Μνήμη Μάρκου Βαμβακάρη

Σαν σήμερα το 1972 έφυγε απο τη ζωη ο Μάρκος Βαμαβακάρης.

Κεφάλαιο μέγα στη μουσική της νεώτερης Ελλάδας !!

Συριανός και καθολικός, μεγαλωμένος στην κοσμοπολίτικη Σύρα των αρχων του αιώνα αλλά και ταυτόχρονα στη φτωχογειτονιά της Απάνω Χώρας. Πολλές οι δουλειές που έκανε ο Μάρκος για να βοηθήσει να ζήσει η πολυμελής οικογένεια του αφου ο πατέρας πήγε στον πόλεμο. 

Εκει ακούει τους πρώτους μπουζουξήδες, τους γκαϊτατζήδες, τις κομπανίες, τα οργανάκια και βλέπει τα ζεϊμπέκια στις Απόκριες με τις τελετουργίες τους.

Το 1917 μετα απο μιά μεγάλη σκανδαλιά, φεύγει σε ένα μπάρμπα του στον Πειραιά, για να βρει την τύχη του. Αχθοφόρος και παιδι για όλες τις δουλειές, στο τέλος εργάτης σε μαούνα που κουβαλάει κάρβουνο στα καράβια. Ζόρικη δουλειά. Ερχεται και η οικογένεια στον Πειραιά και έτσι ωριμάζει σε  περιβάλλον οικείο. Ομως οι παρέες με τα αλάνια τον βγάζουν σε κακοτοπιές και αρχίζει να παρεκλίνει της καλης λεγόμενης συμπεριφοράς. Μαθαίνει το "τσιγάρο" και το ναργιλέ και οι συνήθειες του είναι πια οι τεκέδες -που είναι πια γεμάτος ο Πειραιάς- τα καπηλειά και καμμιά φορα και οι σπηλιές που πάνε οι μάγκες να φουμάρουν ήσυχοι... Γεμάτος πρόσφυγες ο Περαιάς μετα το '22 και σιγα σιγα τα βιολιά και τα σαντούρια μαζι με τις ανατολίτικες φωνες, γεμίζουν τον αέρα της πόλης, που ζει τη βιομηχανική της επανάσταση.
Το μπουζούκι αγάπησε απο ένα φίλο του πατέρα του, τον Αϊβαλιώτη, εκει γύρω στο 1925. Τοτε πάει φαντάρος και μετα απο λίγο παντρεύεται. Δύσκολη όσο και όμορφη η Ζιγκοάλα, δεν κατάφερε να ξεκόψει τον Μάρκο στα 21-22 του, απ'τις κακες συνήθειες... Τακτικός στα Βούρλα με τις "πρόστυχες" στο σχολείο της μαγκιάς, Δραπετσώνα, Κερατσίνι, μέσα στο άντρο της "παραβατικότητας". Απο τους παλιούς μάγκες, τα αδέρφια Σκριβάνους, τον Μπογιατζή, τον Αραμπατζή, το Μίχαλο, το Μπάτη κι όλους αυτους, έμαθε τα κόλπα και τα μυστικά της μορτιάς !

Στο μπουζούκι έγινε πια απο τους πρώτους ! Ολοι τον υπολογίζανε και τον καλούσαν εδω και κει στους τεκέδες, στα ταβερνάκια, σε σπίτια... Επιασε δουλειά σαν εκδοροσφαγέας στα σφαγεία και έτσι είχε μια μόνιμη δουλειά. Το μπουζούκι όμως πάθος μεγάλο...

Δεν έφτανε αυτο... έγινε αγαπητικός στα "σπίτια", στα Βούρλα...

Ισως να το μαθε η γυναίκα του και τι να κάνει ;... τον πλέρωσε με το ίδιο νόμισμα. Εβαζε τον λεγάμενο στο σπίτι, όσο ο Μάρκος ήτανε στη γύρα κι έκανε τα δικα της....

Την τσάκισε στο ξύλο, πήγε ο Τζέκος να τη σκοτώσει... τελικά τη χώρισε...
κι ολος ο καυμος του βγήκε στο μπουζούκι..
τελικά αυτην αγάπαγε...οι άλλες ποιος ξέρει ; θά 'τανε  για μόστρα...

Τότε αρχινάει να γράφει τραγούδια στο μπουζούκι, πάνω σε παρόμοιους χαβάδες μ'αυτους που άκουγε και έπαιζε στο μπουζούκι. Μέχρι και χασάπικα, που δεν παίζαν οι άλλοι μπουζουξήδες, ο Ζυμαρίτης, ο Παράκιας, ο Γυαλιάς, ο Χαρίλαος, ο Μιμίκος. Κι ο Μπάτης έφτιαχνε τραγουδάκια.. όλοι οι άλλοι παίζανε, της φυλακής, ζειμπέκικα και λέγανε κανα αμανεδάκι... 

   

(συνεχιζεται)