Ο Γιώργος και ο Αντονι ... κάποτε στην Αμερική !!

Ο Αντονι και ο Γιώργος, φοιτητές στο Αμχερστ

H παρέα των Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά, η συγκατοίκησή τους και τα ευτράπελα της πανεπιστημιακής ζωής

Της Μαριλης Μαργωμενου
Στο σκίτσο του «Θησαυρού», του λευκώματος του Κολεγίου, η καρικατούρα του Αντ. Σαμαρά χτυπάει το μπαλάκι του τένις με μανία, ενώ πίσω του μια ορδή κοριτσιών φωνάζει «Αντονι! Αντονι!». Ετών 18, φαρδύ πουλόβερ, παντελόνι καμπάνα. «Του ευχόμεθα να ανδειχθεί ένας διακεκριμένος γιατρός», γράφουν οι συμμαθητές του.
Το ίδιο ακριβώς ευχόταν και ο πατέρας του, Κ. Σαμαράς, ο διευθυντής της Καρδιολογικής του Ευαγγελισμού το 1970 που ο γιος του τελείωσε το Κολέγιο. Κι έτσι, το Αμχερστ της Μασαχουσέτης έμοιαζε για τον μικρό Αντώνη παράδεισος. Εκείνος θα γινόταν γιατρός και το Κολλέγιο είχε ένα από τα πρώτα ποσοστά φοιτητών που μπαίνουν σε ιατρικές σχολές. Ηταν ήδη πρωταθλητής εφήβων στο τένις και το Αμχερστ είχε τα περισσότερα γήπεδα τένις ανά φοιτητή στην Αμερική. Κι όσο για τις νεαρές κυρίες που φώναζαν «Αντονι! Αντονι!»... μπορεί το Αμχερστ να ήταν κολέγιο αρρένων, αλλά στην περιοχή υπήρχαν δύο κολέγια θηλέων, που καθένα τους ήταν διπλάσιο σε μέγεθος απ’ το Αμχερστ. «Αντιστοιχούσαν τέσσερα κορίτσια σε κάθε αγόρι!», λέει ο Φίλιππος Τσιάρας, ένας από τους φοιτητές που σύντομα θα γινόταν φίλος του. «Και σ’ αυτές τις ηλικίες, η τεστοστερόνη σε κυβερνά».
Αλλά τον άνθρωπο που θα γινόταν ο καλύτερός του φίλος στο Αμχερστ, ο Αντ. Σαμαράς τον ήξερε από παλιά. Βλέπετε, ο Γιώργος Παπανδρέου πέρασε κι αυτός απ’ το Κολέγιο. Ηταν η εποχή που ο Γ. Παπανδρέου ήθελε να γίνει μαθηματικός, καθώς επεδείκνυε χάρες μικρού Ευκλείδη στην τριγωνομετρία. Μόνο που η θητεία του στο Κολέγιο έληξε νωρίς. Δεν πρόλαβε να αποφοιτήσει το ’71 γιατί τρία χρόνια νωρίτερα, το 1968 δύο αστυνομικοί τον έπιασαν με ένα κουβά μπογιά έξω απ’ τον τοίχο του Αρσακείου. Το «Η δημοκρατία θα νι ...» έμεινε στη μέση και το άλλο πρωί ο Γιώργος γύρισε ξυλοφορτωμένος σπίτι. Τότε η Μαργαρίτα αποφάσισε πως ήλθε η ώρα να τον στείλει πακέτο στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στο Σικάγο.
Τα φλερτ
Για τον μικρό Αντώνη, η μετάλλαξη του παλιού του συμμαθητή πρέπει να ήταν τεράστια έκπληξη – ο Γ. Παπανδρέου στο Κολέγιο ήταν ένα φοβισμένο παιδί. Ενώ στο Αμχερστ… Ο Στ. Μανουηλίδης, ο τέταρτος της παρέας, θυμάται μια εξαιρετικά διαφωτιστική ιστορία. Ηταν το βράδυ που ο Γιώργος εμφανίστηκε με δύο κοπέλες πολύ προκλητικά ντυμένες. «Αρχισαν να μας φλερτάρουν», λέει. «Τις καταφέραμε και μας έδωσαν τα τηλέφωνά τους». Οι νεαροί γύρισαν στην εστία πολύ περήφανοι για το κατόρθωμά τους. «Την άλλη μέρα», θυμάται ο Στ. Μανουηλίδης, «πήρα τηλέφωνο. Ο ένας αριθμός έβγαινε σε μια εκκλησία και στον άλλο απαντούσε μία συνταξιούχος. Ο Γιώργος είχε στήσει όλο το σκηνικό»!
Εννοείται πως ο Γ. Παπανδρέου είχε ήδη αποφασίσει πως δεν θα γίνει μαθηματικός – στο Αμχερστ σπούδασε κοινωνιολογία και αποφοίτησε το 1975. Αλλά και ο Αντ. Σαμαράς πια δεν ήθελε να γίνει γιατρός. Επειτα από μια διάλεξη του John Kenneth Galbraith, εντυπωσιάστηκε τόσο, που στράφηκε στα οικονομικά. Θα τελείωνε το Αμχερστ τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1974. Αλλά ήδη από τους πρώτους μήνες εκεί, το «γκραντζ» στυλ του Γιώργου θα τον εντυπωσίαζε, καθώς εκείνος είχε περάσει όλη την εφηβεία του στο «κολεγιακό» στυλ των Αθηνών. Ο νεαρός κύριος Παπανδρέου είχε αποφασίσει να βγάλει όλο το πανεπιστήμιο με δύο τζιν κι ένα πουλόβερ. Κι όταν τον τελευταίο χρόνο στο Αμχερστ απέκτησαν πια τρύπες σε γόνατα και αγκώνες, εκείνος αρνήθηκε και να τα πετάξει και να τους βάλει μπαλώματα. Συνέχισε να τα φοράει με τις τρύπες! «Δεν ήταν επιδειξιομανής, δεν εξαρτιόταν από κανέναν» – έτσι τον περιέγραψε προ ετών ο Αντ. Σαμαράς. «Συχνά διαφωνούσαμε. Αλλά ήταν επαναστάτης κι έξω καρδιά».
Στα δύσκολα
Κι έτσι κάπως, οι δυο τους, ο Φ. Τσιάρας και ο Στ. Μανουηλίδης έγιναν αχώριστη τετράδα – «η πιο στενή μου παρέα», όπως λέει ο Γ. Παπανδρέου. «Παρέα για να βρεθούμε με κοπέλες, για να οργανώσουμε πλάκες…». Και, κυρίως, παρέα στα δύσκολα. Γιατί το Αμχερστ ήθελε πολύ διάβασμα. Πέντε χιλιάδες σελίδες ύλη την εβδομάδα, τάξεις με 20 φοιτητές να μη μπορείς να κρυφτείς πουθενά και ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων για μια συστατική επιστολή. «Μέχρι και λατινικά μιλούσαν μερικοί», λέει ο Φ. Τσιάρας. «Είχαμε πολλά σπασικλάκια».
Ο Γιώργος στα μαθήματα καθόταν στην πρώτη σειρά – έτσι τον θυμάται ο Ρον Τίρσκι ο καθηγητής του στην Ευρωπαϊκή Πολιτική. «Δεν ήταν ο καλύτερος φοιτητής», λέει....

η συνέχεια στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ