Που είναι οι μεγάλες ρεμπέτικες κομπανίες;; Με τα δύο και τρία μπουζούκια, με το μπαγλαμά, το ακκορντεόν, τα κρουστά, τις τραγουδίστριες;; Που είναι οι πολυμελείς κομπανίες, με τις πρόβες, με τα μεγάλα και εντυπωσιακά προγράμματα, στα μεγάλα ρεμπετάδικα και τις σκηνές;; Και με τα μεροκάματα τα μεγάλα, με τις 6 μέρες ανοιχτά;;
Από μία δεκαετία και βάλε πριν, σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται τα μαγαζάκια -στην πλειονότητα μεζεδάδικα- που θέλησαν να βάλουν γαρνιτούρα το μπουζούκι, με ρεμπέτικα κυρίως αλλά και μιά "πρέζα" λαϊκό ή έντεχνο. Τους πολύ "κολλημένους" ρεμπέτες δεν τους ήθελαν. Επρεπε να παίζεις και μιά ιδέα από έντεχνο, λαϊκό ή κάτι άλλο που να "σπάει" τη ρεμπετίλα...
Αυτά τα μεζεδοπωλεία ως επί το πλείστον γκουρμέ, με γουστόζικη -κακά τα ψέμματα- εμφάνιση και νέα ήθη στο σέρβις και την εν γένει ατμόσφαιρα, ξεκίνησαν στου Ψυρρή και γρήγορα το στυλ αυτό μεταδόθηκε και στα Εξάρχεια, στα συνοικιακά στέκια και αλλού.
Σε συνδυασμό με τα καλοκαιρινά παρόμοια στέκια στα νησιά ή κάποια θεσσαλονικιώτικα στέκια, τα σχήματα σ'αυτά τα μεζεδάδικα εξ ανάγκης οικονομικής έγιναν διμελή... ένα μπουζούκι και μιά κιθάρα. Τα μεροκάματα χαμηλά, που να βγεις με κρασί χύμα και με μεζέδες, που θέλαν και ένα ακριβό μάγειρα;;
Τα μαγαζάκια αυτά έγιναν "μαστ" και η αλήθεια είναι ότι δούλεψαν και δουλεύουν ακόμα και πάνω σε αυτό τον καμβά πορευόμαστε και σήμερα. Βέβαια οι μουσικές σκηνές και τα μεγαλύτερα μαγαζιά, λαϊκάδικα ή ρεμπετάδικα με φαγητό ή χωρίς, υπάρχουν, αλλά πολύ λιγότερα, με λιγότερες μέρες λειτουργίας και σε διαδικασία φθίνουσα...
Το λεγόμενο σκυλάδικο ή μοντερνο-πόπ, έχει τη δική του εξέλιξη και το δικό του κοινό, ένα κοινό που κάποιο ποσοστό του, επικαλύπτεται με αυτό των μεζεδάδικων.
Ετσι οι παλιές κομπανίες και τα ονόματα του ρεμπέτικου περνάνε μεγάλη κρίση. Οσοι και όσες από τα μεγάλα ονόματα δεν πέρασαν σε άλλα ρεπερτόρια και έμειναν στο ρεμπέτικο, δοκιμάζονται τα τελευταία χρόνια. Η οικονομική κρίση, από τα μέσα του 2010 δηλαδή και μετά, επηρρέασε ασφαλώς αρνητικά τα μεγάλα μαγαζιά ενώ κατά κάποιο τρόπο ωφέλησε τα μικρά, που εκει μπορείς να τη βγάλεις φτηνά...
Όμως ο έλληνας ο πολυμήχανος, έπεσε με τα μούτρα, άνοιξαν πάρα πολλά τέτοια μαγαζιά και έτσι πάλι η πίτα μοιράστηκε σε περισσότερα μικρά κομμάτια...
Σήμερα λοιπόν γιά να ακούσεις ρεμπέτικο θα πρέπει να πας σε κάποια μικρά μαγαζάκια, μεζεδάδικα, που τα περισσότερα έχουν αξιόλογο φαγητό και ποτό και να ακούσεις ένα ντουέτο ή το πολύ τρίο, που ναι μεν τα δίνει όλα και γίνεται θυσία, αλλά κάτι λείπει... Λείπουν αυτες οι παλιές μερακλίδικες κομπανίες, όπου ο καθένας είχε το μέρος του και υπήρχε μία ποικιλία και ένα άκουσμα που δεν το βαριόσουν.
Βέβαια κάπου τα τελευταία χρόνια οι μέγκα κομπανίες με τα βαρύγδουπα ονόματα και τα ανούσια προγράμματα, με τραγούδια που ζητιούνται από καλούς πελάτες ή πανέμορφες πελάτισες, κάπου είχαν διαστρεβλώσει και αυτή την ωραία ειδυλιακή κατάσταση, αλλά το ζητούμενο είναι κάπου στη μέση...
Επίσης οι επιλογές των θαμώνων, βοηθούσης και της τηλεόρασης περιόρισε τη φαντασία και τα γούστα του κοινού σε 5-10 αβανταδόρικα κομμάτια (5 μάγκες στον Περαία, Ενα πιτσιρίκι, Το παπόρι απ΄την Περσία κλπ) και έκανε ακόμα πιό βαρετό και αναμενόμενο το πρόγραμμα τέτοιων μαγαζιών.
Σήμερα ευτυχώς αυτες οι ολογομελείς κομπανίες σε αποζημιώνουν με μιά καταπληκτική γκάμα τραγουδιών, που μιά φορά τα λέγαμε άγνωστα και στη συνέχεια σπάνια... Εδώ βοήθησε σίγουρα το ίντερνετ!!
Ελπίζουμε να επιστρέψουμε το γρηγορότερο σε αυτες τις παλιές ειδυλιακές κομπανίες και αυτά τα ρεμπετάδικα, με τα αντίστοιχα ευφάνταστα προγράματα...και τα καλύτερα μεροκάματα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου