Μας περιποιεί τιμή η Ουνέσκο, για όχι;;

 

Η νεαρή Ρόζα Εσκενάζυ, με το ντέφι ανά χείρας, αριστερά στον Σταύρο Παντελίδη

© Ψηφιακό Μουσείο Σμύρνης - Νέας Σμύρνης

Μεγάλες στιγμες για το ρεμπέτικο τη μουσική της καρδιάς μας, γινόμαστε και λιγο μελό αλλα δεν πειράζει...πλέον συγκαταλέγεται και επίσημα στην άϋλη κληρονομία της ανθρωπότητας, του πλανήτη ΓΗ!!!

Ενω στο Ρεμπετ Καφε ετοιμάζουμε ένα άρθρο για το "Νεορεαλισμό στο ρεμπέτικο", για τους 2 τόμους του Δημ.Βαρθαλίτη για το Μάρκο που προμηθευθήκαμε πριν μέρες και άλλες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, μας ήρθε το ωραίο αυτο μαντάτο!!

Πριν απο λίγο υπήρξε μια σχετική αντίρρηση απο φίλο στο facebook, περι του αν περιποιεί τιμη που αναγνώρισε το ρεμπέτικο η Ουνέσκο. Φυσικά και το ρεμπέτικο δε μασάει κάτι τέτοια όπως οι αναγνωρίσεις απο κουστουμάτους κλπ, βγήκε μέσα απο την παρανομία και ακόμα οι γνήσιοι εκπρόσωποι του σήμερα έχουν ή θέλουν να έχουν συνάφεια με το χώρο αυτο και όχι να γίνει μόνο του κρασιού και της ταβέρνας...  Φυσικά δεν προτρέπουμε κανένα στην παρανομία, οι αναφορές είναι στο κατα πόσο η άρχουσα αριστεροδεξιά τάξη τηρει τα δημοκρατικά προσχήματα ώστε να παραμένει κανεις νόμιμος και φρόνιμος...

Η απάντηση μου στο σχόλιο αυτο λοιπον είναι η παρακάτω, όπου προσπαθώ να δώσω και ένα ορισμό και προσδιορισμό του ρεμπέτικου, όχι φορτωμενο με έννοιες δυσνόητες αλλα παίρνωντας υπ'οψη και ερμηνεύοντας τα ιστορικά γεγονότα: 

Το ρεμπέτικο είναι ιστορικά μια μουσική που κατέγραψε τα ήθη και τα βιώματα της εποχής μετα τη μικρασιατική καταστροφή και προέκυψε απο τη μείξη ελλήνων της Μ.Ασίας και της Ελλάδας, αλλιώς πιθανόν να μην υπήρχε! Κυοφορήθηκε στα κέντρα της Σμύρνης και της Πόλης του 19ου αιωνα, στα καφε αμαν των Αθηνών που εμφανίστηκαν το 1873 με ορχήστρες που έρχονταν απο Σμύρνη και Πόλη, απο τους ταμπουρατζήδες της Αθήνας, Πελοποννήσου, Θεσσαλίας και μπουλγαριτζήδες της Κρήτης -δεδομένου οτι ο ταμπουράς ήταν το πιο διαδεδομένο όργανο στο 19ο αιώνα στην Ελλάδα- απο τους "απογόνους" των κουτσαβάκηδων και των μόρτηδων, τους μάγκες, που είχαν έφεση στην παρανομία με δικους τους κώδικες τιμης, αργκο, φέρσιμο και ντύσιμο, απο τις πρώτες ηχογραφήσεις στην Πολη (Ζειμπέκικο-1900), Σμύρνη (Θα σπάσω κούπες-1908) και Αθήνα (Τα παιδιά της γειτονιάς σου-1905), πριν τους πολέμους της περιόδου 1912-22, τις φυλακές της περιόδου 1890-1920 και τις ηχογραφήσεις του Γκέρλιτζ, της Κούλας (Δερβισάδες-1920) και της Παπαγκίκα στην Αμερική...και γεννήθηκε με τις πρωτες πεννιές του Μάρκου, άλλοι λένε το 1925 και άλλοι το τοποθετούν όταν πρωτο-ηχογραφήθηκαν το 1932 ενω στο μεσοδιάστημα ηχογραφούσαν ο Νταλγκας, ο Καραπιπέρης, ο Κατσαρός, ο Κωστης και ο Μανέτας. 
Ειναι κάτι αδιαμφισβήτητο που δεν χωράει σκεπτικισμούς και μεγάλες αναλύσεις το ρεμπέτικο και ιστορικά ξαναγυρνάμε ξανα και ξανα σ'αυτες τις εποχές που δημιουργήθηκε αυτη η μουσική γλώσσα που κουβαλάει τα χαρακτηριστικά του έλληνα, κουβαλάει, πολιτισμό, πάθη και ιστορία!! 
Επομένως σήμερα αν φαντάζει ως πολιτιστικό υπερ-προϊόν, όπως ακριβώς το μπλουζ και το φάντο, είναι γιατί ζούμε σε εποχές με ένα περιβάλλον άγριο και πολιτιστικά ευτελές, όπου το ρεμπέτικο ειναι οξυγόνο, είναι όαση!!! Τώρα αν βρεθουν και 2,3,10 οργανισμοί να το αναγνωρίσουν, καλο θα είναι...