Ενα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου της μουσικής αποκαλύφθηκε έπειτα από τρεις αιώνες. Κατασκευαστές βιολιών, μουσικοί, ειδικοί της ακουστικής και χημικοί προσπαθούσαν από τον θάνατο του Αντόνιο Στραντιβάρι, το 1737, να ανακαλύψουν το μυστικό του διάσημου δασκάλου. Το ξύλο, οι κόλλες, η συναρμολόγηση των κομματιών, η ιδιαίτερη επεξεργασία τους, κάθε στάδιο κατασκευής των φημισμένων βιολιών Στραντιβάριους πέρασε από το μικροσκόπιο των ερευνητών......
Ενα από τα συστατικά όμως που χρησιμοποιούσε ο κατασκευαστής από την Κρεμόνα παρέμενε πεισματικά κρυμμένο παρά τις αναλύσεις: ήταν το βερνίκι. Επειτα από τέσσερα χρόνια ερευνών, μια ομάδα 15 επιστημόνων από επτά εργαστήρια στη Γαλλία και στη Γερμανία, με επικεφαλής τον γάλλο χημικό Ζαν-Φιλίπ Εσάρ από το εργαστήριο ερευνών και αποκατάστασης του Μουσείου της Μουσικής στο Παρίσι, ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε τη σύνθεση του μυστηριώδους υλικού. Τα πρώτα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στη σημαντικότερη επιστημονική επιθεώρηση για τη χημεία «Αngewandte Chemie Ιnternational Εdition».
«Επί διακόσια χρόνια έχουν ακουστεί τα πάντα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος, από τον τρόπο λειτουργίας του αντηχείου μέχρι το χρώμα του ξύλου. Κάποιοι ισχυρίζονταν ότι ο Στραντιβάρι προσέθετε στην κολλητική ουσία φυσικό κεχριμπάρι από πρόπολη, μια κοκκινωπή γόμα που συλλέγουν οι μέλισσες από ορισμένους βλαστούς ή ακόμα από το κέλυφος των οστρακόδερμων» δηλώνει μειδιώντας ο γάλλος χημικός. Ολες οι απαντήσεις που είχαν δοθεί ως σήμερα ήταν αποσπασματικές. Και αυτό διότι οι έρευνες γίνονταν μόνο από χημικούς. Στην ομάδα του Μουσείου της Μουσικής συμμετείχε ο Μπαλταζάρ Σουλιέ, ένας κατασκευαστής οργάνων ο οποίος είχε προηγουμένως εξετάσει προσεκτικά πάνω από 60 Στραντιβάριους. Η έρευνα βασίστηκε επίσης στη μελέτη τεσσάρων βιολιών και ενός τύπου βιόλας που περιήλθε σε αχρησία τον 19ο αιώνα. Χρησιμοποιώντας ένα μικροσκόπιο υπεριωδών ακτίνων ανακάλυψαν αρχικά ότι το βερνίκι ήταν απλωμένο σε δύο στρώσεις.
Στη συνέχεια με τη βοήθεια ενός επιταχυντή ηλεκτρονίων έφθασαν στην πολύτιμη πληροφορία: ο φημισμένος τεχνίτης χρησιμοποιούσε ένα απλό βερνίκι με βάση το λάδι, όμοιο με αυτό που χρησιμοποιούν οι ζωγράφοι και οι επιπλοποιοί. Στην πρώτη στρώση βρισκόταν αυτό το βερνίκι και στη δεύτερη ένα μείγμα από το ίδιο υλικό με την προσθήκη ρητίνης από πεύκο. Οσο για τη βαφική ύλη, ο ιδιοφυής Αντόνιο παρήγαγε το κόκκινο χρώμα από οξείδιο σιδήρου αναμεμειγμένο με χρωστική από θειούχο υδράργυρο και μια επίστρωση κοχενίλης.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου