Που να χωρέσει τ'όνειρο, σε κάμαρη δυό πήχες...

Δεν ξέρω έχω μια υποψία που γίνεται πολλες φορες βεβαιότητα ότι για τα όποια δεινά του σήμερα φταίει η παιδική μας ηλικία ή η παιδική ηλικία κάποιων ή η φιλοδοξία κάποιων άλλων ή η ματαιοδοξία όλων μας... 

Στο υπέροχο αυτο λαϊκό τραγούδι απο τα 1965, του Χρήστου Λεοντή και του Μιχάλη Παπανικολάου, ο Βαγγέλης Περπινιάδης σε μία απο τις λίγες "επαφές" του με το έντεχνο, περιγράφει με εικόνες εύγλωττες την εποχή και 10-20 χρόνια πιο πριν, όταν πράγματι μια οικογένεια μπορούσε να μένει σε ένα δωμάτιο -μιά κάμαρη δυο πήχες !!! Ρομαντικές εικόνες μας φαίνονται τώρα αλλα ήταν σκληρά τα χρόνια και ασφαλώς για τους περισσότερους το μέσο βιοτικό επίπεδο ήταν στο επίπεδο των σημερινών μεταναστών στην καλύτερη περίπτωση.
Διασκέδαση ήταν ένα σινεμά στις 15 μέρες 8-10, ένα ταβερνάκι το πολυ τη βδομάδα, κανένα ζαχαροπλαστείο όπου η πάστα ήταν πολυτέλεια, μπάνιο με το λεωφορείο την Κυριακή και εκδρομή ή με το λεωφορείο ή με το αυτοκίνητο κάποιου απο την παρέα στοιβαγμένοι 5-6 άτομα. Οι κοπελλιές στα χωριά τις Κυριακές μετα το φαγητό μαζεύονταν και αγκαζέ πήγαιναν βόλτα στον αμαξωτό με τραγούδια, φωνες και γέλια...

Και όμως τόφερε η μοίρα και πολλοι απο αυτους που στερήθηκαν και μεγάλωσαν στη φτώχεια, σήμερα είναι μεγάλοι και τρανοί, αδίστακτοι όμως και ψυχροι και πολυ χειρότεροι απο τους τότε εχθρούς τους, σε πολλες των περιπτώσεων... εχω και ονόματα...

Οπότε τι να πιστέψεις πια ;; Στον άνθρωπο ;;
Πουσαι Διογένη ;;...
Για κάποιους ισχύει τώρα : Που να κουρνιάσει τ'ονειρο, σε βίλλα τριών ορόφων ;;

Απλα όπως ο τότε νέος ονειρεύονταν τον καλύτερο και δικαιότερο κόσμο ας ονειρευτούμε τον αγνο και άδολο κόσμο του τότε ....

Πίσω στο τραγούδι... μία απο τις πιο λαϊκές στιγμές του Λεοντή, ένα τραγούδι που έχει τραγουδηθεί απο πολλους αν ψάξει κανεις στ ο youtube !!!