Αλογα κούρσες οι Ελληνες δημιουργοί ;;...

ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΥ

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στην Ελευθεροτυπία (15-11-09) στάθηκα στη διαπίστωσή του ότι υπάρχει «μια βουβαμάρα των νέων». Δεν έχει και εντελώς άδικο αλλά ως προς τα καλλιτεχνικά νομίζω ότι πλανάται. Διευκρινίζει βέβαια ότι τον ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο οι «άφωνοι» νέοι παρά αυτοί που με κάποιο τρόπο εκφράζονται, των οποίων όμως την ύπαρξη και την έκφραση σε κάθε περίπτωση αγνοεί. Αν περιοριστούμε στα του ελληνικού τραγουδιού θ’ακούσουμε πολλούς να συντάσσονται με την ίδια άποψη μιλώντας για το «φτωχό» σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και για το πόσο λίγοι είναι οι νέοι καλλιτέχνες που έχουν κάτι να μας πουν, οι «επίγονοι» κατά μια έννοια του Σαββόπουλου.

Συμπτωματικά την ίδια μέρα δημοσιεύθηκε μια άλλη συνέντευξη του Μανώλη Φάμελου στην Καθημερινή όπου μιλά για την «κοινωνική επιταγή που θέλει άλογα πίστας». Το σχόλιο νομίζω ότι είναι εξαιρετικά εύστοχο. Και όχι μόνο επειδή όντως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα -και- στο χώρο του τραγουδιού προωθεί «το πολύ», την ποσότητα, τις επιδόσεις και την αποτελεσματικότητα σε βάρος πάντα της όποιας ποιότητας έχει ο καθένας. Ας μην προσπεράσουμε το γεγονός ότι μιλά για την κοινωνία (και όχι για κάποιο αόρατο σύστημα) που βρίσκεται πίσω από αυτή τη λογική. Δηλαδή όλοι εμείς. Εμείς που ακούμε μουσική. Εμείς που σχολιάζουμε τα της μουσικής. Όλους εμάς μας έχει μολύνει, αν δεν μας έχει διαβρώσει, η λογική του πληθωρισμού. Να υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές, πληθώρα τραγουδιών, συνεχής παραγωγή, να ξεφυτρώνουν νέα ταλέντα σχεδόν σε ρυθμούς κιρκαδιανούς.

Ποιος το έχει πραγματικά ανάγκη αυτό; Πέρα από όσους κερδίζουν από τη μουσική βιομηχανία –και είναι όντως βιομηχανία- όλοι οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν έχουμε να κερδίσουμε αλλά μάλλον χάνουμε από αυτό.

Με ένα εντελώς εγωιστικό (το ομολογώ) αίσθημα «αυτοδικαίωσης» διάβασα στην ίδια συνέντευξη τον Φάμελο να μιλά για «στασιμοπληθωρισμό». Αναφέρεται βέβαια στο πληθωριστικό αναμάσημα των έργων των «ιερών τεράτων» της μουσικής μας που δεν αφήνει ζωτικό χώρο σε νέες δημιουργίες. Πόσο δίκιο έχει…

Με τόσο Νταλάρα, με τόσο Καζαντζίδη ακόμα και με τόσο Λοΐζο ή Σαββόπουλο πώς να ακούσει κανείς τους «ομιλούντες» νέους; Πού χώρος για να ακουστεί αυτό το τόσο ανομοιογενές και γι’αυτό τόσο ενδιαφέρον κράμα νέων τραγουδοποιών και τραγουδιστών όπως η Νατάσσα Μποφίλιου (με τους συνεργάτες της Καραμουρατίδη και Ευαγγελάτο να την εφοδιάζουν με υπέροχες συνθέσεις), ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Νίκος Ζουρνής, η Δανάη Παναγιωτοπούλου και τόσοι άλλοι.

Και τελικά γιατί να υπάρχουν πολλοί περισσότεροι από αυτούς; Μήπως προλαβαίνουμε να τους ακούσουμε; Και άλλωστε πόσοι Παπάζογλου υπήρχαν όταν βγήκε το «Χαράτσι» και πόσοι Κατσιμιχαίοι όταν κυκλοφόρησαν τα «Ζεστά Ποτά»; Μήπως είναι ήδη πολλοί οι σημερινοί «συνεχιστές» τους και εμείς πολύ άπληστοι;

Κωνσταντίνος Μαργιόλης

 ΥΓ: Πάντως σίγουρα υπάρχει και χρόνος και λόγος να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο Διονύσης Σαββόπουλος στις παραστάσεις και στις άλλες εκδηλώσεις του Δεκεμβρίου στην Αθήνα.

ΜΟΥΣΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΡΕΜΠΕΤ ΚΑΦΕ

Επικροτούμε και την τελευταία γραμμή αυτου του άρθρου και μάλιστα με τον τρόπο μας το δηλώνουμε εδω, απο την άρχη της ύπαρξης αυτου του μπλογκ, χωρις να θέλουμε να προμοτάρουμε ντε και καλα τη νωχελικότητα !!

υγ
Εμεις αντίθετα δεν ενθουσιαζόμαστε με τα τεταινόμενα της καρριέρας του Διονύση αφου μόλις πριν λίγο σε εφημεριδάδικο είδαμε μία ακόμα "προσφορά" στο ΒΗΜΑ της Κυριακής με Σαββόπουλο ... Πλάκα πλάκα οι τσόντες του Γκουζγκούνη είναι πιο συλλεκτικές !!