Το facebook πια έχει γίνει μια μικρη πλατεία...Όλοι και όλα περνάνε απο κει, ιδίως στην Ελλάδα που πραγματικά το αγκαλιάσαμε ως απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητας μας και χρηστικό εργαλείο σε πολλες εκφράσεις και εκφάνσεις της καθημερινής μας ρουτίνας -που να το φανταζόταν ο Ζούκερμπεργκ!!
Μέσα σε όλες αυτες τις λειτουργίες και η μουσική, αλλά και η μουσική δημιουργία που πάντα εδω στην Ελλάδα μας έτρεχε απ'τα μπατζάκια!! Κάτι που έμαθα απο τον Ρος Ντέϊλυ όταν παρακολούθησα συναυλία του με τον ιρανό περκασιονίστα (κρουστο) Σεμιρανί (τον πρεσβύτερο), είναι ότι στην Ινδία, το Ιραν και το Αφγανιστάν (αν δεν κάνω λάθος) ο μουσικός για να μάθει μουσική πάει σε ειδικά σχολεία κάτι σαν μοναστήρια απο όπου βγαίνει πλέον 40 χρονων για να παίξει σε κόσμο...!!! Αν το καλοσκεφτούμε κάτι τέτοιο γινόταν και στα μέρη μας, στους παραδοσιακούς μουσικούς, οι κάτω των 40 ήταν "νέοι" όχι "ψημένοι", τα καλα γλέντια βγαίναν με τους άνω των 40.
Δεν αποτελεί αυτο ψόγο προς κανένα μουσικό ή συνθέτη της σήμερον και παλαιότερα, όμως κοντα στο νου είναι οτι οι τέχνες και δη οι καλες, θεραπεύονται επι μακρον και με ζήλο, δίπλα σε δασκάλους, δίπλα σε παλιούς, σε σύζευξη με γνώστες και εμπειρότερους, για να επιτευχθεί το άριστον, για να εμπεδωθεί η γνώση και να αποκτηθεί η εμπειρία, κακα τα ψέματα, δεν είναι πιάσαμε ένα όργανο και μπαμ βγάλαμε δίσκο, κάναμε βίντεο, τρέξαμε στις εταιρείες και δηλώσαμε μουσικοί!
Ας δούμε λοιπον σήμερα το τοπίο της μουσική δημιουργίας στην Ελλάδα. Πέρασαν χρόνια που αγοράζαμε κανένα περιοδικό βαρύγδουπο ή πανάλαφρο και "τραλαλά" -μέση οδος δεν υπήρχε- όπου περιμέναμε να δούμε τις βαρύγδουπες κριτικές, ομοίως ή τα πληρωμένα διαφημιζόμενα LPs ή CDs. Κάπου, κάπως, πάντως παίρναμε μία γεύση, μάλιστα ακόμα κι αυτος ο Ζήλος, ο εξειδικευμένος στους Van der graaf Generator απο την εποχή του "Ήχου" το είχε γυρίσει σε κριτικές "όλα τα σφάζω" στο "Αθηνόραμα", ίσως το κάνει ακόμα...
Σήμερα περιμένουμε απο κανένα site εξειδικευμένο ή μη και υπάρχουν πολλα είναι αλήθεια ή καμμιά δημοσίευση σε περιοδικά που εξακολουθούν να γράφουν δυό λογάκια για τις νέες μουσικές κυκλοφορίες. Φυσικά υπάρχει και ο Γιάννης Πετρίδης ακόμα στην ΕΡΤ, που όμως μόνο ως φολκλόρ μπορούμε εμεις οι παλιοί ακροατές του να τον ακούσουμε. Ένα αξιόπιστο μουσικό web-site σχετικά με την ελληνική μουσική είναι το ogdoo.gr του Κώστα Μπαλαχούτη (αν δεν απατώμαι), υπάρχουν αρκετά για το ροκ και άλλα μουσικά είδη, όπως και ενδιαφέροντα κανάλια στο you tube.
Όλες αυτες οι κυκλοφορίες εν είδη ανάρτησης, επικόλλησης, like, απόρριψης ή κριτικής περνάνε καθημερινά απο το fb σε ρυθμους που δεν μπορούμε πραγματικά να παρακολουθήσουμε, όταν σε κάθε είσοδο στο λογαριασμό μας πρέπει να διαχειριστούμε δεκάδες νέα σχόλια και πληροφορίες...
Ας δούμε λοιπον όσο μπορούμε πιο ψύχραιμα κάποιες απο τις νέες κυκλοφορίες στην Ελλάδα που πιστεύουμε αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα.
Παυλίνα Βουλγαράκη & Ψαραντώνης: Φέρτε μου όλα πίσω
Η κόρη του λαμόγιου της ΝΔ (*σκανδαλο Βατοπεδίου) μαζι με το "μαϊντανό" Ψαραντώνη... Ας μη γίνω κακος για τον κρητικό μύθο που ξοδεύεται φιλάρεσκα και πράμα άλλο, το καλαματιανό της πιτσιρίκας που φιλοδοξεί κι αυτη όπως και η κόρη του έταιρου νεοδημοκράτη Σκυλακάκη να κάνει καρριέρα μουσικού, με κάτι ξενερουά ηλεκτρικές κιθάρες, κάτι ντέφια και απόπειρα να θυμήσει Χαρούλη (ο Μίδας με το μαγικό άγγιγμα), δεν καταφέρνει να μιλήσει πιστεύω ούτε στους φανατικότερους -όχι σε εμας- του είδους, αν υπάρχει αυτο. Το μαρτυράνε άλλωστε και τα βιούς...
Βασίλης Ράλλης & Ψαραντώνης: Βαρκούλα
Ωραιότατο τραγουδάκι με απλοϊκά στοιχεία μίμησης της παράδοσης, χωρις να παραγίνεται έντεχνο και χωρις να είναι υπερβολικά απλο. Ο Ψαραντώνης προσπαθεί όσο μπορει να γίνει μελωδικός γιατί την ψυλλιάστηκε πως απαιτεί τέτοια ερμηνεία, αλλα δεν του βγαίνει... Ο Ράλλης φαίνεται ταλαντούχος.
Πάνος Μουζουράκης & Μαρίζα Ρίζου: Μονόλογος για δύο
Ο Φάμελλος είναι καλος δημιουργός, όμως νοιώθω ότι πιέζεται απο τις εταιρείες ίσως και τον εαυτό του να κάνει επιτυχίες. Ορχήστρα κόπυ Tom Waits, ανδρική φωνη κοπυ Νικόλα 'Ασιμου, η Ρίζου δεν είναι κακη πλην όμως δεν κολλάει τόσο η μη θεατρική της ερμηνεία στην απόλυτα θεατρική του χαρισματικού σόουμαν που έχει δώσει αρκετά καλα δείγματα. Δουλεμένο τραγούδι ως σύνθεση και στίχος!
Ρένα Μόρφη: Όταν σου χορεύω
Αρχικά θυμίζει Αρβανιτάκη αλλα λίγο μετα ξεφεύγει. Τη γνωρίσαμε στο σχήμα των αφων Φαληρέα -υιών του Γρηγόρη- Imam Baildi -ένα σχήμα που χαρακτήρισε τη δεκαετία που πέρασε, όπου ερμήνευσε άψογα τα "χιώτικα". Όμορφη και χαριτωμένη, τη γλύτωσε απο ναρκισσισμούς και φιλαρέσκειες, πλην όμως δεν δείχνει να έχει κάτσει σε κάποιο ρεπερτόριο, ούτε βλέπω να ανήκει σε κάποια γυναικοπαρέα όπως άλλες ισάξιες της που ανέβηκαν απότομα. Το άσμα είναι δημιουργία του Φ.Δεληβοριά, έχει σφραγίδα εμπειρίας και μυρωδιά επιτυχίας αν κρίνουμε και απο τις θεάσεις!
The boy: Το τελευταίο σημείωμα (soundtrack της ταινίας του Π.Βούλγαρη)
Ο Boy περιλαμβάνεται εδω γιατί βλέπω και υπάρχει μία γενικότερη προώθηση του ως κάτι πολυ γκράντε! Δεν ξέρω τίποτα γι'αυτον και ίσως τον παρεξηγήσω και τον πάρω απ'τα μούτρα. Κι αυτο γιατί στο πρώτο τραγούδι του που άκουσα πριν λιγο στο yt με κάποιες αξιοπρεπείς θεάσεις (63.000 και κάτι ψιλα) εκτος απο τον ηλεκτρονικό ήχο που παραπέμπει σε 80ies και τα κάπως άερινα φωνητικά που θυμίζουν βρεττανικές indi μπάντες των 90ies, με σόκαραν οι στίχοι όπως "..ουτάνα μου", "..αυλώνω", όμως το υπόλοιπο ήταν καλο. Τώρα η κινηματογραφική μουσική είναι κάτι άλλο, κάτι τελείως άλλο. Απο το λίγο που άκουσα το πιάνο παίζει κυρίαρχο ρόλο. Λές να μας προέκυψε νέος Nicola Pioviani; Ίδωμεν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου