Ο Χρήστος Κουμάσης θα μπορούσε κανείς να πει ότι συμπυκνώνει όλη την γραφειοκρατική παθογένεια του νεοελληνικού κράτους που πάνω από όλα έχει ένα εχθρό. Την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα.Ο 29χρονος νέος από την Παντάνασσα τον οποίο γνωρίσαμε πρόσφατα σε μια από τις λεγόμενες «ημερίδες», που εννοείται ότι προωθούν την επιχειρηματικότητα ειδικά των νέων που θέλουν να επιστρέψουν στον τόπο τους, δεν έχει κάποια τυχαία μόρφωση και κατάρτιση. Είναι απόφοιτος του τμήματος διοίκησης Διεθνών Επιχειρήσεων και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Αμερικανικού κολεγίου της Ελλάδος DEREE! Κάτι που, για όποιον δεν το γνωρίζει, με τις κατάλληλες γνωριμίες μεταφράζεται σε μια θέση στελέχους σε πολυεθνική εταιρία στην όμορφη Αθήνα, αλλά και χωρίς τις γνωριμίες μεταφράζεται σε μια σχετική τριβή από διάφορες μικρότερης εμβέλειας θέσεις- στον κυκεώνα των εταιριών που εδρεύουν στην Αθήνα και το εξωτερικό- με μια καριέρα σχεδόν εξασφαλισμένη.
Έλα όμως που ο Χρήστος Κουμάσης είχε όνειρο να επιστρέψει στη ιδιαίτερη πατρίδα του και να δημιουργήσει σε αυτή. «Αυτό είναι ίσως το μόνο που δε μετανιώνω» μας λέει. «Η ποιότητα ζωής για τον καθένα είναι προσωπικό θέμα και για μένα μεταφράζεται να ζω στο περιβάλλον που μεγάλωσα και να χρησιμοποιώ τις γνώσεις που απέκτησα για να αναπτύξω τον τόπο μου». Πόσο όμως του το…επιτρέπει κάτι τέτοιο το περίφημο ελληνικό κράτος που εννοείται ότι έχει πρώτιστο μέλημα την ισόρροπη ανάπτυξη και την επιστροφή στη παραγωγή;
Σύμφωνα με πληροφορίες μας ο Χρήστος έχει συγκεντρώσει εδώ και καιρό ένα εξαιρετικό ζωικό κεφάλαιο ικανό να στηρίξει το όνειρό του που είναι μια καθετοποιημένη μονάδα παραγωγής εδεσμάτων κοντά στη παράδοση του τόπου του. Έχει συμμετάσχει σε πληθώρα εκθέσεων με το προϊόν του που είναι κυρίως η πρέτζα και το κατίκι και όλοι έχουν να λένε για την ποιότητα και των δύο. «Ειδικά η πρέτζα» μας λέει «είναι ένα προϊόν με λίγα λιπαρά και με υφή που κατακτά αμέσως ειδικά τους ξένους. Είναι, όμως παντελώς άγνωστη σε σημείο που να με ρωτούν όλοι αν όντως υπάρχει τέτοιο τυρί που τρώγεται μαζικά ή είναι κάτι που έφτιαξα εγώ! Κι όμως αδυνατούμε να προωθήσουμε τη παραγωγή μας γιατί ακόμα να εγκριθούν τα επενδυτικά μας σχέδια!» Πόσο είναι όμως αυτό το «ακόμα»;
«Από το 2006(!)ξεκίνησα να συγκεντρώνω έγγραφα και να παρουσιάζω τα επενδυτικά μου σχέδια με σκοπό τη δημιουργία μιας σύγχρονης καθετοποιημένης κτηνοτροφικής μονάδας η οποία θα παράγει μοναδικά ποιοτικά και πραγματικά βιολογικά τυροκομικά προϊόντα. Προς το παρόν μετά από έξι χρόνια σκληρής εργασίας κάτω από αντίξοες συνθήκες , οικονομικές και εργασιακές, κατάφερα να δημιουργήσω ένα ζωικό κεφάλαιο ικανό να υποστηρίξει αυτή την επιχείρηση αλλά δυστυχώς λόγο της κρατικής δυσλειτουργίας δεν έχω καταφέρει ακόμη να δημιουργήσω τις εγκαταστάσεις που θα μου επιτρέψουν να θέσω σε ισχύ το επιχειρησιακό μου σχέδιο», είναι η απάντηση στη παραπάνω ερώτηση.Η απάντησή του όμως αν νιώθει απογοητευμένος από τα εμπόδια που έχει βρει είναι ακόμα πιο αφοπλιστική: «Προσωπικά νιώθω θλίψη για το που ζούμε αλλά και για τον τόπο μου. Δεκάδες άνθρωποι πασχίζουν αν ΜΗΝ σε αφήσουν να κάνεις καμιά δουλειά. Όταν ήρθα με την ιδέα μου αλλά και με ένα μέρος του ζωικού κεφαλαίου που απαιτείται και πήγα ακολουθώντας ένα επενδυτικό πρόγραμμα που μου προτάθηκε διαπίστωσα ότι οι τράπεζες απλά με αγνοούσαν! Και όταν κάποτε μπήκα σε επενδυτικό πρόγραμμα για νέους παραγωγούς διαπίστωσα ότι τα χρήματα που εννοείται ότι θα μας βοηθούσαν δεν ήταν παρά τα μισά από ότι παρουσιαζόταν. Αναγκάστηκα λοιπόν να δουλέψω παραπάνω και από αυτή την σκοπιά δεν έχω παράπονο..»
Να σημειωθεί πως όταν ο Χρήστος λέει για παραπάνω δουλειά εννοεί ότι εκτός από τα 200 περίπου ζώα του και τις καλλιέργειες που κάνει έξτρα, δουλεύει και σε εταιρία που εδρεύει σε γειτονικό νομό, ενώ κάνει ακόμη και έξτρα μεταφορική δουλειά για άλλη μονάδα που έχει έδρα την Ευρυτανία! Κι όμως οι φωστήρες των τραπεζών και των γραφείων δεν θεωρούν ότι έχει να προσφέρει…
Οι διαδικασίες είναι για μια ακόμη φορά τελματωμένες. Ο Χρήστος Κουμάσης πάντως μοιάζει λιγότερο απογοητευμένος από εμάς που έχουμε ακούσει όλα αυτά. «Δεν φοβάμαι για μένα τόσο. Πιο πολύ οργίζομαι γιατί με τα μυαλά αυτά αποτρέπονται πολλά παιδιά να κάνουν πράγματα για την περιοχή. Και νομίζω ότι κάτι τέτοια πληρώνουμε και σαν χώρα στις μέρες μας», είναι η θέση του.
Η πραγματικότητα για το τι εννοεί το ελληνικό κράτος ανάπτυξη είναι αμείλικτη. Όσο για τη γραφειοκρατία και την κρατικίστικη οικονομία που κρατούν δέσμιους ανθρώπους σαν τον Χρήστο το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει έξι χρόνια(από το 2006…) κοσκινίζει…
agrinionews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου