Κυττώντας κανεις διαδοχικά τις αναρτήσεις του blog music πέφτει πάνω στην παρουσίαση της συναυλίας των Σαββόπουλου και Παπακωνσταντίνου με συνέντευξη του δεύτερου και καπάκι τη συνέντευξη του Ζμπίγκνιεφ Πράϊσνερ. Η διαφορά εμφανής ... απο την τιποτολογία και την τάχα μου ανακάλυψη του αιθέρα και του ανύπαρκτου μποζόνιου της μουσικής και της έμπνευσης του Λαρισαίου "γοητευτικού (!!) και αντιφατικού περφόρμερ και συνθέτη" κατα Χάρη Ποντίδα ... σε ένα λόγο ειλικρινή, προσγειωμένο και καθόλου καβαλημένο απο τον Πολωνό συνθέτη που όσο νάναι είναι και πιο καταρτισμένος μουσικά, αν και στα δικα μου αυτιά αυτο δεν είναι κριτήριο πάντα ...
Εντάξει βρε αδέρφια, Νιόνιο και Θανάση, σας γουστάρουμε και σας ακούμε χρόνια, αλλα πολυ εφφε τελευταία ρε παιδιά, κουλάρετε λίγο, μην θεωρητικοποιούμε τη "Συννεφούλα" και μην το καβαλάμε επειδή έτυχε η Μελίνα Κανα να μας απογειώσει κάποτε. Συνολικά έχουν δώσει έργο οι παραπάνω, μη λέμε ότι θέλουμε, αλλα η μετριοπάθεια που το διέπει αυτο το παρελθόν έργο, δεν κολλάει καθόλου με όλο αυτο το κολλαζ του ψευτοπνευματώδους και απο έδρας ύφους και συνάμα με το ανέμελο συναυλιακό-εισπρακτικό χαμογελαστό στυλάκι "να τα πάρουμε" ... και όταν μάλιστα δεν υπάρχει στην ουσία κοινωνικό βάθος και μίνιμουμ πολιτική απαίτηση απο ένα κατεστημένο που "μας" χρησιμοποιεί πια και "μας" στηρίζει, παρα μας έχει απέναντι του γιατί έχουμε να του προτάξουμε τις ταξικές και τις ανθρώπινες μας απαιτήσεις, με "θούριους" όπως :
"Είμαστε πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροι, νέοι καιροι ξημερώνουνε πάλι, να η φωτιά να η ζωή" !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου