Γεννημένος πριν 50 χρόνια στον Πειραιά και μαθαίνοντας όλα τα "κόλπα" της πειραιώτικης φάρας, εύκολα εντάχτηκε αργότερα στις πολιτικοποιημένες παρέες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, πάντα όμως υπο το ανήσυχο κριτικό του πνεύμα και τη θέση του αμφισβητία με άποψη τεκμηριωμένη και εμπεριστατωμένη, με απίθανες και άγνωστες πηγες πληροφόρησης. Γνώρισε και έζησε καλα όλο αυτον τον κόσμο και δημιούργησε αδερφικούς προσωπικούς δεσμους, απο τα χιππιά και τα φρικιά μέχρι τους σκληροπυρηνικούς εκκετζήδες και τους έτοιμους για ρήξη "του χώρου" που κάθε τόσο βλέπαμε τα ονόματα τους στις εφημερίδες ... στα ντου και στις συλλήψεις !! Η προσκόλληση του με τη μουσική δεν μπορω να ξέρω αν ήταν απο μικρος, πάντως με τους Πειραιώτες μικρότερους απο αυτον και ήδη μπασμένους στα μουσικά πράγματα Μανώλη Πάππο, Σπύρο Γκούμα αλλα και τους μεγαλύτερους όπως το Μανώλη Μεξαντωνάκη ήταν στο ίδιο συνάφι !
Στα Χανιά τον γνωρίσαμε εμεις που αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το ρεμπέτικο, αρχικά όταν έπαιξε για ένα διάστημα στο πρώτο ρεμπετάδικο το "Σεράγιο" το 1981 και αργότερα όταν αγόρασε απο το Βαγγέλη και τον Γιάννη τον Κόπανο, την περίφημη "Φάκα" κάπου εκει στα 1983 ή '84. Μαζι με την κοπελλιά του το δούλεψαν μια χρονιά και κυρίως εκει ο Λευτέρης σαν ταβερνιάρης και μπουζουξής αργα ... καθιερώθηκε πια στους Χανιώτες !! Μετα χρειάστηκε να φύγει στη Γερμανία για να εγχειριστεί στα μάτια. Εκει έπαιξε με τους αδερφούς Κατσιμίχα, το Δημ.Σμπέκο και άλλους. Η "Φάκα" πέρασε σε άλλα χέρια και για κάποιες σαιζον έπαιξε στο "Ανηφόρι" στον Πειραιά και στο Παγκράτι σε ένα άλλο ρεμπετάδικο. Τα καλοκαίρια δούλευε σε νησιά και το καλοκαίρι του '88 έπαιξε στην Κυπαρισσία με τον Ιορδάνη, τον Δ.Κουκουλιτάκη και την Κικη Κοκκίνη. Οι δικοι του -ο αδερφός του ο Βαρδής και η μητέρα του- έμεναν στα Χανιά κι έτσι πάντα πηγαινοερχόταν. Απο το '89 πια, πρέπει να έμεινε μόνιμα στα Χανιά εκτος απο κάποιες λίγες σαιζον στην Αθήνα και ένα περίπου χρόνο στο Ρέθυμνο σε δικο του μαγαζί. Τα διάφορα σπίτια του είχαν γίνει στέκια, εργαστήρια, προβάδικα και οτιδήποτε άλλο ! Μια ολόκληρη παρέα απο μουσικούς αλλα και φίλους ήταν οι διαρκείς σύντροφοι του, σαν ένας ρεμπέτης-γκουρου (αν μου επιτρέπεται ο όρος) αφου κάθε του κουβέντα είχε κάτι να πει, πέρα απο τα γνωστα του καλαμπούρια που κι αυτα ήταν μεστη φιλοσοφία !! Εχαιρε της εκτίμησης όλων των μουσικών και ανθρώπων του ρεμπέτικου ανεξαιρέτως αλλα και όλου του κόσμου που τόσο εύκολα εξοικειωνόταν μαζι του ! Τα προβλήματα υγείας, είχαν συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια αλλα πάλευε στα ίσα και γενναία την κάθε δυσκολία, δοκιμάζοντας πολλες φορες τα όρια του ...
Τι να πω ... δεν θέλω να βιαστω να πλάσω κάποια αγιογραφία στο φίλο μας, αλλα τα βιώματα είναι δυνατά και ανεξίτηλα, η απώλεια μεγάλη, το κενο επίσης μεγάλο και η αξία κάποιου πολλες φορες φαίνεται στην πραγματική της διάσταση στο χαμο του ...
Ο Λευτέρης με τον Μανώλη Πάππο στο "Αδέσποτο" 23.5.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου