Έχοντας μια σχετική εμμονή με τις πτώσεις των ανθρώπων, είδα με ενδιαφέρον τον τελευταίο περίπατο του Καραμανλή από τη Ρηγίλλης στο Ζάππειο. Κατέβηκε τη σκάλα σαν την Γκλόρια Σβάνσον στο Sunset Bοulevard και πάνω σε κάθε σκαλοπάτι ήταν γραμμένες οι λέξεις: πτώση, λήθη, μοίρα - η πηχτή σκιά που ρίχνουν τα περασμένα μεγαλεία στις μικρές, σπασμωδικές ζωές. Η σημειολογία υπήρξε καλλίτεχνις: η Ρηγίλλης κατηφορίζει. Έτσι, ο μοιραίος, άβουλος πενηνταπεντάρης πήρε την κατηφόρα του προς τον τελευταίο σταθμό, ενώ οι αιμοδιψείς κυρίες του Κολωνακίου ψιθύριζαν με ακινητοποιημένα βλέφαρα στο πεζοδρόμιο: «Είναι φως φανάρι, το παιδί παίρνει λίθιο!».
Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφόρησε η είδηση του χωρισμού της «σιδηράς» Γιάννας Αγγελοπούλου από τον άντρα της. Τηρουμένων των αναλογιών, η δική της πτώση δεν είναι μικρότερη. Η εφημερίδα και ο γάμος της απέτυχαν, πωλούν το γιγαντιαίο σκάφος τους, μοιράζουν τα κουμάντα τους - επιστροφή στα βασικά, μαζί με μια σχετική ταπείνωση. Έμειναν κάτι φωτογραφίες της με πούρο και γούνα - οι ιαχές της Ολυμπιάδας κάτω απ' τον θρήνο της διπλοπενιάς.
«Σήμερα είσαι Ωνάσης κι αύριο Θανάσης» λέει η παροιμία, αλλά η πτώση των περίβλεπτων είναι ίσως το πιο δραματικό μοτίβο της μοίρας, μετά τον θάνατο. Στην αρχαία λογοτεχνία έχει ανάλογη ένταση με την αιμομιξία, τον χωρισμό των αγαπημένων, την τύφλωση και τον εξοστρακισμό του αποσυνάγωγου από το σώμα της κοινωνίας - πράγμα που τον εξισώνει με τα θηρία. Ακόμα και στα πιο κοντινά χρόνια, πρόσωπα που εξέπεσαν από την εξουσία τους πήραν διαστάσεις θρύλου, ακόμα κι αν η δύναμή τους ήταν βασισμένη στην Ύβρι και το Έγκλημα. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ τη Λένι Ρίφενσταλ, τον αισθητικό και παντοδύναμο απολογητή του ναζισμού, που έμενε σε ένα δυάρι με τη μάνα της μετά τον πόλεμο, διωγμένη από παντού. Αν και πρόκειται για πρόσωπο δαιμονικό, ομολογώ ότι πάντα με αφορούσε: όχι μόνο για την καλλιτεχνική της δριμύτητα και εφευρετικότητα, αλλά και για το γεγονός ότι κατάφερε να ξαναγεννηθεί πέντε φορές μετά από ισάριθμες καταστροφές. Είναι σαν να μου δίδαξε ότι το σκαμπανέβασμα της μοίρας είναι η κρησάρα που ξεχωρίζει τους νικητές από τους ηττημένους. Όποιος επιμένει, κάποια στιγμή ξανασηκώνεται. (Αν και δεν είναι τόσο εύκολο να επιμένεις, όταν έχεις απέναντί σου την Ντόρα Μπακογιάννη - φοβάσαι και τρέχεις να κρυφτείς!)
Ολο το άρθρο εδωΣχόλιο Ρεμπέτ Καφε
Ωραίο σχόλιο κύριε Στάθη, ωραιογραμμένο, αλλα ας σκεφτούμε το δύσμοιρο λαο ... ας σκεφτούμε 2,μισυ ε-κα-το-μμύ-ρια Ελληνες κάτω απο το όριο της φτώχειας, που βλέπουνε τη σύνταξη, το μισθο νάρχεται και φτύνουν την ώρα και τη στιγμη ... που βρίζουν πατόκορφα τον πολιτικό που καβαλάει το 10μετρο τζίπ και πάει για σκι στην Αράχωβα ή που καβαλάει το αεροπλάνο και πάει για σπα στις Μαλδίβες, σαν την Μενεγάκη και την Καγιά ...
Τι να την κάνω την πτώση ενος φελλού, ενος ρουφιάνου της κάθε εξουσίας που έλαχε να είναι ο πιο γλειώδης ή νάχει δεσμούς αίματος ή σπέρματος με κάποιον ισχυρό ;; Τι δημοκρατίες και φούμαρα μας πουλάνε όλοι ;; Και σεις κονδυλοφόροι με τις γραφίδες βουτηγμένες στο σάλιο και στο αίμα, υποταγμένοι και σκυμμένοι με κάτι λογαριασμούς τραπέζης επίσης "νάαα", τι αισθητικές, ευαισθησίες και μαλακίες μας πουλάτε ;;
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΕΙΝΑΕΙ ΡΕΕΕΕ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΕΠΙΧΑΙΡΟΥΝ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ ...
ΘΑ ΜΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΥΛΑΚΉ ;; ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ;;
ΘΑ ΜΑΣ ΧΡΕΩΣΕΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ;;
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΟ "ΔΙΟΡΙΖΕ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ ;;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου