Με παράδοση και πάθος μέσα στην Τσιμεντούπολη...

Τσιμεντούπολη με "Τ" κεφαλαίο !! Ναι, γιατί είναι η πόλη που γεννιούνται, μεγαλώνουν και ζουν 5 εκατομμύρια σχεδον Ελληνες και άλλο 1 εκατομμύριο περίπου αλλοδαποί νόμιμοι ή παράνομοι. Μια πόλη που με μοντέρνους και πανάκριβους δρόμους, εξαπλώνεται πιά σε όλο το λεκανοπέδιο και πέρα απο αυτο, στα Μεσόγεια μέχρι το Λαύριο. Μία πόλη με πολλές κυρίαρχες τάσεις στο πολιτιστικό της γίγνεσθαι... με συλλόγους αποίκων και εσωτερικών μεταναστών που διατηρούν τα έθιμα τους πιο πιστά ίσως και απο τους γηγενείς, με την κουλτούρα παλιότερων δεκαετιών ποτισμένη με το λαϊκό τραγούδι, με την κουλτούρα του ελαφρού τραγουδιού, με την κουλτούρα του νεοκυματικού και στρατευμένου τραγουδιού που έσμιξε νεότερες γενιές, με τη ροκ κουλτούρα μετα το '60 και '70, με την κουλτούρα του νεότερου λαϊκού και του έντεχνου της μεταπολίτευσης και την κουλτούρα του νεολεϊστικου ραπ και χιπ-χοπ, αν θελήσουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια στις "κουλτούρες" του σκυλο-λαϊκού και χλιδο-λαϊκο-πόπ, που εκφράζει τη γενιά με τα αστραφτερά τζιπ, τις μερσεντές με τα φιμέ, τα πράντα, τα ζβαρόφσκυ, τη γυψοσανίδα, το ουίσκυ και το λουλουδικό εισαγώμενο παρακαλώ απο Ολλανδία και χρησιμοποιημένο μέχρι 8 φορές με σπρέϋ αρωματικό...

Σε αυτες τις πιο πρόσφατες κουλτούρες θα έπρεπε να εντάξουμε και μία κάπως κρυμμένη και εμφανώς αδικημένη απο τα ΜΜΕ κουλτούρα, αυτη της εθνικ-παραδοσιακής, με σαφείς τάσεις στην επιστροφή στο παλιό, το αγνό, το ανόθευτο. Αυτη που εκφράζεται με σκληροπυρηνικά ρεμπέτικα, με βιολιά και σαντούρια, με κανονάκια, με χορους ξεχασμένους και αισθαντικούς, με τραγούδι πάνω στη φυσική κλίμακα και τα βυζαντινά ηχοχρώματα, με σεβασμό στους παλιους μάστορες και όλα αυτα...

Τώρα το πώς γίνεται αυτο, να συνδυάζονται όλα αυτα σε μια πόλη χωνευτήρι με τόσο αλλοιθωρισμό στη δύση, με τόση αλληλεπίδραση με "ξένες" κουλτούρες που φέρνουν οι κάθε λογής μετανάστες αλλα και τα μέσα, που επηρρεάζουν τα έθνικ γούστα μας, αυτο είναι ένα μεγάλο ζήτημα !!

Σίγουρα αυτοι που κρατάνε τα "σκήπτρα" της Λέτζεντ θα προβληματίστηκαν με το τι υλικό θα "δώσουν" να τραγουδήσει η αισθαντική και ευλύγιστη, γεμάτη πάθος φωνη της Αρετούλας !!

Ο Μανώλης ο Πάππος έδωσε μερικά τραγούδια, ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Δημήτρης Καρράς, ο Γιώργος Ζωγράφος και απο ένα ο Μανώλης Καραντίνης και ο Παναγιώτης Στεργίου ενω σε δύο τραγούδια έγραψε τη μουσική η ίδια η Αρετή.

Στίχους έγραψαν ο Δημήτρης Καρράς,  ο Νίκος Ζούδιαρης, ο Ηλίας Τζήμας, η Ουρανία Ντούμου, ο Θωμας Κοροβίνης, ο Χρήστος Σπουρδαλάκης (!!), ο Πόλυς Κυριάκου και η Βίκυ Γεροθόδωρου που προέρχεται απο στιχογραφία άλλων χώρων... Επίσης ένα τραγούδι έχει παραδοσιακό στίχο.

Οι ήχοι είναι γνώριμοι και οικείοι και έχουν να κάνουν ευτυχώς με ένα unplugged και έθνικ καμβά... ούτι, βιολί, μπουζούκι, ζουρνάς, κοντρα μπάσσο, μπεντίρ, νέϊ, τουμπελέκι κ.α. ενω δεν λείπει και το πιάνο, όμως λείπει κατάφορα το όργανο της Κετιμέ, το σαντούρι.

Ολα σε σωστες δόσεις και με ευφάνταστη ενορχήστρωση που δεν τα κάνει βαρετά ούτε φορτικά !! Η φωνη της Αρετης "κάθεται" γλυκά πάνω στην κεφάτη ορχήστρα -γιατί είναι κι αυτο ένα θέμα, να παίζουν οι μουσικοί αεράτα και ελεύθερα...αλλα και χωρις φιοριτούρες- και ξεδιπλώνει το φυσικό της χάρισμα, βάζοντας το πάθος που θέλει και βγάζει αυθόρμητα, όπως κάνει και στα λάϊβ, μην αφήνοντας μας να ξεφύγουμε απο το παιδιάστικο της ηχόχρωμα, γνωρίζοντας όμως ότι είναι πια 20χρονη ή κάπου εκει...

Εχω την εντύπωση ότι το μπουζούκι και μάλιστα σε διφωνία δεν της πάει... αφου η φωνη της κινείται αυθόρμητα στη φυσική κλίμακα... αυτα οσον αφορά τη "Λωξάνδρα" και τη "Ζυγαριά". 

Ουτε επίσης της πάνε τα ζεϊμπέκικα του στυλ που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά "Εσένα εχω για Θεό".

Το όμορφο συρτο του Καρρά -το ομότιτλο- κάτι μου θυμίζει έντονα.. αλλα είναι ένα ωραίο και ίσως πιασάρικο τραγούδι.
Δυνατά σημεία του δίσκου είναι τα : "Ενα ταξίδι", "Σταβέντο", "Οι μεγάλες στράτες"και ασφαλώς το "Καλη σου τύχη"

Οι στίχοι επιτηδευμένα πολλες φορες "εντεχνο-παραδοσιακοί" δεν προκαλούν με νοηματικές ακροβασίες και είναι ευπρόσδεκτοι, χωρις να φέρνουν την κοσμογονία που σε τέτοιους (δύσκολους) καιρούς θάταν το τελευταίο που θα περιμέναμε....

Τα τραγούδια εν γένει κινούνται στον τρόπο που έχει καθιερωθεί στην πρόσφατη δημιουργία σαν παραδοσιακο- έθνικ με μία εμφανή προσκόληση στο μινόρε και ουσάκ. 

Η ερμηνεία της Αρετής και οι άψογες εκτελέσεις των μουσικών κρατάνε τη δουλειά αυτη σε ένα υψηλό επίπεδο !!

Το μόνο που λείπει τελικά είναι η καταχώρηση και κατωχύρωση των δημιουργιών αυτων σε μια ταιριαστή βιωματική κατάσταση που ορίζεται απο το σήμερα και το κάθε-μέρα ή και κάθε νύχτα, πέρα απο ηχογραφικές και δισκογραφικές νόρμες, απο βιρτουόζικους ναρκισισμούς και παραδοσιακούς συμβολισμούς...

και για να μην σας μπερδεύω με ακαταλαβίστικα... θα ήθελα π.χ. να δω τον "Πόθο τον αστύλωτο" να τον χορεύει αυθόρμητα μια κοπελλιά... πράγμα που δεν έχω δει ποτέ να γίνεται με κάποιο απο τα "τσιφτετέλια" του Μάλαμα... 

υγ

κι αυτο το εξώφυλλο... χάλια σαν σύλληψη (χωρίς να αναφέρομαι στην Αρετή)...