Πως το φερε η κουβέντα ... ποια κουβέντα ;; Σήμερα το απόγευμα στον αποχαιρετισμό φίλου και γείτονα που άφησε το μάταιο αυτο κόσμο στα 78 του, απρόσμενα, πατέρα μάλιστα αρκετα γνωστού δημοσιογράφου, κουβέντιαζαν δίπλα δυο 80ρηδες, κάπου εκει τους έκανα ...
Η συζήτηση ξεκίνησε απο το πως κάποιοι φεύγουν απο τη ζωη και δεν τακτοποιούν την περιουσία τους ώστε να μην "φαγώνονται" οι κληρονόμοι -όχι ότι είχε να κάνει με τον τεθνεώτα, κάθε άλλο μάλιστα- και πως ήρθε η συζήτηση σε μια φαγωμάρα σε κάποιο χωριο απο τον αδερφό του ενός ή μάλλον το γιο του, που ήθελε να εκμετταλευτεί την μη ύπαρξη συμβολαίου και ήθελε να κάνει κατάληψη σε ένα κοινόχρηστο χώρο, ρίχνοντας μια βάση απο μπετον και φτιάχνοντας μια αποθήκη απο τσίγκο για να βάζει τα πράγματα του, παρόλο που είχε και άλλο χώρο εύκαιρο !!
Αφου κουβέντιασαν πολυ χαριτωμένα για το περιστατικό, ο ίδιος συνομιλητής λέει :
- Δεν τις μπορω ρε παιδι μου τις παράγκες !! Και ξέρεις απο πότε ;;
- Απο τότε που ήμουνα στην Ευελπίδων και ήταν ακριβώς δίπλα, ένας τεράστιος προσφυγικός καταυλισμός γεμάτος παράγκες. Ολη η περιοχή ήτανε γεμάτη τσίγκινες παράγκες ...
και περιέγραφε την κακομοιριά που υπήρχε άσχετα αν εμας σήμερα μας φαίνεται κάπως ρομαντικό, ειδικά όταν τα βλέπουμε σε κάποιες παλιές ταινίες, καθήμενοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες μας, στα ζεστα και μεγάλα σαλόνια μας ...
Μπόρεσα να συμπεράνω επειδη είναι συγγενής μου, ότι η παραπάνω περιγραφή πρέπει να ήταν γύρω στα 1948-49 και μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί ήταν κάτι που δεν γνώριζα !! Δεν θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις για να περιγράψω τις εικόνες, αφου ήταν πραγματικά σαν να το βλέπεις !!
Απαντάει όμως και ο έτερος συνομιλητής :
- Εγω έμενα στο Δουργούτι, Ξέρεις που είναι το Δουργούτι ! Στην Πάντειο απο πάνω, όλη αυτη η περιοχή , γεμάτη παράγκες, ηταν φτιαγμένες απο τσίγκο και είχανε πάνω πισσόχαρτο. Επαίρναμε που λες ένα γαζοντενεκέ και πηγαίναμε σε ένα σημείο που ήτανε η βρύση και περιμένανε ουρα 60-70 άτομα, εκει επερίμενες υπομονετικά νάρθει η σειρα σου να γεμίσεις να πάρεις το νερό σου ...
- Και γινότανε και φασαρίες .. συμπληρώνει ο πρώτος ..
- Εε ναι γινότανε και φασαρίες, αλλα τι να κάνεις ... περίμενες ...
Υπολογίζω απο την ηλικία του δεύτερου συνομιλητή ότι θα ήταν γύρω στο 1950-'52, αφου προφανώς θα σπούδαζε μια και ήταν συνταξιούχος υπάλληλος.
Ιστορίες που φαντάζουν τόσο απόμακρες και τόσο ξένες με το σήμερα, ειδικά με τη νεότερη γενιά ...
Ταυτόχρονα είχα ακόμα στο μυαλό μου και τις ιστορίες του Μίκη απο κείνες τις εποχές, που ακουσα και είδα χθες βράδυ, στο 4ο μέρος της συνέντευξης του, γιατί άλλο να το έχεις διαβάσει ή ακούσει κάπου και άλλο να στο διηγούνται ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου