Στις 30 Απριλίου 1945 η Εύα Μπράουν ακολούθησε στο θάνατο τον παρανοϊκό δικτάτορα Αδόλφο Χίτλερ. Για τον λόγο αυτό η ιστορία στάθηκε σκληρή απέναντι της.
Η Εύα Μπράουν υπήρξε απόλυτα αφοσιωμένη για δεκατέσσερα χρόνια, στον Φύρερ του Γ’ Ράιχ και πέθανε όπως έζησε. Για πολλούς ιστορικούς αλλά και συνεργάτες του Χίτλερ δεν ήταν παρά μια 'ανόητη αγελάδα', μια μικρή υποσημείωση χωρίς αξία στον ρου της ιστορίας, η οποία δεν άξιζε το μελάνι που σπαταλιόταν για χάρη της. Λίγα χρόνια νωρίτερα από το θάνατο της στην ίδια θέση θα μπορούσε να βρεθεί μια οποιαδήποτε άλλη Άρεια Γερμανίδα, μια οποιαδήποτε άλλη 'hausfrau', από εκείνες που υστερίαζαν σε κάθε δημόσια ομιλία ή εμφάνιση του και τον παρακαλούσαν να τεκνοποιήσουν το παιδί του.
Τον καιρό που γνωρίστηκαν ο Αδόλφος Χίτλερ, αυτός ο διαταραγμένος τσαρλατάνος και εξαιρετικός ρήτορας με την προβληματική ερωτική ζωή και μια ιστορία γεμάτη αιμομιξίες, ενδο-οικογενειακή βία και κρυμμένα μυστικά, είχε οδηγήσει ήδη την ανηψιά του-Geli Raubal- στην αυτοκτονία από το ερωτικό του πάθος και την ασίγαστη ζήλεια του. Η Εύα Μπράουν ήταν μια 17χρονη βοηθός φωτογράφου. Μια χαριτωμένη, όχι εξαιρετικά όμορφη, κοπέλα, η οποία είχε άγνοια της πολιτικής και ενδιαφερόταν όπως τόσα άλλα κορίτσια της εποχής της μόνο για την μόδα και τον κινηματογράφο. Εκείνος δεν ήταν ακόμα ο καγκελάριος της φρίκης και ήταν 23 χρόνια μεγαλύτερος της. Με την γνωριμία τους η μοίρα της Μπράουν είχε σφραγιστεί.
Από αυτό το σημείο για το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορηθεί η Μπράουν ήταν η εμμονή της να κατακτήσει αυτό το θηρίο και να τον ερωτευτεί με την αφέλεια και την επιπολαιότητα μιας μαθήτριας γυμνασίου. Ο Χίτλερ από την άλλη είχε βρει την τέλεια σύντροφο.
Η Εύα ήταν νεαρή, παρθένα, αφελής, δεν είχε καμία επαφή με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, δεν κόστιζε και πολλά, αν εξαιρέσεις ότι ενδιαφερόταν μόνο για τη νέα συλλογή παπουτσιών Φεραγκάμο, έτρωγε λίγο, της άρεσε η εύπεπτη μουσική, οι χαρούμενες ταινίες, τα ρούχα, τα ζώα, η Ιταλία και τα περιοδικά με κουτσομπολιά με τις ντίβες του χόλυγουντ και ικανοποιούνταν μόνο από τη φυσική παρουσία του και την αναγνώριση της ύπαρξης της από τον αιμοσταγή δικτάτορα. Ήταν δηλαδή ένα ζυμάρι να πλαστεί στα χέρια του.
Όσοι γνώριζαν την πραγματική φύση της σχέσης τους απορούσαν γιατί ο Χίτλερ είχε διαλέξει ένα τόσο άβουλο και αδιάφορο πλάσμα, όταν του είχε ήδη προσφερθεί, ως σύντροφος, το πρότυπο της Άρειας Γερμανίδας, της Johanna Maria Magdalena (Magda) Ritchel, μετέπειτα Μάγκντα Γκεμπελς. Για τον λόγο αυτό η Εύα ήταν αποδέκτης της αντιπάθειας όλων των άλλων γυναικών των αρχι-Ναζί, όπως της Γκέρντα Μπόρμαν, μητέρας δέκα παιδιών και της Μάγκντα Γκέμπελς, μητέρας έξι παιδιών, η οποία και συνόδευε τον Φύρερ σε όσες κοινωνικές εκδηλώσεις απαιτούνταν η παρουσία γυναίκας δίπλα του.
Η Εύα Μπράουν όμως στον παράφορο ερωτά της για τον Αδόλφο Χίτλερ είχε δεχθεί όλες του τις απαιτήσεις. Καθ' όλη τη διάρκεια της σχέσης του, η Μπράουν δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ ούτε καν ως ερωμένη του- επίσημα ήταν μια ακόμα γραμματέας του-και σε κάθε επίσημη επίσκεψη ξένου ηγέτη όφειλε να απομακρύνεται. Συμφώνησε στην κατηγορηματική του άρνηση για γάμο και στην τεκνοποίηση και αποδέχτηκε επίσης την πλήρη απομόνωση της στο φρούριο/ησυχαστήριο/εξοχικό του και μετέπειτα δεύτερο αρχηγείο του, το Μπέργκοφ, το χρονικό διάστημα που ο Χίτλερ σκηνοθετούσε το αφανισμό της μισής Ευρώπης, των Εβραίων, το Ρόμα, των ομοφυλοφίλων,των πολιτικών του αντιπάλων, των διανοητικά καθυστερημένων.
Η Εύα Μπράουν όμως δεν γνώριζε. Ίσως πάλι στις λιγοστές φορές που της δόθηκε η ευκαιρία να γίνει μάρτυρας των σχεδίων του, ηθελημμένα, να έκλεισε τα αυτιά της και τα μάτια της μπρος στην φρικτή αλήθεια. Αν ήξερε ίσως να αναγκαζόταν να έλθει αντιμέτωπη με την ευθύνη της μπρος στο κακό.
Την ώρα που ο Χίτλερ δολοφονούσε αδιακρίτως, η ερωμένη του απομονωμένη και συνεχώς προστατευμένη από Ες-Ες ασχολούνταν με τη γυμναστική, τη κολύμβηση και τον καλλωπισμό της. Την ενδιέφερε μόνο ο Άντι της, υπέφερε που την αγνοούσε, προχωρούσε σε απανωτές απόπειρες αυτοκτονίας, προσπαθούσε να επανασυνδεθεί με την οικογένεια της που αντιπαθούσε τον Χίτλερ.
Πριν προσπαθήσουμε να την κατηγορήσουμε για την υπακοή της στον παράφρονα δικτάτορα ας θυμηθούμε ότι στην παρανοική του διαδρομή προς τον όλεθρο είχαν συνταχθεί δεκάδες διαννοούμενοι και ότι η πλειοψηφία των Γερμανών είχε μαγνητιστεί απο την ρητορική του.
Με άλλα λόγια η Εύα Μπράουν, αυτό το μάλλον επιπόλαιο πλάσμα, δεν ήταν μια Ίλσε Κόχ, αλλά μια ακόμα από τα εκατομμύρια γυναικών που λάτρευαν τον Χίτλερ και πίστευαν στα λόγια του φανατικά χωρίς να έχουν γνώση τι αυτά ακριβώς σημαίνουν. Μια από εκείνες τις γυναίκες που ασπάστηκαν των αντισημιτισμό και τον ρατσισμό του μη πιστεύοντας ότι η 'ιδεολογία' του θα οδηγούσε σε κάτι παραπάνω από την εκτόπιση των ανεπιθυμήτων από την Γερμανία.
Ο ρόλος της γυναίκας στην κοινωνία του Χίτλερ είναι γνωστός. Μηχανήματα αναπαραγωγής αρείων ανδρών. ('Λαμπρά' παραδείγματα η Γκέμπελς και η Μπόρμαν). Καινούργια σάρκα βορά στα κανόνια του πολέμου για να γίνει ο ακαλλιέργητος Χίτλερ ο νέος αυτοκράτορας της Ευρώπης. Η γυναίκα δεν είχε σχέση με τη πολιτική, αλλά με το κρεββάτι. Η γυναίκα μπορούσε να είχε γνώσει από το κακό που όφειλε να προφυλάξει την οικογένεια της αλλά όχι και λόγο. Η γυναίκα ήταν ένα όμορφο διακοσμητικό στη κρεββατοκάμαρα κάθε κουρασμένου στρατιώτη.Η Εύα Μπράουν ήταν το απόλυτο διακοσμητικό για την κρεββατοκάμαρα ενός μικρού Ναπολέοντα.
Παρ΄όλα αυτά οι Γερμανίδες-μεταξύ αυτών και η Εύα Μπράουν- ήταν μάρτυρες της φρικιαστικής 'νύχτας των κρυστάλλων ', δηλαδή το μαζικό εθνικό πογκρόμ στη Γερμανία και την Αυστρία τη νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου 1938, η οποία οδήγησε στο θάνατο 91 εβραίων, το 'προεόρτιο' των στρατοπέδων συγκεντρώσεως και εξοντώσεων εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων. Άρα μήπως στην πλειοψηφία τους εθελοτυφλούσαν;
Η άγνοια της Μπράουν σχετικά με τα εγκλήματα του Χίλτερ για πολλούς αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από όλα τα μέλη της οικογένειας της που ήταν βασιλικοί και μάλλον αντιπαθούσαν τον Χίτλερ, κανείς δεν έγινε μέλος του κόμματος, από το γεγονός ότι δεν ήταν παρούσα σε οποιαδήποτε επίσκεψη ξένου ηγέτη, από το γεγονός ότι ήταν απομωνομένη στο εξοχικό της σε μια εποχή που δεν υπήρχε τηλεόραση, ή η ταχύτητα του διαδικτύου για να ενημερωθεί για τα τεκτενόμενα και τέλος από το γεγονός ότι ο Χίτλερ αναγνώρισε την φυσική παρουσία της μόλις 36 ώρες πριν από το θάνατο τους. Εξάλλου υπάρχουν περισσότερες φωτογραφίες του δικτάτορα με την αγαπημένη σκυλίτσα την Μπλόντι παρά με την ερωμένη του.
Η Εύα Μπράουν, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ήταν η μόνη που στάθηκε γενναία στο τέλος της ζωής της. Ήταν η μόνη που ακολούθησε τον Χίτλερ στο τέλος, ενώ όλα τα πρωτοπαλλίκαρα του τρέχαν να σώσουν το τομάρι τους. Γενναία εμψύχωνε τον παρανοικό δικτάτορα, που είχε χτυπηθεί από την αλαζονεία του, το πάρκινσον και τον παραλογισμό του. Αυτοκτόνησαν μαζί. Εκείνη με κάψουλα υδροκυάνιου και εκείνος με ένα συνδυασμό υδροκυανίου και σφαίρας στο κεφάλι.
Τα λιγοστά περιουσιακά της στοιχεία δεν έφτασαν ποτέ στη μητέρα και την μικρότερη αδελφή της. Τα ερωτικά της γράμματα της προς το πιο εφιαλτικό πρόσωπο της ιστορίας χάθηκαν ή βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Και από εκείνη πλέον μένει μόνο η ταύτιση της με το πιο μισητό, αιματηρό πολιτικό δικτάτορα του 20ου αιώνα. Του Αδόλφου Χίτλερ. Του Άντι της.
Η παρουσία της δίπλα του είτε υποτιμήθηκε από τους άντρες ιστορικούς, που την παρουσίασαν ως ένα μισσαλόδοξο, ανόητο θηλυκό ή υπερεκτιμήθηκε από εκείνους τους μύθους που την ήθελαν ως θηλυκό σατανά να καθοδηγεί τον αιμοσταγή δικτάτορα.
Η Angela Lambert επιλέγει να φωτίσει την άγνωστη πλευρά της Μπράουν. Απαντάει σε σημαντικά ερωτήματα. Ποια ήταν η Εύα Μπράουν; Τι γνώριζε για τις εγκληματικές ενέργειες του εραστή της; Τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί σε αυτή τη γυναίκα απέναντι στην κοινωνία και εν γένει στην ανθρωπότητα; Αποστασιοποιημένη από τα γεγονότα η συγγραφέας αποφεύγει την αγιοποίηση ή τη δαιμονοποίηση της ερωμένης του Φύρερ και αναδεικνύει την τραγικότητα μιας γυναίκας που μαζί με ένα ολόκληρο έθνος ακολούθησε τον Χίτλερ ως το γκρεμό.
Ως βιογραφία βεβαίως έχει τα ελλατώματα της. Πλατιάζει, αναφέρεται συχνά στη μητέρα της-Γερμανίδα που γεννήθηκε την ίδια χρονιά με την Μπράουν και γαλουχήθηκε στην ίδια κοινωνία με την Μπράουν-, επαναλαμβάνει συχνά ιστορικά γεγονότα ελάσσονος σημασίας και τέλος άθελα της προσδίσει σε αυτό το στυγνό τέρας της σύχρονης ιστορίας κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Από την άλλη έχει πρόσβαση στο προσωπικό ημερολόγιο της Μπράουν-ή σε ότι έχει απομείνει από αυτό-, στους ελάχιστους εναπομείναντες συγγενείς της και στα δεκάδες φωτογραφικά άλμπουμ της, καθώς η Μπράουν ήταν εξαιρετική φωτογράφος και κάθε στιγμή της ζωής της έχει αποθηκευτεί σε κάποιο φίλμ. Ιστός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου