Τα "Νέα κούτσουρα" στην Αθήνα του 1929

Με όλους αυτους τους ρεμπετολόγους, έχουμε μια εικόνα ότι το ρεμπέτικο ανακαλύφθηκε απο αυτους, σε σημείο που και οι ίδιοι οι ρεμπέτες τάχα μου δεν ήξεραν ότι είναι ρεμπέτες ... Θεωρείται απο πολλους σαν "έναρξη" του ρεμπέτικου η χρονολογία ορόσημο 1933 ή 1934 οπότε ξεκίνησε να λειτουργεί η "Μάντρα του Σαραντόπουλου" και το μπουζούκι πια μπαίνει σαν κυρίαρχο όργανο στις ταβέρνες με όργανα, εκει που μέχρι τότε κυριαρχούσαν οι Σμυρνέϊκες ορχήστρες, με βιολί, σαντούρι, κιθάρα ή λύρα, ούτι και κανονάκι και άλλους συνδυασμούς.

Με μια ματιά στα ψηφιακά αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης που έχει ψηφιοποιήσει μέρος του αρχείου της, μπορούμε να μπούμε έστω και λίγο στο κλίμα της εποχής !! Εδω βλέπουμε απο την εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ"της 18ης Απρίλη 1929, ένα πολύτιμο άρθρο-κείμενο για την ταβέρνα του Τάσου τα "Νέα κούτσουρα" στην Αθήνα, μακρυά απο τα παλιά στέκια των κουτσαβάκηδων, Ψυρρη, Μοναστηράκι και Μεταξουργείο και ακόμα πιο μακρυά απο τα "αμαρτωλά" στέκια του Πειραιά και της Τρούμπας ή τις εξοχικές και παραλιακές ταβέρνες στις Τζιτζιφιές !!
Και τι μαθαίνουμε απο αυτο εδω το άρθρο ;;
Οτι δεν υπήρξε πρώτος ο Σαραντόπουλος το 1933 ή '34 στον Πειραιά, που έβαλε μπουζούκι με την "Τετράδα" -που κι αυτο ήταν μαγκιά του Μπάτη ... - αλλα σίγουρα απο το 1890 που βλέπουμε την άνθηση του μπουζουκιού μέσα στην Αθήνα και τη διάδοση του όπως και τους κατασκευαστές που απο το 1900 και μετα ξέρουμε ότι κατασκεύαζαν πια σε ρυθμους βιοτεχνίας, μέχρι το 1933 υπήρξαν στέκια όπως αυτο που τόλμησαν να βάλουν μπουζούκι !!

Ο Μπαγιαντέρας ήδη μιλάει το 1972 στον Λ.Παπαδόπουλο για κάποια ταβερνάκια κάτω απο το Χατζηκυριάκειο, όπου σύχναζαν μάγκες με μπουζούκια ή μπαγλαμά όπως ο Νιανιούρης γύρω στο 1912, ο Πολυκανδριώτης αναφέρει το γέρο-Μπλέτσα που είχε τεκε και έπαιζε μπουζούκι όπως και το Μιμίκο τον Μπογιατζή γύρω στα 1910-'12, ο Κηρομύτης και άλλοι αναφέρουν ότι ο Μάρκος, ο Στράτος και ο Δελιάς έπαιζαν σε τεκέδες αριστοκρατικούς στον Πειραιά, κάτι που δεν αναφέρει ο Μάρκος στην αυτοβιογραφία του, μιλάει μόνο για γλέντια σε σπίτια και αυτοσχέδια παιξίματα στους τεκέδες που σύχναζε μετα τη δουλειά και ακόμα ξέρουμε ότι και ο Γκινόπουλος στις Τζιτζιφιές είχε κρεμασμένο το μπουζούκι και έπαιζε περιστασιακά, εκει που άκουσε ο Παπαϊωάννου, το "Μινόρε του Χαλκιά".

Τι άλλο αποκομίζουμε απο αυτο το άρθρο ;
- Ο περι ου ο λόγος Τάσος έμαθε το μπουζούκι στις φυλακές, άρα όσο αθώο κι αν ήταν το παράπηγμα του, που σιγα σιγα έγινε αξιοπρεπής ταβέρνα, είχε "θητεύσει" στο χώρο ... δεν ήταν ουρανοκατέβατος !!
- Η ταβέρνα του ήταν στο τέρμα της οδου Αριστοτέλους και Αγίου Μελετίου, φανταζόμαστε σε μιά σχετικά αραιοκατοικημένη -τότε- γειτονιά, μακρυά απο τα "καθιερωμένα" μέρη που ακούγονταν μπουζούκι ...
- Η τελευταία μανία των Αθηναίων -του 1929- ήταν να κατακλύζουν τα ταπεινά ταβερνάκια τρώγοντας παραδοσιακά μεζεκλίκια και όχι τα μεγάλα ξενοδοχεία με το κοσμοπολιτικό χρήμα, που ως τότε υποθέτουμε γέμιζαν και ήταν της μοδός !!! Απίστευτο να το βλέπουμε γραμμένο αυτο σε μια έγκυρη εφημερίδα της εποχής, ενω είναι κάτι που φανταζόμαστε απο την πορεία της δισκογραφίας και τη στροφή απο το 1928 στις Σμυρνέϊκες ορχήστρες και το Μικρασιάτικο ρεπερτόριο και υποθέταμε ασφαλώς αφου απο το '28-'29 και μετα ξεκινάν την πλούσια καρριέρα τους πολλοι μετέπειτα συνθέτες, τραγουδιστές και οργανοπαίκτες του λαϊκού τραγουδιού, όπως οι Ρούκουνας, Εσκενάζυ, Καρίπης, Ασίκης, Σέμσης, Ογδοντάκης, Σκαρβέλης κλπ ενω οι μέχρι τότε ενασχολούμενοι και με το ελαφρό τραγούδι όπως Τούντας, Νταλγκας κ.α. μεταστρέφονται σε θιασώτες της λαϊκής μουσικής, φτιάχνοντας και τραγουδώντας τραγούδια με αντίστοιχο περιεχόμενο μέχρι και χασικλίδικα. Ετσι τα χρόνια αυτα γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία τραγούδια όπως : Ομολογίες, Νέοι χασικλήδες (1927), Χασαπάκι (1928), Μανώλης (1929) κλπ
- Γνωστη πρωταγωνίστρια του θεάτρου τα έσπασε και έκανε πράγματα που παρόμοια έκαναν δεκαετίες μετα, μερακλωμένες θεατρίνες και θεατρίνοι, σε λαϊκα μαγαζιά όπως το "Δάσος" το 1937-'40, η "Πίνδος" 1948-'58 και άλλα πολλα ...
- Ο περι ου ο λόγος Τάσος, δεν έπαιζε μπουζούκι σε πάλκο ή κάτι τέτοιο ... αλλα μόνο αν και όποτε γουστάριζε !! Ηταν άλλωστε βήμα βήμα η εξέλιξη που γινόταν ... απο τη δεκαετία του 1910 μαθαίνουμε για μπουζουξήδες ελάχιστους στον Πειραιά και την Αθήνα που εκτος απο τα σπίτια και τα ιδιωτικά γλέντια, παίζουν σε μικρα ταβερνάκια ή καφενεία ενω τη δεκαετία αυτη η φυλακή αποτελεί σχολείο της μαγκιάς και του μπουζουκιού με αποτέλεσμα, όσοι αποφυλακίζονται να κουβαλάνε αυτο το χούι, όπως ο Νίκος Σκριβάνος.
Στον Πειραιά ακόμα τη δεκαετία του 1920 και πριν το 1925 παίζουν μπουζούκι αρκετοί, ο Επιτροπάκης, ο Μιχάλης Ρεγγίνας, ο Γαβρίλος, ο Σταύρος ο μηχανικός, ο Ηλίας Καμπανάος, το Αλεκάκι, ο Αντρικάκης, ο Παράκιας, ο Γυαλιάς, ο Ζυμαρίτης, ο Αϊβαλιώτης, ο αδερφός του Σκριβάνου Γιώργος, ο Χαρίλαος Κηρομύτης, ταμπουρά παίζει ο Γιοβάν Τσαούς ενω στην Αθήνα ο Σκούρτης, ο Μανέτας, στις Τζιτζιφιές ο Γκινόπουλος και στο Αιγάλεω ο πατέρας του Ζαμπέτα με μπουζούκι του Κοπελιάδη !!