Το μπουζούκι απο την επαρχία στην πόλη κι απο τα αλώνια στα σαλόνια...

Αμφισα - 1927

Σε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση στο ρεμπέτικο φόρουμ πρόσφατα, ειπώθηκαν πολυ χρήσιμα πράγματα για το μπουζούκι, τα οποία αναδημοσιεύουμε. (Ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα...). Το μπουζούκι δεν ήταν πάντα το όργανο της ταβέρνας της πόλης ή του τεκέ. Βέβαια με τόσο Παπαμιχαήλ και στη συνέχεια σκυλάδικα και κάθε γωνιά μπουζουκάδικο και πρόσφατα μεζεδάδικο... λογικό είναι ο σημερινός Ελληνας χωρις άλλες παραστάσεις να αναρωτιέται...

 

Σ.Κ.

Οταν λοιπον λεμε παραδοση εννοουμε απο τοτε και πιο παλια,δεν ειναι παραδοση το μπουζουκι απο τον Βαμβακαρη και μετα. Απο εκει και μετα μαλλον ερχεται το τελος της παραδοσης του οργανου σιγα σιγα γιατι η δισκογραφια δημιουργει νεους ηχους και ανατρεπει πολλα για χαρη της εμπορικοτητας
Μην ξεχνας οτι το σημερινο μπουζουκι που υπαρχει απο το 1940 ηχητικα δεν εχει καμια σχεση με ενα μπουζουκι του 1860 η του 1910 ,αυτο ομως δεν παει να πει οτι αυτα δεν συγκαταλεγονται σαν μπουζουκια, ισα ισα ακριβως το αντιθετο

Το γεγονος οτι δεν εχουμε στοιχεια επαρκη λογω ελλειψης δισκογραφιας για τα μπουζουκια του 1850 δεν σημαινει οτι δεν θα παρουμε στα σοβαρα τις αναφορες οτι το οργανο επαιζε δημοτικο ρεπερτοριο σε μια μεγαλη μεριδα του ελληνικου λαου.

Ν.Π.

Δεν είναι μόνο αυτό Σταύρο, είναι και αυτό αλλά κυρίως, είναι ο ορισμός της παράδοσης: Δεν υπάρχει γραπτή παράδοση, ο παραδοσιακός πολιτισμός είναι προφορικός. Μεταδίδεται και μεταλλάσσεται μέσω της προφορικής διάδοσης / επανάληψης. Ό τι καταγράφεται, παύει εξ ορισμού να είναι παράδοση (για τον ερευνητή, φυσικά). 

Π.Β.

Νίκο εδώ δε κατάλαβα τι θέλεις να πεις, ως μη ερευνητής και σχετικός με τη παράδοση. Αν γίνει δηλαδή κάποια καταγραφή ή ηχογράφηση που κατατάσσεται το αντικείμενο? Μπορείς να το εξηγήσεις σε παρακαλώ?

Ν.Π.

Με λίγα λόγια, Πέτρο : Από τη στιγμή που ένα δημοτικό τραγούδι, ένα λαϊκό παραμύθι, μία λαϊκή παράδοση καταγράφεται και δημοσιεύεται, από τη στιγμή που ένα τραγούδι ηχογραφείται, παύει πλέον να είναι προφορική παράδοση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όταν το 1930κάτι ηχογραφείται σε δίσκο π.χ. το “Ενας αητός καθότανε” το τραγούδι αυτό πέρασε αυτόματα στη γραπτή γραμματεία και διαγράφηκε από την προφορική παράδοση. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας θα συνεχίσουν να το αναπαράγουν προφορικά, όπως συνέβαινε και τους προηγούμενους αιώνες. Ο ερευνητής όμως πρέπει να το ξέρει αυτό, όταν ψάχνει στο “πεδίο”, δηλαδή στον λαό, για καινούργιες καταγραφές, γιατί αυτό που ψάχνει πρέπει να είναι πρωτογενές υλικό και υπάρχει κίνδυνος να καταγράψει κάτι που ο πληροφορητής του το έχει “διορθώσει”, έχοντας ακούσει το δίσκο (ή διαβάσει μία φυλλάδα με δημοτικά τραγούδια). 

Σ.Κ. = Σταύρος Κουρούσης

Ν.Π. = Νίκος Πολίτης

Π.Β. = Πέτρος Βενέτης

5/12/11 rembetiko.gr