Ελληνικό τραγούδι, μέρος 3ο

Μείναν λοιπον οι 3 ομιλητές και ο λαλίστατος επι του θέματος και ενημερωμένος Φυντανίδης, στο ότι μέσα στη δεκαετία του '90 υπήρξε ένα μικρο ρεύμα καλου ελληνικού τραγουδιού, αν θυμάμαι καλα αυτος ήταν ο όρος αφου μέχρι και η Θώδη, η Σαρρη και η Αντζελα πια αμφισβητούν τους όρους έντεχνο και ποιοτικό και έτσι ακόμα και οι πιο ακραιφνείς έντεχνοι δεν θέλουν να μπαίνουν στο στόμα της κάθε Λαίδης του χυδαιο-λαϊκού ... αποδεκτή στάση θα έλεγα ... Τελικά λοιπον οριοθέτησαν με δύο ονόματα, αυτα των Αλκ.Ιωαννίδη και Ορφ.Περίδη το καλο ελληνικό τραγούδι των '90 ενω στη δεκαετία του 2000 αποδέχτηκαν την επικράτηση του ραπ και ηλεκτρονικού κάτι που ο Βουρλιώτης σε ένθετο απόσπασμα ονομάτισε έρμπαν (urban) με παρακλάδια το χιπ-χοπ και ραπ, όροι που είναι αποδεκτοί βέβαια σε ολο τον κόσμο πια. Τέλος έγινε και μία αναφορά στην Μόνικα, που όλοι την περιμένουν να τραγουδήσει ελληνικό στίχο, για να την αποδεχτούν !! Η Μόνικα βέβαια στο ένθετο φιλμάκι, υποστήριξε τον ήχο και στίχο της στα πλαίσια της διεθνούς μουσικής πραγματικότητας έτσι αφελώς ... μη θέλοντας να κατατάξει εαυτόν κάπου ενω στην πράξη την ακούσαμε να λέει ένα ελληνικό τραγούδι στο ανκόρ τις προάλλες στα Χανια όπου έγινε το αδιαχώρητο με νεανικό και όχι μόνο κοινο !!

Τελικά λοιπον στη δεκαετία που διανύουμε παραδέχτηκαν ότι δεν υπήρξε κάποιο ρεύμα καλου νέου ελληνικού τραγουδιού και εδω θα συμφωνήσουμε πάλι. Θεώρησαν ότι το κακο και το κενο αυτο, προήλθε απο την ιδιωτική τηλεόραση και το συνεχές προμοτάρισμα του ευτελούς λαϊκο-ποπ (ο όρος δικος μας)
Και εδω όμως ξέχασαν κάποια πράγματα που διαδραματίστηκαν με αυτους απόντες !! Την επαναφορά και τον εναγκαλισμό μεγάλου μέρους του κόσμου και δη της νεολαίας στο παραδοσιακό τραγούδι είτε με την τρέχουσα λαϊκο-δημοτική του εκφορά είτε με την εντεχνο-έθνικ προσέγγιση του, απο σχήματα και μουσικούς ψαγμένους με σπουδες και εντρύφηση σε παλιούς και ξεχασμένους τρόπους ερμηνείας και παιξίματος.
Η δίψα του Αθηναίου, του απόλυτα τσιμενταρισμένου και μποτιλιαρισμένου, να τρέξει σε ένα νησι, στην Κρήτη, την Πελοπόνησο, την Ηπειρο κλπ να μυρίσει χώμα και λουλούδι, να αναπνεύσει καθαρό αέρα, να φάει αγνη τροφή, να δει αγνα πρόσωπα και να ακούσει ανόθευτη μουσική της ψυχης, ξαναφέρνει όλη αυτη την στιγματισμένη απο τη χούντα παράδοση στο προσκήνιο και ενω νέοι καλλιτέχνες "βγαίνουν" στις επαρχίες, νέοι μουσικοί στις μεγάλες πόλεις ψάχνονται στις τροπικές κλίμακες της καθ'ημων ανατολής !!
Ε τι να κάνουμε ... μαζι με το low-bap, το ραπ και την ελεκτρόνικα παράλληλα στην Ελλάδα ανθει και πάλι το παραδοσιακό τραγούδι !! Στην Κρήτη είναι πολλοι οι ραδιοσταθμοί με μόνο κρητική μουσική, περιοδικά, εκπομπές, κυκλοφορίες δίσκων μια παραγωγή πυρετώδης, το ίδιο γίνεται και στα νησια του Αιγαίου και απ'όσο ξέρω και σε πολλα μέρη της Ελλάδας με πανηγύρια εκδηλώσεις κλπ και μου έρχονται τώρα στο μυαλό οι Κώστας Σαφέτης, Σπύρος Σώλος, Αρετή Κετιμέ, Μάνος Κουτσαγγελίδης και άλλοι !!

Θα μπορούσαμε βέβαια να θεωρήσουμε τα τελευταία 15 χρόνια σαν μουσικό ρεύμα αυτο της εντεχνο-παραδοσιακής μπαλλάντας -δεν έχει υπάρξει άλλωστε ξανα οροθέτηση- που ξεκίνησε απο πρώην ροκάδες και ποπ δημιουργούς όπως ο Μάλαμας, ο Θαλασσινός και που ΔΕΝ θέλουν να εντάξουν οι παλιοί σπουδαγμένοι έντεχνοι συνθέτες στις γραμμες τους !! Η εποχή των συνθετών-μαέστρων με τα χέρια στον αέρα και τις μεγάλες ορχήστρες έχει πλέον παρέλθει. Αντ'αυτων οι λεγόμενοι έντεχνοι συνθέτες των '90 και '00 είναι νεολαίοι πρωην ροκάδες, μπαλλανταδόροι που συνήθως τα κάνουν όλα, μουσική, στίχο, κιθάρα κλπ όπως οι πραναφερθέντες, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Ανδρέου και λίγοι άλλοι που οριοθετούν ένα ρεύμα αλλα όχι με τόση μεγάλη ένταση όπως το παρελθόν.
Παράλληλα παραδοσιακοί τροβαδούροι με έντεχνα και έθνικ χαρακτηριστικά όπως ο Ψαραντώνης, οι Χαϊνηδες, ο Λουδοβίκος και ο Τζουγανάκης χρησιμοποιώντας την παράδοση της Κρήτης έρχονται να καλύψουν το κενο της αφηρημένης και συχνα κούφιας στιχουργίας του λεγόμενου έντεχνου και παίζουν κι αυτοι ρόλο σαν μία παράλληλη σκηνη.
Στο λαϊκο-ρεμπέτικο με την παλιά του έννοια, ένας Κορακάκης δεν φέρνει την άνοιξη !! Ενω έγραψε 3-4 δίσκους καλους στην αρχη, οι εταιρείες τον ξεζούμισαν στην προσπάθεια τους να κάνουν το σουξε και τον "έκαψαν". Ο Ζήκας που κινηθηκε περίπου στον ίδιο χώρο ήταν πιο χαλαρός, αλλα δεν κατάφερε να κάνει κι αυτος κάτι σπουδαίο, παρ'ολη τη στήριξη του Νταλάρα ...
Οι μεγάλες ρεμπέτικες παραγωγές που ξεκίνησαν απο μία μεγαλόπνοη συναυλία το 1992 στο "Παλλας" που οργάνωσε ο Ελληνιάδης και ακολούθησαν τα πρότζεκτ του Ξαρχάκου και Φέρρη, δεν πρόσθεσαν τίποτα στο είδος ίσως μόνο την ανάγκη για μία μιουζικαλ-οποίηση του ρεμπέτικου που έμεινε εκει.

Επομένως με όλες αυτες τις αντιθέσεις και δεδομένης της κυριαρχίας του ελαφρο λαϊκο-ποπ έως και χυδαίου, διανύουμε το τέλος αυτης της δεκαετίας μέσα σε ένα παγκόσμιο μουσικό χάρτη που πραγματικά ψάχνει έρμα και έρεισμα ... δεν είμαστε μόνοι μας !! Παράλληλα αναπτύσσονται μουσικές σκηνες, επηρρεασμένες απο τα δυτικα ή τα ανατολικά πρότυπα αλλα και με ενδοσκόπηση στα κατ'εξοχήν δικα μας !! Και εν τέλει η ευκολία να ακούσει κανεις μουσική σήμερα αλλα και να παράξει, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την αυθόρμητη δημιουργία του παρελθόντος, σε καιρους δύσκολους και χαλεπούς, όταν η μουσική ήταν πολυτέλεια, ευκαιριακή και σε ειδικές περιπτώσεις και όχι καθημερινό προϊόν για να μας φτιάχνει τη διάθεση ή να μας κάνει παρέα ή να μπαίνει σαν χαλί ή να επενδύει την εικόνα ...