Ο αμανετζής μπορεί να μην τόσο τεχνίτης όσο ο Νούρος, ο Καρίπης, ο Σωφρονίου και άλλοι ισότιμοι, αλλά η ορχήστρα δίνει ρέστα!! Ιδίως ο Βαγγέλης Ανδριάς ή Ναύτης.
Ασφαλώς όμως ο Ιωάννης Μούτσος προσδίδει το δέον ύφος στο Μινόρε μανέ, που είναι το κανταδόρικο, βέβαια σε σόλο (μονοφωνία), γιά να κάνουμε τη διάκριση από τα επτανησιακά πολυφωνικά που στην Ιωνία και στη Θράκη δεν ρίζωσαν...
Σύμφωνα δε με τον καθηγητή Ν.Παναγιωτάκη, στα Επτάνησα η πολυφωνική μουσική (που σήμερα λέμε ευρωπαϊκή) μεταφέρθηκε από άποικους κρητικούς, μάλλον "ευγενείς" βενετικής καταγωγής μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους τούρκους το 1669.
Μέσα στην κυριαρχία του μπουζουξίστικου ρεμπέτικου το 1950 ένας αμανές από το πουθενά... που όμως μεταφέρει το χρώμα και το άρωμα της Σμύρνης. Της κοσμοπολίτισας πόλης που για 100 τουλάχιστον χρόνια και μέχρι το 1922 ήταν κέντρο εμπορίου, πολυεθνική μεγαλούπολη με κυρίαρχο το ελληνικό στοιχείο ενώ η Ελλάδα προσπαθούσε μέσα από δάνεια, ευρωπαϊκές παρεμβάσεις και παρεμβολές, βαυαρούς και δανούς βασιλιάδες να βρει το βήμα της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου