Σταύρος Ρόδανος, απο τη Μυτιλήνη

Σταύρος Ρόδανος

Κλαρίνο, κιθάρα

Αγιάσος

Απ’ το κλαρίνο στην κιθάρα με το οικογενειακό συγκρότημα των Ρόδανων «Άννες»

Γεννήθηκα στην Αγιάσο στις 8 Ιουλίου 1916. Όταν τέλειωσα το σχολείο, μπήκα σε τέχνη κι έμαθα τσαγκάρης. Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας μουσικός κι έπαιζε παλιά μουσική της Αγιάσου με τους Σουσαμλίδες. Η κομπανία ήταν στα τελευταία της γιατί είχαν διαφωνίες μεταξύ τους. Οι Σουσαμλίδες ήταν καλοί μουσική αλλά έπιναν, κι ή δεν πήγαιναν να παίξουν ή δεν είχαν συνεπεία στην δουλειά τους. Μια μέρα έλειψε ο Αχιλλέας Σουσαμλής που ήταν  το βιολί της ορχήστρας, ο πατέρα μου αναγκάστηκε να πάρει στην θέση του τον αδελφό μου το Χαρίλαο. Αυτός μελετούσε από μόνος του το βιολί, σαν ερασιτέχνης, γιατί του άρεσε η μουσική. Από εκείνη την μέρα βγήκε ο Χαριλής και δεν σταμάτησε πια το παίξιμο, ώσπου έγινε κανονικός επαγγελματίας. Επειδή λίγο αργότερα έφυγε απ’ το συγκρότημα και ο «Κακούργος», που έπαιζε κλαρίνο, ήρθε ο Χαρίλαος στο τσαγκαράδικο που δούλευα, και μου είπε: «Βγάλε την ποδιά και ετοιμάσου να φύγεις στην Μυτιλήνη. Θα μάθεις κλαρίνο». 

.........

Προπολεμικά, τα κλαρίνα που θυμάμαι πάνω στην Λέσβο ήταν ο Πετρέλλης απ’ το Πλωμάρι, που ήταν συμμαθητής μου στον ίδιο δάσκαλο. Ήταν ο Καμπάς απ΄ τη Γέρα, ο Μπουρλής, κι ο Καμπάνης. Ο Μπουρλής ήταν ωραίος μουσικός, σιγανός, έπαιζε στρωτά και τ’  άρεζε μι-μπεμόλ. Έτυχα σε μια περίπτωση στην Αλβανία, στο στρατό που ήμασταν σε ένα χωριό με την στρατιωτική μουσική ένα τσάμικο, και ο μαέστρος έδειξε με το ραβδί το Μπουρλή, για να παίξει την πάρτα με το κλαρίνο. Πρόλαβε όμως ο πονηρός ο Πετρέλλης, και το ξεκίνησε και το ’παίξε. Μόλις τέλειωσε ο δάσκαλος τον Μπουρλή και θυμάμαι όταν τον άκουσα που του είπα: «Αυτός είναι φοβερός». Ήταν όμως δειλός, φοβόταν μην αρρωστήσει και τα παράτησε κι έπιασε το σαντούρι.

       Τα όργανα τα φυσερά θέλουν δόντια αλλιώς δεν μπορείς να παίξεις. Ο πατέρας μου ήταν η καλύτερη κουρνέτα της Λέσβου, όταν έχασε τα δόντια του και έβαλε μάσκα, είχε μια σκόνη και την έβαζε στην μασέλα για να κολλάει και να μην κουνιέται. Έχασε όμως το παίξιμο του, για το φυσερό όργανο θέλει να είσαι νέος. Μέχρι πριν ένα-δύο χρόνια έπαιζα καμιά φορά κλαρίνο μόνο σε κηδείες και στον Επιτάφιο. Βγάλαμε μερικούς μαθητές, κι εγώ, κι ο πατέρας μου, κι ο Χαρίλαος. Εγώ είχα στο Αμπελικό αλλά κι αυτοί τα παράτησαν, γιατί τα φυσερά είναι δύσκολα και κουραστικά όργανα και δεν τα θέλουν σήμερα οι νέοι.

            Εμείς γεννηθήκαμε μέσα στην μουσική. Από μικροί μέσα στο σπίτι ακούγαμε που έπαιζε ο πατέρα μας και παρακολουθούσαμε τα μαθήματα που έκανε. Εγώ τραγουδούσα από μικρός και συμμετείχα στην χορωδία του  «Αναγνωστήριου», σ’ ένα σωρό εκδηλώσεις, Η χορωδία μας άφησε εποχή, μέχρι και σε κηδείες πηγαίναμε και κάναμε ολόκληρη λειτουργία. 

  

 ολόκληρο το άρθρο εδώ