Αντίο Ηλία Κατσούλη ...

Πόνος άπονος

Αν ήσουν πέτρα θα 'σπαγες και λουλουδάκι θα 'βγαζες

απ' τη ραγισματιά

Να σκύβω να μυρίζομαι, να νοιώθω πως ζαλίζομαι

από γλυκιά ματιά

Μα είσαι πόνος άπονος, κρυφή λαβωματιά

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος

αν ξεχνιέται το φιλί

Αν παρηγοριέται ο μόνος

που αγάπησε πολύ

Αν ήσουν πέτρα θα 'λιωνες κι απάνω μου θα πάλιωνες

σαν ρούχο καθαρό

Να σ' έχω να ζεσταίνομαι, στα μάτια σου να φαίνομαι

φεγγάρι στο νερό

Μα είσαι πόνος άπονος, σε δύσκολο καιρό

Πες μου αν ραγίζει ο πόνος

αν ξεχνιέται το φιλί

Αν παρηγοριέται ο μόνος

που αγάπησε πολύ