη για κυρίαρχα ιστορικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, περασμένα με μυθιστορηματικό τρόπο μέσα απο την ανθρώπινη κλίμακα και μικρές προσωπικές ιστορίες, με όλα τα στοιχεία του δράματος όπως αυτο ορίζεται στην κλασσική εποχή, χωρις τους διαθλαστικούς φακούς του λάϊφ-στάϊλ περασμένων ή σημερινών εποχών...